Chapter 19 อีกด้าน

04.00 น.

ขณะที่จินนั้นกำลังร่วงลงมาจากชั้นดาดฟ้าด้วยความรวดเร็ว เขาพยายามคิดทุกวินาทีทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้

....แย่ แย่ แย่แน่ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังได้ลงไปโหม่งกับพื้นเละแน่ๆ!!

จินพยายามเอื้อมมือไปจับที่ตัวตึกนั้นแต่ก็ไม่สามารถช่วยให้เขานั้นรอดได้ เพราะด้วยความเร็วที่ร่วงนั้นสูงขึ้นเรื่อยๆเวลาคิดก็เริ่มมีน้อยลง

...ไม่ไหวแฮะ! รอบนี้คงไม่รอดแล้วละ ขอโทษทีนะฉันคงมาส่งนายได้แค่นี้แล้วล่ะ ถ้าเกิดตกสักชั้นสองชั้นก็พอจะเอาตัวรอดไหวอยู่ ใช่! ถ้าเกิดชั้นน้อยกว่านี้คงรอดไปแล้ว...เดี๋ยวสิ! อาจจะไหวก็ได้

เมื่อจินตัดสินใจได้แล้วเขาก็ก้มลงดูไปยังพื้น อีกไม่กี่วินาทีเท่านั้นตัวของเขาก็ได้ลงไปกระทบกับพื้นแน่ๆ เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้พลังเคลื่อนไหวไปข้างหลัง

...1 ครั้ง น่าจะพอได้อยู่แหละ ถ้าเกิดช่วงที่ฉันลดระยะห่างจากพื้นได้สักเมตรถึงสองเมตรก็น่าจะรอดไปได้อยู่

แล้วจินก็รีบใช้พลังไปข้างหลังอีกครั้ง

...2 ครั้ง อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง อีกนิดเดียว ตอนนี้แหละ ครั้งสุดท้าย...

ร่างกายของจินที่ดิ่งลงพื้นด้วยความรวดเร็วสูงนั้นลงมากระทบเพียงเบาแค่หัวแตกเล็กน้อยเท่านั้นเอง เขาใช้พลังเคลื่อนที่ไปข้างหลัง 3 ครั้ง เพื่อลดทอนการกระแทกจากที่สูง แล้วรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

เสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับตัวเองพึ่งผ่านการเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวมาหมาดๆ เขานอนทั้งอย่างนั้นแล้วก็ค่อยๆมองๆไปยังพื้นที่โดยรอบแต่ก็ไม่พบใครอยู่เลย

...หมอนั่นจะเป็นอะไรมากไหมนะ? ผลจากการแจ้งเตือนรอบที่แล้วไม่มีชื่อของพวกเราตายกัน แต่ที่คาใจคือ...

ในขณะที่ตัวเขานอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่นั้น ก้มีเสียงเด็กสาวที่คุ้นเคยก้มมามองตัวเขาที่กำลังนอนอยู่

"เป็นอย่างไรบ้างพี่ชาย?" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

จินที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่นั้นก็ตกใจจนสะดุ้งลุกขึ้นมา "หวา~! ตกใจหมดเลย..."

"พี่ชายรู้ไหม? ตอนนี้ยังทันนะ พี่ชายทนรับมันไม่ไหวหรอก"

"... แล้วเธอเป็นใครกันแน่!? ที่พูดมามันหมายถึงอะไร?"

"พี่ชายก็เห็นมันแล้วแท้ๆว่าจุดจบมันจะเปนอย่างไร? แต่ทำไมถึงยังจะยืนยันทำมันต่อไปล่ะ ทั้งที่-...หมดเวลาแล้วสินะ ถ้าหากพี่ชายยังยืนยันอยู่แบบนั้นต่อไปอีกเรื่อยๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดของพี่ชายจะหายไปนะ"

"เดี๋ยวก่อน!!"

ในตอนนั้นเองที่เท้าของจิน พื้นที่ยืนอยู่ก็กลายเป็นบึงโคลนขนาดใหญ่ค่อยๆดูดเขาลงไปเรื่อยๆ จนมิดหัว และตัวเขาก็ตื่นขึ้นมาทั้งที่สภาพนอนอยู่ มองดูไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเด็กสาวนั้นแล้ว...

"เมื่อกี้มันอะไรกัน?"

