385 เกรงใจ

บทที่ 385 เกรงใจ

เมื่อแน่ใจแล้วว่าซูถูรีบกลับไปที่เขาเทียนเสินทั้งสองฝ่ายห่างไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ หยางชูจึงไม่รีบร้อนที่จะกลับไป ปลายฤดูใบไม้ร่วงเป็นช่วงที่เหยื่อมีมากมาย พวกเขาจึงเดินทางไปพลางล่าสัตว์ไป

ตอนมาพวกเขารีบเร่งเดินทางใช้เวลาเพียงห้าหกวัน แต่ตอนกลับพวกเขาใช้เวลาเป็นสามสี่เท่าเพราะในกองทัพมีคนบาดเจ็บอยู่ด้วย

เมื่อเดินทางไปถึงเป่ยเทียนเหมินเวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว

เหลียงจางที่เห็นพวกเขามีสีหน้าสงบมาก “หลานหยางกลับมาแล้วหรือ ช่วยคนได้อย่างราบรื่นหรือไม่”

“เพราะคำอวยพรของท่านอาเลยราบรื่นมากขอรับ!” หยางชูยิ้มแล้วคำนับ “ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่ากองทัพซีเป่ยเก่งกล้าสามารถในด้านการรบ เพียงแค่เห็นก็สมควรได้รับชื่อเสียงต้องขอบคุณแม่ทัพเซี่ยงมากเมื่อเผชิญหน้ากันก็ทำให้พวกหูเหรินกลัวจนถอยกลับไป”

“หลานกล่าวชมเกินไปแล้วเป็นหลานที่จัดการดีต่างหากเล่า” สายลับกลับมารายงานแล้ว และเหลียงจางก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น