13-3 担心 เป็นห่วง

เมืองมรณาในอาณาเขตนีเทียนต้าเซินกว้างใหญ่ไพศาล แม้ยังไม่รวมเข้ากับอีกสองนครมรณา เทพมรณาจะเรียกยมทูตตนไหนมาพบเป็นการส่วนตัว เป็นบุคคลหรือทั้งกองทัพ ง่ายดายเพียงหลับตานึกขานนามลูกแก้ว

นัยน์ตาสีชาดเฝ้ามองท่านลุงในร่างชายวัยกลางคน หลังการทดสอบจิตใจปีศาจ เวทหยินในฝ่ามือยมทูตสะบัดใส่นาง ยกมือกอดกุมร่างตน

นีเทียนต้าเซินท่าทางเป็นกังวล หากไม่ก้าวก่าย เขายืนอยู่ระหว่างทั้งสอง

"ตบะปีศาจไม่ถึง พลังในร่างไม่สมดุล เหมือนข้าจะมองเห็นแสงสีชาด... กลืนไอหยินจนเหลือเพียงสองส่วน เป็นไปได้ยังไงกัน? กายทิพย์ปีศาจถือครองพลังหยินสิบส่วน ไม่ควรมีสิ่งอื่นเจือปน"

ท่านลุงจากเขตแดนที่ห้าหมื่นหน้าตาตกใจ ปีศาจน้อยเช่นนางก็แสนใจเสาะ ไม่กล้าวาดวงเวทพลังอีกรอบ นางหันไปมองนีเทียนต้าเซิน เมื่อเขาไม่พูดเรื่องตำราสีชาด ใช่ว่าไม่ไว้วางใจท่านลุง เพียงยังไม่ถึงเวลา

"เรื่องวิชาต้องห้ามที่นางฝึกฝน มากน้อยแค่ไหน ข้าไม่รู้ พอจะมีวิธีแก้ไขไหมท่านลุง?"

"ปีศาจผีเสื้อ ปีศาจเงือก อสูรทะเล เทพธิดาหงส์ เทพปักษา เทพแห่งสายน้ำ รักแล้วมิอาจเปลี่ยนใจเป็นอื่น หากไม่สมหวังกับหญิงชายที่รัก จะตายไปอย่างช้า ๆ มียมทูตเคยรับดวงวิญญาณสีทองอร่าม ผีเสื้อหนุ่มหลงรักนางสนมบนเมืองมนุษย์ ผ่านพ้นไปร่วมปี ผ่ายผอมจนมองเห็นเบ้าตากระดูก ไม่เกินสองราตรีเขาผู้นั้นกลายเป็นฝุ่นผงงดงาม"

ยมทูตผู้นี้แม้ไร้ซึ่งความทรงจำ กลับชำนาญเรื่องราวของปีศาจ ท่านลุงบอกเล่าเรื่องราวได้ตรงกับบันทึกของนาง ผู้ได้รับการสั่งสอนมาจากอาวุโสในเรือนใต้ ราวกับว่าจะมีความรู้มากกว่าอาวุโสปีศาจเสียอีก ท่านลุงกล่าวว่าวิชาตัดสายใยรักเป็นสิ่งต้องห้ามของเผ่าพันธุ์ที่มีรักเดียว นั่นคือการฆ่าตัวตายดี ๆ จะไปมีหนทางแก้ได้ยังไง มิหนำซ้ำปัญหาที่เพิ่มมาคือพลังประหลาด จะยับยั้งยังไงให้มันไหลเวียนเชื่องช้าลงเพื่อเรียนรู้ฝึกฝน จะเป็นพลังอะไรไม่สำคัญ

"เอ... ข้าว่าท่านหน้าคุ้น ๆ ท่าน…" นางหรี่ตามองใบหน้าคมคาย มีหนวดเป็นตอคมเหนือริมฝีปาก เบิกตาโพลง "ท่านอาจารย์ติงหรู่ชาง ท่าน ๆ ท่านเคยเป็นอาจารย์ของเฟินเย่?"

นีเทียนต้าเซินสั่นศีรษะ ส่งสัญญาณทางสายตาไม่ให้นางพูดมากไปกว่านี้ ผีเสื้อน้อยกลับกระโดดโลดเต้นดีใจ เข้าไปใกล้ท่านลุง มือมัจจุราชดึงชายเสื้อนางให้ถอยมาก้าวหนึ่ง เอ็ดนางเบา ๆ ให้รักษากิริยา นางพูดเสียงดัง "ท่านจำข้าไม่ได้หรือ? วันนั้นเฟินเย่ตามมาเอาเรื่องข้า ฮู่โหมวฟาดนางกระเด็นลงหุบเหว ไม่นานท่านอาจารย์ก็ตามมา..."

ท่านลุงหรี่ตา ขมวดคิ้ว กลอกตาไปมา "อ้อ เจ้าถิงถิง ตกลงเจ้าไม่ได้ออกเรือนไปกับฮู่โหมวรึ?"