ตอนที่จินกำลังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นั้น

"จิน~!!!" จู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อเขามาจากทางด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นอลิซที่กำลังเดินมาหาเขาโดยที่แบกเฮนรี่ไว้ที่ข้างหลัง

จินที่มองเห็นผิวของเฮนรี่ที่เป็นสีขาวซีด เลยถามไปว่า "เกิดอะไรขึ้นกับนายนะ?"

เฮนรี่แตะไปที่ไหล่ของอลิซเบาเพื่อบอกว่า "ปล่อยผมลงก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้พอยืนไหวอยู่"

อลิซที่ปล่อยเฮนรี่ลงแล้วเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของจินเบาๆ " หมอนั่นหลังจากที่จัดการอีกฝั่งได้แล้ว ก็ล้มลงเลย แต่ว่าพวกเราไม่ได้ฆ่าเขานะ ส่วนเรื่องที่หมอนั่นเป็นอย่างนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"คือว่านะจิน...ผมไม่ได้ฆ่าเขานะ" เขาพูดโดยที่มองปี่หน้าของจิน

"ฉันรู้ว่าคนอย่างนายไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอก...ฉันเชื่อ!"

พอได้ยินแบบนั้นเฮนรี่ถึงกับยิ้มออกมา "แล้วทางนายละชนะเขาได้แล้ว ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?"

จินทำท่าทางเขินอาย เอามือเกาหัวเบาๆ "คือว่าฉันร่วงลงมาขณะที่กำลังจะจับเขาพอดี โทษที" จินพนมมือขอโทษทั้งสอง

แต่ในจังหวะนั้นก็มีอะไรบางอย่างหล่นลงมาต่อหน้าต่อตาพวกเขา เสียงเหมือนกับสิ่งของที่นิ่มกระทบลงกับพื้นแข็งๆ

แผละ!!!!

พวกเขาทั้งสามมองเห็นร่างกายที่เละและกระดูกบิดงอผิดรูปร่าง ลูกกระตาที่ถลนออกมาจากเบ้า เลือดที่ไหลมาเป็นทาง นั่นคือร่างของแจ็คเองที่หล่นมาจากชั้นดาดฟ้า พร้อมกับเสียง อลิซที่กรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียง

กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!

หลังจากนั้นทันทีก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นที่ทั้งสามคน

หมายเลข 05 แจ็ค คอบบร้า ถูกกำจัดแล้ว….

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" จินมองไปยังชั้นดาดฟ้านั้นอย่างทันทีที่เห็นร่างกายของแจ็คนั้นหล่นลงมา

อลิซที่เห็นแบบนั้นเข้าถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอถึงกับล้มหงายหลังพูดออกมาอย่างไม่มีสติเหลืออยู่ "ไม่เอาๆ ไม่เอาๆ ฉันยังไม่อยากเป็นแบบนี้"

"จิน! อย่าบอกนะว่า..."

จินพยักหน้าตอบกลับ แล้วพูดไปว่า..."ใช่แล้ว มีคนอื่นนอกจากพวกเราอยู่แถวนี้! นายรีบไปเรียกสติอลิซเร็ว"

"เข้าใจแล้ว!!"

ในระหว่างที่เฮนรี่กำลังเรียกสติของอลิซให้กลับมานั้นเอง ศพของแจ็คนั้นก็ได้หายไปกลับกลายเป็นชายร่างกายใหญ่โต ไว้ทรงผมสกินเฮด ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสาม แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็น "ไท" นั่นเอง...

"เจอกันอีกแล้วนะ" ไทกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร แต่เมือ่ตัวเขามองดูรอบๆก็ถึงกับถอนหายใจออกมา "เฮ้อ~! ทั้งที่อุส่าห์ทักทายแบบเป็นมิตรแล้วแท้ๆ ไม่เห็นต้องระแวงขนาดนั้นเลย ก็นะ...ในสถานการณ์แบบนี้เป็นฉันก็จะทำแบบเดียวกัน" พอสิ้นสุดเสียงแล้ว ตัวของไทก็หายไปมาโผล่ที่ตรงหน้าของจิน และถีบเข้าที่กลางตัวของจินจนกระเด็นไป

จินที่กระเด็นไปนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้พักหายใจไทก็โผล่มาใกล้เขาและพยายามต่อยเข้าที่หน้า แต่จินก็สามารถรับไว้โดยใช้แขนทั้งสองข้างกันเอาไว้ เมื่อไทเห็นดังนั้นเลยเข้ากอดคอและตีเข่าเข้าที่ท้อง แต่จินนั้นก็เข้ากอดคอคืนและพยายามตีเข่าสวนเพื่อกันไว้ ท้ายที่สุดก็โดนไทเหวี่ยงลงกับพื้นจนกลิ้งไปไกล

"มันต้องอย่างนี้สิ! คิดถึงเหลือเกินความรู้สึกแบบนี้" ไทกล่าวมาด้วยสีหน้าที่ดีใจจนยิ้มออกมา

"คนไม่เจอกันนานเขาทักทายกันแบบนี้อย่างนั้นหรอ?"

