16-2 蝴蝶的传统 ธรรมเนียมของผีเสื้อ

สามีเฝ้ามองชายอาภรณ์สีนิลพลิ้วไหวใต้สายลมเยียบเย็น ผีเสื้อสีชาดรอบกายนางราวจะเต้นระบำท่ามกลางตลาดร้านค้าที่เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้า ปีศาจสัญจรใต้หน้ากากรูปสัตว์ต่าง ๆ พวกเขาไม่เปิดเผยตัวตนเพื่องดการทะเลาะวิวาท ในมือของนางมีถุงกำมะหยี่แดง 'ข้าจะซื้ออันนี้นะ อันนี้ด้วย'

'ข้าผิดต่อเจ้า ถิงถิง ข้าไม่ควรรับเจ้าเป็นภรรยา กักขังเจ้าในนครมรณา เจ้าควรได้ริบอิสรภาพ จะไปที่ใดก็ได้กับมิตรสหายของเจ้า...'

เสียงในใจมิอาจสื่อถึงภรรยา บุรุษในอาภรณ์สง่างามเยี่ยงปีศาจเดินรั้งท้ายตามนาง หยุดปลายเท้าใต้ต้นไม้สูงตระหง่านด้านหลังตลาด นางยื่นมือไปข้างหน้าด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ แสงจันทราสีชาดกระทบลงบนฝ่ามือ เหมันต์โปรยปรายไม่ทำให้นางรู้สึกหนาวเย็นอีกต่อไป

"ข้าจะออกนครมรณาไปกับสามีในทุกรุ่งอรุณได้หรือไม่ เป็นไปได้ไหมว่าข้า... อาจพบปะมิตรสหาย ญาติสนิทของข้านาน ๆ ครั้งได้หรือไม่?"

"เจ้าออกมาเที่ยวเล่นบ่อย ๆ ไม่ได้ นครมรณาไม่ติดต่อกับผู้ใดทั้งสิ้น หากไม่ใช่กรณีจำเป็นเช่นครั้งนี้ การรับภรรยาจำต้องปฏิบัติตามตำรา"

"เช่นนั้นข้าตามใจสามี แต่ข้ายังคงปรารถนาแสงอรุณ แสงจันทราในบางโอกาส เมืองมรณามืดสนิท"

"เจ้าลืมไปแล้วหรือ?" เขาจับปอยผมบนบ่านางขึ้นสูดดมกลิ่นหอมอ่อนที่ทำให้จวนเจียนคลั่ง นัยน์ตาสีชาดของภรรยาหลุบมองลมหายใจทอประกายแสงเหนือเรือนผม แววตาที่อ่อนโยนลงยามเอ่ย "เจ้าเป็นครึ่งหนึ่งของเทพมรณา"

"จริงด้วย ข้าเป็นส่วนหนึ่งของท่าน นีเทียนต้าเซิน!"

ถิงถิงยกมือป้องปากพอเผลอส่งเสียงดัง เขายิ้มอ่อนมองนางด้วยใจเมตตา มิได้เอ็ดนางเรื่องการเอ่ยนามต้องห้ามในเมืองปีศาจจิ้งจอก

แต่มองสีหน้าเป็นกังวลของสามีแล้วนางคงอยู่ไม่นาน ทั่วทั้งเมืองมีกลิ่นเหม็นฉุนของความชั่วร้าย นับตั้งแต่นางมาเยือนเรือนใต้ ทั้งทาสปีศาจผู้เคยปรนนิบัตินาง คณาญาติผู้ซึ่งนางมอบความภักดี นางดันไม่ชอบหน้าพวกเขาขึ้นมา

ยามนี้กลิ่นดอกปี่อั้นลอยฟุ้งมาจากเรือนผมของนาง ประสาทการรับรู้ของนางแตกต่างไป นางระลึกถึงความตายซึ่งอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ กระทั่งนัยน์ตาที่เหมือนสามีไม่ผิดเพี้ยนให้ความรู้สึกเป็นสุขประหลาด

"ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังสับสน เจ้าพยายามปรับตัว ไม่ง่ายดายสำหรับเจ้า ข้าพรากอิสรภาพไปจากเจ้าด้วยการรับเจ้าเป็นภรรยา เอาเป็นว่าข้าจะพาเจ้าออกจากกรงมารับแสงสว่างบ้าง"

