11-3 难过 เศร้าเสียใจ

"ถิงถิง... เจ้าลืมตา ลุกขึ้นมาคุยกับข้าก่อน เจ้าอดทนหน่อย ถิงถิง"

สีหน้าเป็นกังวลของนีเทียนต้าเซินทำให้นางใจชื้นประหลาด นางขยับเปลือกตาหนักอึ้ง สบมองนัยน์ตาดุดันเปล่งประกายใต้จันทราสีชาด

"ถิงถิง... เจ้าอย่าเงียบ ข้าใจไม่ดี"

'ยมทูตล้วนไม่มีหัวใจ'

ปีศาจน้อยยิ้มหยันอยู่ในใจ นางจำคำพูดของเขาได้ สำนึกรู้ถึงความตายใต้ต้นไม้ที่ส่องแสงประกายอร่าม เช่นสีสันของดอกบ๊วยในฤดูใบไม้ผลิบาน นี่เขาพานางมาชื่นชมต้นไม้วิญญาณในปรภูมิก่อนไปส่งนางหรือ?

"ข้าจะให้ยมทูตพาผีเสื้อน้อยไปตั้งดินแดนใหม่ ท่านลุงว่ารู้จักเทพผู้หนึ่งในภพภูมิ ภูตแมลง อ้อ... พวกเขาเป็นภูต อัธยาศัยดีมีน้ำใจ เจ้าว่าดีหรือไม่? ข้าจะไปกับเจ้า... เราไปด้วยกัน"

ถิงถิงพยักหน้า แยกเขี้ยวยิงฟันเปื้อนโลหิต นางไม่มีแม้โอกาสขอบคุณเทพมรณา

เมื่อท้องนภาในเมืองมรณาปรากฏอักขระของหมู่เหล่ายมทูต ผู้รับดวงวิญญาณในสถานที่ต่าง ๆ ซึ่งสถานที่ตายของจิตวิญญาณเสียสละเปลี่ยนแปลงจากนครไร้ห้วงเวลาเป็นปรภูมิ ใต้ต้นไม้วิญญาณ ยืดเวลาตายของนางไปหนึ่งราตรี

ตำราแห่งความตายราวกับว่ามีความรู้สึกนึกคิดของมัน อักษรสีทองสลักในเวหา เตือนเทพมรณาครั้งหนึ่ง ไม่ให้พาดวงวิญญาณหลบหนี

'ถิงถิง เจ้ารู้ไหม... มีตำนานเล่าว่าลมหายใจยมทูตทำให้ถึงแก่ความตาย เจ้าระวังตัวด้วยล่ะ'

เหตุใดนางนึกถึงคำพูดของพี่รอง กระนั้นยังมีเรื่องน่าประหลาดใจ ในภาพแสนรางเลือน นัยน์ตาสีชาดเอ่อคลอหยาดน้ำตา เขาตัดพัดต่อว่าปีศาจมีความเลวร้ายเท่าไร ก็ยังดิ้นรนหาบ้านสักหลังเพื่อพักพิง ไยต้องทำร้ายเจ้าปีศาจน้อยด้วย

หากนางมีภพชาติหน้า จะกลับมาตอบแทนบุญคุณนีเทียนต้าเซินและท่านลุง นางผูกพันกับพวกเขาจริง ๆ

ผีเสื้อที่กลายเป็นฝุ่นผงสีทองขยับเข้าหาอ้อมแขนพญามัจจุราช ผู้พร้อมจะพรากลมหายใจนางไปทุกเมื่อ นางรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง เมื่อริมฝีปากนุ่มนวลประกบปิดลงมา

ลมหายใจเยือกเย็นประหนึ่งเหมันต์จากปลายจมูกโด่งเป็นสันคม ถักทอเป็นเส้นด้ายที่รวมตัวกัน เคลื่อนไหวเป็นละอองสาย

อุ้งมือมัจจุราชประคองใบหน้านางแกมบังคับ นางตามใจเขา เงยขึ้นตอบรับจุมพิตตามสัญชาตญาณปีศาจ อ้าปากดื่มกลืนพลังวิญญาณอย่างหิวกระหาย

โดยปรกติแล้วอาหารปีศาจมักมีกลิ่นหอมอบอวล ผลไม้วิญญาณมีรสชาติกรุบกรอบ มีกลิ่นที่แตกต่าง สารพัดจะจินตนาการว่าเป็นอาหารอันโอชะชนิดใด กินเท่าไรก็ไม่รู้สึกอิ่มท้อง นางจะมีเรี่ยวแรงและสดชื่นขึ้นมา