ความทรงจำแล่นไหลเข้ามาในหัวท่านลุงราวสายน้ำ เทพมรณากุมขมับ เขาไม่อยากให้ท่านลุงหวนระลึกถึงภพชาติเดิม แต่ก็สายเกินแก้ ยมทูตหลายตนแม้กระทั่งใบหน้าอายุ รูปร่างลักษณะไม่เปลี่ยนแปลงไปจากภพชาติเดิม

อาจารย์ปีศาจในร่างยมทูตหัวเราะร่าเริง จำได้ว่ากลับไปช่วยศิษย์ ต่อสู้กับฮู่โหมวหลายราตรี มีสตรีปีศาจก้มคำนับขอโทษ ทว่าบุรุษจิ้งจอกอาวุโสไอหยินห้อมล้อมรอบกายประหนึ่งจอมมารตะคอกนางให้หยิบกระบี่ปีศาจขึ้นมา นางว่านางไม่สู้คน นางดวลสุราชนะได้อย่างเดียว

เดิมทีเฟินเย่เป็นคู่หมั้นฮู่โหมว เพราะความหึงหวงในตัวคู่หมั้นซึ่งจะแต่งงานกับผีเสื้อท่าเดียวเป็นเหตุให้เฟินเย่ตามมาเอาเรื่องนาง แต่ด้วยสติปัญญาและความดี นางไม่ใช้กำลังเข้าสู้ นางท้าทายอาจารย์ติงหรู่ชางให้ไปดวลสุราในโรงเตี๊ยมปีศาจ นางว่าเขาไม่มีปัญญาชนะนางแน่

นีเทียนต้าเซินถอนหายใจ นัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายด้วยไฟโทสะ ครั้นจะเอ็ดนาง พวกเขาดันพูดขึ้นเสียก่อน

"ข้าจำเจ้าได้ ปีศาจน้อยขี้เมา ไม่น่าเชื่อเลยว่าเจ้าถูกลักพาตัวมาเมืองมรณา เพื่อยืดอายุขัยให้ยมทูต"

"ไม่ใช่ ๆ ข้าหนีตามเขามา ข้าพบบุรุษเทพในห้องนอนข้า รูปงามนัก"

"เจ้าหนีตามบุรุษรูปงามทุกคนเลยรึ? ถิงถิง ถ้าข้าใช้ร่างละสังขารไปพบเจ้าคืนนั้น…"

"ข้าไม่ตามท่านมาแน่นอน"

นีเทียนต้าเซินเข่นเขี้ยวดุนาง จับคอด้านหลังของนางไว้ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด

นึกย้อนกลับไป แรก ๆ นางทำตาโตมองเขาในร่างละสังขารเหมือนยมทูตที่มาใหม่ เขาไม่พอใจที่นางมองเขาเช่นนั้น ตอนนี้เขาก้มมองแววตาใสซื่อ รู้สึกดีใจไปตามนาง หันไปเอ่ยถามท่านลุง

"แล้วจะได้รู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายตกลงปลงใจ?"

"สายใยรัก... เจ้ารู้ว่าเขามีใจน่ะซี เจ้าเลยฝึกวิชานี้ไม่ได้ ถิงถิง"

"ขะ... ข้าเปล่า" นางปิดหู ทำตาถลน หลีกเลี่ยงทั้งสองไปมองต้นไม้ใบหญ้าในความมืดมิด พอหลุดพ้นจากเงื้อมมือนีเทียนต้าเซินได้ นางหันหลัง ละล่ำละลักพูด "คำนับท่านอาจารย์! ท่านลุง... ข้าซาบซึ้งใจนัก ขอบคุณท่านที่สละเวลามาพบข้า ข้าลา!" นางขอเสียมารยาทหายตัวเข้าเรือนไป ท่านลุงไม่ถือสาปีศาจน้อย หากมีสีหน้าครุ่นคิด

"นางควรตรงไปตรงมาไม่ยืดหยุ่น ปีศาจที่มีรักเดียวจะตอบรับความรู้สึกอย่างซื่อตรง ติดตามคนรักไปทุกแห่งหน รักง่ายแต่ไม่หน่ายเร็ว ไม่หลีกเลี่ยง ข้าเคยได้ยินเรื่องราวของปีศาจเงือกดึงบุรุษที่นางรักเข้าไปในห้วงนิทรา กว่าจะยอมปล่อยเขาผู้นั้นออกมา กลายเป็นตาแก่หง่อม ทั้งสองตายตามกันไป เนื่องมาจากว่าชายผู้นั้นเป็นมนุษย์ มีอายุขัยไม่มากเท่าปีศาจ"

เรื่องน่าเศร้าในสมัยเป็นอาจารย์ปีศาจฉายชัดในแววตา เสมือนบันทึกเล่มเก่า ท่านลุงเคยคิดว่าพวกเขาโง่เง่าเสียสติ ปีศาจส่วนใหญ่ไม่รู้จักความรัก ล้วนเป็นเรื่องผลประโยชน์ระหว่างดินแดน การแสวงหาอำนาจ

"จริงของท่านลุง... ข้าสังเกตว่านางกลับเมืองมรณาครานี้ รังแต่จะหลบเลี่ยงข้า นางไม่เหมือนเดิม" เขาเอามือแตะคาง มองตามผีเสื้อน้อยฝูงใหญ่ส่งเสียงโวยวาย ปีศาจลูกสมุนออกมาหัวเราะเยาะเย้ยนาง

"นี่ท่าน!" ท่านลุงโวยวาย เบิกตาโพลงมองเทพมรณา ฉุกใจคิดขึ้นได้ "ท่านเลี้ยงเด็กปีศาจ เด็กสาวรึ... นีเทียนต้าเซิน ข้าไม่คิดว่า..."

"ท่านลุงอย่าพูดเสียงดังไป"

"ท่านอายุมากกว่าปู่ทวดนางอีกนะ!"

"ทำไมข้าจะไม่รู้!"

นีเทียนต้าเซินขยิบตาโมโห เมินหนีท่านลุงที่หน้าตาตื่นตระหนก ไม่นานก็กลับไปจำศีลเป็นลูกแก้วกลม หลับใหลในเรือนยมทูต

เรื่องอายุไม่ควรพูดถึงอีกต่อไป...