"ท่านกำลังเข้าใจข้าผิด ข้าสุขสบายในแดนมรณาจนไม่อยากกลับเมืองปีศาจอีกแล้ว" นางหัวเราะร่าเริง คว้ามือหนาขึ้นกุม ปรับความเข้าใจของเขาเสียใหม่ "ไยท่านจึงรู้สึกผิดอยู่เสมอ สามีข้า ท่านเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตอันไร้ค่าของปีศาจน้อยถิงถิง ผีเสื้อขาดแสงอย่างไรก็ไม่ตาย แต่ถ้าไม่มีท่านแล้ว... ข้าคง..." นางยกมือปิดปากกระแอมไอด้วยสีหน้าเอียงอาย

"ข้าดีใจที่ได้ยินจากปากเจ้า ข้าเองก็ขาดเจ้าไม่ได้สักวัน"

"เราสองใจตรงกัน ข้าก็ดีใจ ต่อจากนี้ไปข้าคงไม่ต้องเสกสร้างดวงอรุณจากภาพลวงตาผีเสื้อในห้องนอน อิงแอบข้างต้นไม้ซึ่งปลูกไว้หน้าเรือน ข้าจะเป็นเหมือนท่านลุงยมทูต เหมือนท่าน"

"แค่เรื่องนี้หรอกหรือ?"

"ทำไมต้องให้ข้าพูดซ้ำซากว่าคิดยังไงนะ" นางอมลมไว้ในแก้มกลม สามียิ่งอยากจะหยอกแกล้งนาง เขาหยิกแก้มนางพลางหัวเราะ

"ข้ามีความสุขไม่ต่างไปจากเจ้า ภรรยา"

พูดเรื่องความสงบสุขไม่ทันไร พ่อค้าเฒ่าเข้ามาคะยั้นคะยอขายของวิเศษให้ทั้งสอง พวกเขารู้ว่าเป็นคู่แต่งงานใหม่จากแต้มสีชาดตรงหว่างกลางคิ้ว

จากนั้นสามีก็มองภรรยาวิ่งไปทางซ้ายและขวา ทั้งในร่างสตรี ในร่างผีเสื้อบิน ๆ หาย ๆ พลันนึกถึงตอนไม่มีนางอยู่เคียงข้าง เทพผู้อยู่เหนือความตายกินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนมนุษย์ นอนหลับฝันในนิทรา ท่าทางระส่ำระสายจนอีกสองเทพมรณาแวะมาดู เสียงหัวเราะเย้ยหยันยังดังก้องอยู่ในหัว ท่านลุงพูดจาเสียงดังจนนางได้ยินหมดทุกเรื่อง

กระทั่งอ้อมแขนเล็ก ๆ เต็มไปด้วยถุงผ้า ร่างสูงสง่ากลับกลายเป็นหมอกเมฆา แลกอาหารหน้าตาน่ารับประทานจากแม่ค้าปีศาจขายด้วยของมีค่าชนิดอื่น เขาส่งหมั่นโถวที่มีควันลอยฉุยให้นาง อีกชิ้นหนึ่งเป็นขนมนุ่มนิ่มคล้ายดอกเหมยฮวา ยังมีลูกอมสายรุ้งของเด็กน้อยในมือของเขาและนาง รสชาติหวานกลมกล่อม นางกินมันทั้งหมดนั้น

"ข้าจะหาซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารไปฝากท่านลุง ได้ไหมเจ้าคะ?"

"เจ้าทำได้ทุกสิ่งในเมืองมรณา ข้าอนุญาตเจ้า แต่เจ้าเดินให้ช้าลงหน่อย" สามียกมือป้องปากกระแอมไอว่า 'ข้ากลัวภรรยาจะคลาดสายตา'

น่าอับอายมิใช่น้อย หากพูดถึงเรื่องคลาดสายตา ในเมื่อนางและเขาใช้ลมหายใจร่วมกัน กายใจเชื่อมถึงกัน ที่ไหนมีเขาย่อมมีนาง

ยิ่งสองราตรีก่อนเขาไม่ปล่อยนางจากอ้อมขาสักเค่อหนึ่ง นัยน์ตาสีชาดใต้แสงจันทราปรากฏอารมณ์ดุร้ายตามสัญชาตญาณ หากอบอุ่นอ่อนหวานปานฤดูใบไม้ผลิ

"นี่ข้าเดินเร็วไปหรือ? ในเมืองน่าตื่นเต้นเหลือเกิน ข้าได้มาเดินเที่ยวกับสามี"

"เจ้าไม่ได้มาเที่ยวตลาดปีศาจครั้งแรกเสียหน่อย เจ้ามากับใครกัน?" นีเทียนต้าเซินหรี่ตาเล็กลงมองนางด้วยท่าทางจับผิด เอามือวางบนศีรษะน้อย นางเงยหน้าขึ้นอมลมในแก้มกลมตุ่ยไม่ตอบคำถาม เขาจึงว่า "ข้าไม่ถามเจ้าดีกว่า ข้ารู้ว่าเจ้ามากับจิ้งจอกนั่น เอาเป็นว่าข้าจะไม่พูดเรื่องนี้อีก"

