บทที่ ๑๗ : อันตรายที่ใกล้เข้ามา

"อยู่ใกล้รชตะเอาไว้" อัสดงที่ยังคนมึนหัวจากคาถาก้าวพริบตาได้ยินแบบนั้นพยายามลืมตาอันพร่าเบลอของตนมองแผ่นหลังของเพลิงภพที่กำลังไกลออกไปแล้วก็ต้องเผลอเสียหลักเพราะการไปมาสองสถานที่ภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีทำเอาหัวเขาหมุนติ้วเหมือนตอนเล่นเครื่องเล่นถ้วยชาเลยก็ไม่ปาน

รชตะที่เห็นอีกคนกำลังจะเซล้มก็จับประคองตันแขนอัสดงเอาไว้ พยุงตัวพาไปนั่งลงตรงฐานน้ำพุใหญ่ที่อยู่กลางลานกว้าง พออัสดงได้นั่งลงสติสตางค์ที่หล่นหายระหว่างทางเลยกลับคืนมาบ้าง

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับพี่รชตะ ทำไมที่นี่ถึงดูวุ่นวายขนาดนี้" ภาพนายทหารมากมายวิ่งกวักไกว่ไปนั่นมานี่เสียจนละลานตา ตะโกนและส่งเสียงเอะอะดูโวยวายเสียจนอดที่จะถามถึงความวายวุ่นนี้ไม่ได้เสียจริง

รชตะเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าตนนั้นสามารถบอกรายละเอียดให้กับอัสดงฟังได้แค่ไหน แต่คิดว่าให้อีกฝ่ายรู้เอาไว้ก็คงจะไม่เป็นไร เพราะยังไงเสียคดีนี้อีกไม่นานก็คงจะจบลงแล้วล่ะ

"เรื่องคดีที่พวกพี่ทำอยู่น่ะ" รชตะนั่งลงที่ข้างๆกันกับอัสดง แล้วโน้มตัวไปใกล้เพื่อกระซิบกระซาบเสียงเบาพอให้อีกคนได้ยิน