"โทษทีเผลอดีใจไปหน่อย"

...ใช่แล้วสิ่งที่ฉันใฝ่หามานาน ความเดือดดานที่เริ่มค่อยปะทุในร่างกายนี้ ฉันจำมันได้อย่างดี ไม่มีวันลืม ความอัปยศในตอนนั้น ได้เวลาที่จะตัดสินกันเสียที

ก่อนหน้านี้ในเวลา 00.00 น.

หลังจากการคัดคัดเลือกได้เริ่มขึ้นนั้น ไทเองก็เริ่มเดินออกมาจากสำนักงานทอรัส เขาพยายามมองไปรอบๆอย่างถี่ถ้วน พอทำการตรวจสอบบริเวณรอบๆเสร็จแล้วจึงวิ่งพร้อมกับแหงนหน้ามองท้องฟ้าไปด้วย

"อีกฝั่งหนึ่งเลยหรอ? แต่ก็นะฝีมือระดับนั้นแล้วคงไม่ถูกฆ่าตายง่ายๆหรอกมั้ง?" เขาบ่นกับตัวเองพึมพำและตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป

ทันใดนั้นเองในระหว่างทางก็บังเอิญพบกับเด็กสาวชุดสีขาวคนหนึ่งเธอวิ่งผ่านตัดหน้าของเขาไป ตัวของไทที่สงสัยว่าในสถานที่แห่งนี้ยังคงมีคนตกค้างอยู่อีกอย่างนั้นหรอ เลยรีบวิ่งตามไป ถึงแม้ว่าจะพยายามตะโกนเรียกแล้วก็ตามเธอนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดวิ่งเลย เธอวิ่งไปเรื่อยอย่างไม่ได้สนใจเสียงเรียกของไทเลยแม้แต่น้อย

ทั้งที่ขาของเขาน่ายาวและแรงก็น่าจะเยอะกว่าแท้ๆ แต่ทำไมถึงยังไม่สามารถไล่ตามเด็กคนนั้นทัน จนเธอนั้นได้หยุดวิ่ง แล้วชี้ไปที่สถานที่ที่ซึ่งเป็นโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในหัวเมืองเวส ไทมองไปยังทิศทางที่เธอชี้อย่างทันที

"โรงพยาบาล? แล้วมันทำไมอย่างนั้นหรอ?"ในขณะที่มองไปที่โรงพยาบาลนั่นก็ได้ยินเสียงระฆังจากระยะไกล และเมื่อไทกลับไปมองที่เด็กสาวนั่นเธอก็ได้หายไปแล้ว "อะไรกันวะ? ผีหลอกอย่างนั้นหรอ?" ในตอนที่กำลังหันหลังกลับไปนั้นเอง ก็บังเอิญพบกับ "โรโบโต้" ที่เดินมาพร้อมกับนัมเบอร์อีกหนึ่งคน "เรด"

แต่ดูเหมือนว่าทางโรโบโต้นั้นจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเป็นพิเศษ เขาดูหงุดหงิด และเหมือนกำลังที่จะไปที่ไหนสักแห่งอยู่ เลยพูดกับไทมาว่า... "หลีกไป!...ฉันไม่ได้มีธุระกับแก" และเขาก็กำลังเดินผ่านไปนั้นเอง ไทก็ยกมือขึ้นมาห้ามไว้อย่างทันที

"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง? ฉันบอกว่าหลีกไป!!!" โรโบโต้เริ่มระเบิดอารมณ์ออกมาใส่ไท

"โทษที..คงปล่อยให้นายไปยุ่งกับเป้าหมายของฉันไม่ได้"

