บทที่ ๑๘ : สิ่งที่ถูกมองข้ามไป

"แตกขอรับ บาดแผลมิได้ใหญ่มาก รักษาเพียงไม่นานก็สมานดีแล้วล่ะขอรับ" แพทย์ประจำเมืองที่กำลังจับใบหน้าอัสดงเพื่อพลิกดูบาดแผลอื่นพูดให้คนที่นั่งอยู่ตรงตั่งฟังแล้วหันแผลเปิดกว้างสามเซนติเมตรลึกสองเซนติเมตรที่ตรงมุมหน้าผากไปให้อีกคนได้ดู

"คะ ความผิดของกระผมเองขอรับ" นนทนารีบบอกแล้วก้มโค้งเพื่อขอโทษให้กับความประมาทเลินเล่อของเขา

"ผมสมาธิหลุดเองต่างหาก พี่นนท์ไม่ได้ผิดเสียหน่อย...อย่าได้โทษตัวเองไปเลยครับ"

"แต่ว่า-" อยากจะหันไปเถียงว่ามิใช่ความผิดองอัสดง แต่เสียงอันเย็นเฉียบของผู้ที่นั่งอยู่บนตั่งก็แทรกขึ้นมาเสียก่อนว่า

"ในเมื่ออีกฝ่ายบอกชัดว่าขาดสมาธิเอง ฉะนั้นก็อย่าโทษตนเองเลย" อัสดงได้แต่ก้มหน้าเพราะรู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองจริงๆ แต่ก็ยังฝืนส่งยิ้มไปให้นนทนาที่มองกลับมาด้วยความเป็นห่วง

"พี่นนท์กลับไปพักเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะรีบไปฝึกด้วยแต่เช้าเพื่อทดแทนที่วันนี้เราไม่ได้ฝึกต่อ"

"อย่าฝืนตัวเองนักเลยน้องอัส หากไม่ไหวเราเว้นการฝึกไว้ก่อนก็ได้"