สามีหยิกแก้มกลมป่องของนางอีกแล้วเดินไป นางหันกลับมาจูงมือเขา

นัยน์ตาสีชาดซุกซนสองคู่ทอประกาย สบมองกันอย่างรักใคร่หวงแหน ผิดวิสัยปีศาจ สามีเดินรั้งท้ายมองตามอาภรณ์สีนิลที่แกว่งไปมาของภรรยา

แปลกที่ในเมืองปีศาจกลับไม่ได้มีเพียงปีศาจ ยังมีกลิ่นอายของครึ่งปีศาจและเทพ พวกเขาแอบแฝงตนมาแลกเปลี่ยนวิเศษ มีปีศาจชั้นล่างที่เป็นเพียงทาส ด้านหน้าตลาดมีป้ายอักษรใหญ่โตว่า 'พวกคนแปลกหน้า ห้ามทะเลาะวิวาท ซื้อของแล้วรีบไป'

"ข้าพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเคยมาเดินตลาดในเมืองปีศาจตอนยังเล็กนัก เหมือนกับว่าท่านแม่จะพาข้ามา ภาพเหล่านี้คลับคล้ายคลับคลาในห้วงนิทราเจ้า"

"ข้านึกออกแล้ว ไปซื้อของฝากท่านแม่ดีกว่า!" นางโวยวาย มุ่งตรงไปหาของฝาก สามีเบิกตากว้างมองตามผีเสื้อสีชาด ว้าวุ่นใจเรื่องของขวัญ ไม่รู้จะนำไปให้มารดาอย่างไร ก่อนหน้านี้มารดาเป็นธุระให้เขาเรื่องปีศาจในเรือนใต้ นางว่ามีของขวัญให้ลูกสะใภ้ด้วย เขาคงหาทางหลีกเลี่ยงมารดา

"ถิงถิง... เจ้า" เขาเรียกภรรยา ประจวบเหมาะพอดี ได้ยินเสียงจากที่อื่น 'ถิงถิง ไม่พบกันนาน เจ้าเป็นยังไงบ้าง?' ปีศาจน้อยโบกมือไปมา ไม่ได้ตอบคำถามมิตรสหาย นางตรงไปซื้อของจนเงินหมดถุง สามีตามไปจับมือนาง ชะงักฝีเท้าลงไม่ไกลจากโรงเตี๊ยม

"เจ้าเอานี่ไปด้วย" เขาก้มตัวลงยัดเยียดของใส่ในอุ้งมือน้อย เป็นปิ่นทองคำประดับมุกนิล บุปผชาติหลากสีสันบนนั้น นางทำตาลุกวาว

"ท่านให้ข้าหรือ?"

"ข้าเห็นเจ้ามองมัน ไม่ซื้อสักที"

ร้านค้าบริเวณกลางเมืองตอนนางมาถึงตลาด ติดริมธารน้ำใส นางนับเงินในถุงหน้าตาสลดเศร้า ไม่ทันสังเกตคนข้างหลัง เขาแลกเปลี่ยนสินค้ากับผู้เฒ่าด้วยไข่มุกที่หายากกว่า เก็บซ่อนไว้ในอาภรณ์อย่างมิดชิดก่อนมอบให้นาง

"โชคดีที่ปีศาจพวกนี้รับแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของมีค่า นอกเหนือจากพลังวิญญาณ"

"ข้าจะเก็บรักษาของขวัญจากท่านเป็นอย่างดี ขอบคุณ... สามี"

รอยยิ้มจริงใจปรากฏในแววตาสีชาด นีเทียนต้าเซินได้ยินนางเรียกสามีไม่ขาดปาก ก้มมองของที่มอบให้นางด้วยใจปีติยินดี เขาปักปิ่นทองคำบนเรือนผมนุ่มหอมอย่างบรรจงมือ หน้าโรงเตี๊ยมเมืองจิ้งจอก

ฉับพลันนั้น เสียงพลุดังขึ้นพร้อมแสงหลากสีสัน ส่วนใหญ่เป็นแสงแห่งหยาง ตามด้วยเสียงหัวเราะร่าเริงของภรรยา นางกระโดดโลดเต้นดีใจ

"เทวโลกส่งสาส์นอวยพรเราด้วย!"

'ขอให้สามีภรรยาครองรักยาวนาน รักใคร่ปรองดองตลอดไป'