แล้วทันใดนั้นโรโบโต้ก็รีบกระโดดไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว และหยิบเหล็กหนึ่งก้อนขึ้นมา "ไอ้สวะ! รีบมาช่วยกันสิวะ?" เขาสั่งให้เรดมาอยู่ข้างหน้าของตัวเองอย่างทันที เพื่อเป็นโล่ป้องกันให้ตัวเขา "ถ้าแกอยากจะเล่นนัก ฉันกับไอ้สวะนี่จะเล่นเป็นเพื่อนแกเอง"

ในจังหวะนั้นเองโรโบโต้ที่กำลังจะโจมตีมานั้นเอง เรดก็กระเด็นออกไปไกลผ่านหน้าผ่านตาเขาไปราวกับตัวของเรดนั้นเป็นเพียงแค่เศษกระดาษ ตัวเรดนั้นปลิวไปจนไปชนกับถังขยะและเขาก็สลบลงไปในที่สุด นั่นเองทำให้โรโบโต้ตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นแบบนั้น และเริ่มด่าทอเรดที่ไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้เลย "ไอ้สวะ! แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงเลย แม้แต่จะเป็นโล่มนุษย์ก็ทำไม่ได้ สมควรแล้วที่แกควรจะอยู่กับขยะตรงนั้นแหละ"

"แปลกแฮะ..." ไทบ่นออกมาเบาๆ

"แกบ่นพึมพำอะไรนักหนาวะ...คอยดูเถอะฉันจะแสดงสิ่งที่ตัวแกนั้นคาดไม่ถึงเลย" เหล็กที่อยู่ภายในมือของโรโบโต้นั้นเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปกลายเป็นปืนแก็ตลิงกระบอกหนึ่ง ต่อจากนั้นเขาก็ทำการยิงกระสุนอย่างต่อเนื่องมาที่ไท กระสุนนับหลายร้อยนัดถูกยิงราวกับห่าฝนจนทำให้เกิดฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว และเมื่อกระบอกปืนเริ่มร้อนจนถึงขีดสุดมันก็ได้แตกกระจายเป็นชิ้นๆ "ไอ้กระจอก...ถ้าเกิดแกปล่อยให้ฉันผ่านไป เรื่องมันก็คงจบไปโดยที่แกไม่ต้องตายแล้วแท้ๆ" ในตอนที่โรโบโต้มั่นใจว่าไทนั้นได้ตายแล้ว ก็กำลังจะเดินไปปลุกเรดที่นอนสลบอยู่ แต่จู่ๆก็มีลูกศรธนูมาจากบนตึกปักเข้าที่ไหล่ของเขาจนทะลุ เมื่อหันไปมองจากที่ลูกธนูพุ่งมาก้เห็นไทอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกหนึ่ง แล้วกลับไปมองตรงที่เขาได้สาดกระสุนไปนั้นมันเป็นเพียงแค่แผ่นปูนขนาดใหญ่และหนามากมีร่องรอยกระสุนเจาะอยู่บนนั้น โรโบโต้รีบทำการดึงลูกธนูออกอย่างทันที และทันใดนั้นเองไทก็ลงมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพร้อมในมือที่ถือคันธนูอยู่

"เป็นไงความรู้สึกที่โดนลูกธนูปักเข้าที่ไหล่? ก็ว่าจะเล็งที่เข่าอยู่เหมือนกันแต่มือมันไม่นิ่งเนี่ยสิ"ไทพูดจาด้วยน้ำเสียงกวนๆ2

"เล่นสกปรกนี่หว่า...ถ้าแกแน่จริงก็มาสู้กันซึ่งหน้าดิ?" โรโบโต้พูดจาท้าทายกลับไป

ไทเองก็รีบวางอาวุธลงทันทีที่ได้ยินแบบนั้น "ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะใช้เพียงแค่มือเปล่าในการสู้กับแกเอง"

"สวยสิวะ..แกพูดเองนะ"

"ฉันเป็นคนพูดไม่คืนคำอยู่แล้ว ถ้ายังไม่พอใจฉันจะต่อให้แกด้วย เห็นสภาพแกตอนนี้มันเกินจะรับไหววะ"