ไม่รู้ด้วยเหตุใด เทพมรณามอบลมหายใจให้นางดับกระหาย นางดื่มกลืนน้ำหวานหนืดผ่านริมฝีปากของเขา ละอองสายนี้ทอประกายงดงาม เดินทางสู่กายทิพย์นาง

กลิ่นเผาไหม้ของดอกปี่อั้น... เหมือนในห้วงนิทรา แต่รสชาติประหลาดกว่า หวานขมกลมกล่อมยังมอบพละกำลัง

การที่ปีศาจสตรีชอบล่อลวงบุรุษก็เพราะเช่นนี้ นางเข้าใจถ่องแท้เรื่องที่พี่รองพี่ใหญ่เล่าให้ฟัง อารมณ์ปรารถนาจะกลืนกินบุรุษเข้าไปทั้งตัวเป็นเช่นไร นางตะเกียกตะกายคว้ารอบคอแกร่ง ตะโบมจูบเขาด้วยความหิวกระหาย

บุรุษผู้นี้กำลังมอมเมานางด้วยอะไรไม่รู้แน่ กลุ่มผมดำขลับของนางเกี่ยวพันอยู่บนปลายนิ้วของเขา

ใต้ต้นไม้วิญญาณที่ขยับไหว ใบไม้หลากสีทอประกายอร่ามงาม สองร่างสวมกอดพลอดรักไม่อายฟ้าดิน ในเงื้อมมือเทพมรณาถือตำรา ลักษณะเป็นสายน้ำถูกดูดลงหลุมดำขนาดใหญ่ มันเลือนหายไปอย่างช้า ๆ

กว่าเขาจะผละริมฝีปากจากนาง มอบจุมพิตบนหน้าผากที่กลับมาเกลี้ยงเกลา ตราประทับผู้ทรยศหายไป ถิงถิงมองตามใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เขาและนางสบตาเหมือนไม่รู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร

"ตาข้า... มองเห็นแล้ว เกิดอะไรขึ้น? ข้าไม่เจ็บแล้ว" นางยิ้มชื่นบาน เมื่อความเจ็บปวดทรมานสิ้นสุดลง เทพมรณาปล่อยนางจากอ้อมแขน นางก้มศีรษะยกมือคารวะ "ขะ ข้า... ข้าขออภัย! ข้าล่วงเกินท่านแล้ว ขอบคุณเทพมรณา ท่านช่วยชีวิตข้า"

"เจ้าขอโทษเรื่องอะไร จำไม่ได้หรือว่าในห้วงนิทราเจ้า เราเคยทำเรื่องนี้?"

ปีศาจสาวเอียงอาย ยกมือจับริมฝีปากด้วยหัวใจรุ่มร้อน นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงจูบอ่อนหวาน แววตาสดใสของนางหลบเลี่ยงนัยน์ตาดุคม

"ท่าน เอ่อ... รักษาข้าด้วยพลังวิญญาณของท่านหรือ? ก่อนหน้านี้ข้าได้รับพลังหยินจำนวนมาก ทั้งจากท่านปู่ จากท่าน ข้าไม่หายจากอาการเจ็บปวด"

"ข้ารักษาชีวิตเจ้าด้วยลมหายใจสีชาด ดึงพลังจากตำรามาเยียวยาเจ้า... เห็นจะมีหนทางเดียว"

"ไม่ใช่ว่าท่าน... ทะเลาะวิวาทกับตำราเล่มนั้น? ข้าจำได้ว่าท่านไม่ชอบมัน"

นีเทียนต้าเซินถอนหายใจ ความคั่งแค้นทอประกายในดวงตา กัดฟันตอบนาง "ข้าอยากจะเผามัน ไม่ให้เหลือสักหน้าแผ่นเดียว... แต่เอาเถอะ ครั้งนี้มันช่วยเจ้า"

ตำราเจ้าปัญหาคงไม่พอใจแน่ หลังถูกดึงพลังมาใช้จนเป็นไปได้ว่ามันอาจหายไปสักระยะ

นีเทียนต้าเซินลอบยิ้มมองใบหน้างามอย่างวางใจ ไร้กังวล เพียงปีศาจน้อยพูดจาเจื้อยแจ้ว เอานิ้วแตะคางสงสัย มีคำถามมากมาย…