0366

บทที่ 366 : ‘คะนึงหาห้าบท’ -- บทที่สี่!

___________________________________________________

คุยกันจบแล้ว

หัวข้อแรกเป็นจางเย่ลงมือ

ในที่สุดจางเย่ก็เลิกแทะเม็ดแตง เอามือตบๆ เม็ดแตงที่ไม่ทันระวังร่วงลงที่หน้าตักลงพื้น จากนั้นลุกขึ้นยืน เดินไปโต๊ะเขียน โคลงฉันท์กาพย์กลอนของโลกใบนี้ จางเย่ได้อ่านแค่ไม่กี่บท อ่านอย่างไรก็ไม่เข้าใจ แต่ว่ากลอนกาพย์ในโลกของเขานั้นมีมากตั้งเท่าไร! ตัว เจิง ‘曾’ ? กลอนที่ขึ้นต้นด้วยคำนี้แม้ไม่มาก แต่ก็มีหลายบทที่นับว่ามีชื่อเสียง อย่างเช่น อย่างเช่นบทนี้ --- เดิมทีมีรักแท้วางอยู่ต่อหน้าข้าครั้งหนึ่ง เป็นข้าไม่ทะนุถนอมไว้... [1]

เอาล่ะ

ล้อเล่นน่า

ทางด้านอาจารย์หวังมั่นใจไปเรียบร้อยล่ะว่าตนเองเป็นผู้ชนะ ทีมของปรมาจารย์เว่ยต่างรอให้อู๋เจ๋อชิงลงมือเสียที หวังรอชมว่าลายมือของอู๋เจ๋อชิงก้าวหน้าไปมากแค่ไหน ทว่ารอไปรอมา กลับเป็นเพื่อนร่วมทีมของอู๋เจ๋อชิงเพียงคนเดียวที่ออกมาลงมือ --- ไอ้หนุ่มแว่นดำที่ใครๆ ก็ไม่รู้จักคนนั้น!

หมายความว่ายังไง?

อู๋เจ๋อชิงไม่ออกมา?

หัวข้อแรกให้คนคนนี้เขียน?