ก่อนที่ไทจะพูดจบนั้นเองโรโบโต้ก็ได้ทำการโยนก้อนเหล็กมาหลายก้อนด้วยกัน หลังจากนั้นก้อนเหล็กทุกก้อนก็ค่อยๆกลายสภาพเปลี่ยนจากเดิมแต่ละก้อนนั้นก็มีหนามนับร้อยพุ่งออกมา อย่างรวดเร็ว แต่ถึงกระนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่ไทนั้นได้หายไปจากสายตาของเขา เมื่อมองกลับหลังไปก็เห็นไทยืนอยู่และต่อยกลับมาที่หน้าอย่างแรง ตามด้วยเตะที่ต้นขาจนล้มลงกับพื้น และสุดท้ายไทก็พาดส้นเท้าลงที่ท้องของโรโบโต้อย่างแรง จนเขานั้นกระอักออกมา

ไทที่เห็นโรโบโต้ดูไม่น่าไหว เลยนั่งย่อลงแล้วพูดกับเขาว่า..."แค่ฉันแกยังรับมือไม่ได้เลย อย่าหาว่าอย่างนั้นนี้เลย คนอ่อนหัดอย่างแกเอาชนะหมอนั่นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"

โรโบโต้เริ่มค่อยคลานและลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วตะโกนออกมาเสียงดัง "อย่ามาดูถูกฉันนะ!!!!" เขาเอามือแตะที่พื้นและทันทีนั้นบริเวณโดยรอบก็กลายเป็นแท่งหนาม ไทที่เห็นแบบนั้นเลยรีบกระโดออกอย่างรวดเร็วเพื่อหลบเลี่ยงไม่ให้โดน

"ก็มันคือความจริง ต่อให้แกจะมีพลังมากแค่ไหนตามก็เอาชนะฉันไม่ได้"

"งั้นหรอ? แล้วถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ?" โรโบโต้แตะไปที่พื้นเกิดเป็นหนามพุ่งขึ้นจากพื้นและพุ่งไปหาไทอย่างรวดเร็ว แต่ตัวของไทนั้นก็สามารถหลบได้อย่างสบาย เมื่อเป็นดังนั้นเขาแตะไปที่พื้นอีกรอบ เกิดเป็นแผ่นซีเมนต์ที่มีหนามข้างใน ล้อมทั้งหน้าและหลังของไท และมันก็ทำการประกบกันทับร่างกายของไทไปจนมิด

"ไม่เข้าใจเลยน้า~" เสียงของไทดังขึ้นจากข้างหลัง

โรโบโต้เกิดตกใจรีบตะหวัดมือไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว แต่ตัวไทนั้นก้มหลบลงใต้ระหว่างแขนชกเข้าที่ซี่โครง ต่อด้วยศอกเสยเข้าที่ปลายคาง และสุดท้ายก็หมุนตัวศอกกลับเข้าที่ขมับหัวจนทำให้ตัวของโบโต้นั้นลงไปนอนดิ้นร้องทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

"เจ็บโว้ย เจ็บๆ เจ็บๆ เจ็บๆ"

"น่าตกใจจริงถ้าเป็นพวกคนปกติโดนเข้าไปขนาดนี้ ไม่นอนสลบก็คงมีหัวแตกกันบ้างละ แต่จากที่ดูนี่มัน...ว่าแล้วเชียว" ไทรีบออกห่างจากตัวของโรโบโต้อย่างทันทีที่ตัวเขารู้อะไรบางอย่าง "ก็ว่า...ทำไมถึงทนมือทนเท้าดีจัง ที่แท้...แกเพื่อชัยชนะแล้วถึงกับยอมทำขนาดนี้เชียว"

โรโบโต้ถึงกับหัวเราะเสียงดังสะใจ และก็ค่อยๆลุกขึ้นมา "ฉลาดดีนี่...ฉันทำการเสริมความแข็งแรงส่วนหัวกับส่วนลำตัวเพื่อให้มันแข็งแรงขึ้น โดยการกินมันเข้าไปทั้งอย่างนั้น ความสามารถของฉันคือการควบคุมสิ่งที่แตะให้เปลี่ยนไปตามรูปร่างที่ตนเองต้องการตราบใดที่รู้ถึงโครงสร้างสิ่งนั้นก็ทำได้ทุกอย่าง ฉันกินมันเข้าไปแล้วให้มันเจาะทะลุกระเพาะของฉัน แล้วก็เคลื่อนผ่านอวัยวะต่างจนมาถึงกระดูก ตัวแกเองแค่เพียงมือเปล่าๆทำอะไรฉันไม่ได้หรอก.."

"ก็จริงอย่างที่แกพูดมา ฉันนะแค่มือเปล่าเอาชนะแกไม่ได้ ถ้าเกิดมาอุกกาบาตตกลงมาจากฟ้าก็ดีสินะ" แล้วไทก็มองขึ้นบนท้องฟ้า

"นี่แกยังสติดีอยู่หรือป่าว มันจะไปมีอุกกาบาตตกลงมาได้อย่างไร?"

"นั่นสินะ..."พอพูดจบแล้วเขาก็ทำการพนมมือขึ้นมา

"นี่แกจะทำอะไร ขอโทษที่มาดูถูกฉันหรือไง มันช้าไปแล้วเว้ย! เพราะไม่ว่าอย่างไงแกก็ต้องตาย"

"เปล่าหรอกแค่กำลังสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าอยู่ต่างหาก"

"ไร้สาระพระเจ้าที่ไหนจะส่งอุกกาบาตมา-"

โครมมมมมมมม....!!!

โรโบโต้พูดได้ไม่ทันขาดคำจู่ๆก็มีรถบรรทุกหล่นลงมาจากฟ้า พุ่งเข้าชนร่างกายของโรโบโต้ที่กำลังยืนอยู่ รถนั่นทับร่างกายของเขาจนแม้แต่ขยับตัวก็ทำไม่ได้

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถูกรถบรรทุกพุ่งชนแบบนี้จะไปเกิดต่างโลกได้ไหม? แต่ขอเตือนไว้หน่อยละกันถ้าไม่รีบ-" และจู่ในตอนที่ไทกำลังพูดอยู่นั้นรถนั่นก็ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งเซ็นเตอร์

ตู้มมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!

เกิดเปลวไฟลุกโหมกระหน่ำเผาร่างของโรโบโต้จนไหม้เกรียม ซึ่งแรงระเบิดนั้นทำให้ตัวของไทก็กระเด็นออกไปจนไปชนกับผนังของตึกแถวนั้นอย่างแรง แต่ถือว่าเขายังไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก

แล้วเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมา…

หมายเลข 03 โรโบโต้ วิลสัน ถูกกำจัดแล้ว.....

หมายเลข 07 บัน แฮงค์แมน ถูกกำจัดแล้ว...

ไทลุกขึ้นมาหลังจากที่โดนแรงระเบิดผลักกระเด็น แล้วทันใดนั้นก็เรดก็เดินเข้ามายืนต่อหน้าเขา แล้วนั่งคุกเข่าลงก้มหัวแล้วพูดขึ้นอย่างกลัวๆ "ขอร้องละครับ!! ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย...ผมยอมทำตามที่คุณสั่งทุกอย่างเลย แต่ขอแค่เพียงอย่างเดียวอย่าทำอะไรผมเลย ผมไม่เอาแล้วไอ้ตำแหน่งราชาอะไรนั่น ของแค่เพียงผมรอดไปก็เพียงพอแล้ว"

"ไม่!" ไทตอบมาอย่างไร้เยื่อใยใดๆ

"ได้โปรดละครับ! อย่าทำอะไรผมเลย ผมยอมทุกอย่างแล้ว" เรดเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างฟูมฟายพร้อมกับน้ำหูน้ำมูกก็เริ่มไหลเลอะไปทั่วทั้งหน้า

"ฉันไม่อยากจะมีชะตากรรมแบบเดียวกับไอ้หมอนั่นหรอก"

ทันใดนั้นเรดก็เริ่มเงียบลง เสียงจากที่เคยร้องไห้ฟูมฟายก็หายไปอย่างทันควัน

"แกใช่ไหม? คนที่ฆ่าหมอนั่นคือแกใช่ไหม?"

เรดเริ่มหัวเราะออกมาแล้วใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยิ้มอันชั่วร้ายออกมา "ถูกต้องแล้วครับ! นั่นแหละคือฝีมือผมเอง"

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกใช่ไหม? คนอย่างแกทั้งสีหน้าและแววตานั่น ฆ่ามาแล้วกี่ศพ?"

"นั่นสินะครับ ไม่เคยนับด้วยสิ แต่ที่แน่ๆคือคุณเป็นคนแรกเลยที่มองผมออก" เรดเริ่มเอามือจับที่ตัวของเขาแล้วค่อยลูบขึ้นหน้าอย่างช้าๆและสีหน้าของเขาก็เริ่มแสดงออกมาอย่างดีใจ "รู้สึกตื่นเต้นดีชะมัด..."