0601 เสร็จเรื่อง

บทที่ 601 เสร็จเรื่อง

เช้าวันที่สองเผ่ามารก็ออกเดินทางไปยังโลกระดับเทพอีกแห่งหนึ่ง จินเฟยเหยาเก็บเกาะลอยได้เล็กๆ และเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยนานแล้ว นางติดตามเผ่ามารทุกคนอยู่กลางอากาศ เห็นพั่งจื่อที่นั่งคอตกอยู่บนพรมบินจึงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “เจ้าเป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไร” พั่งจื่อตอบส่งๆ เมื่อวานมันวิ่งไปหาหวาหวั่นซีแล้วเล่าเรื่องของจินเฟยเหยาให้ฟัง นึกว่าหวาหวั่นซีจะประหลาดใจ

แต่คิดไม่ถึงว่าหวาหวั่นซีกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง เอ่ยราวกับไม่สลักสำคัญ “แบบนี้เอง ต่อไปเจ้าก็ชมนางเยอะๆ หน่อยแล้วกัน ในอดีตข้าเคยถูกชมแทบทุกวัน ฟังจนชินชานานแล้ว อีกทั้งยังไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร อย่ามารบกวนการปิดด่านกักตนของข้า” หลังจากเอ่ยจบนางก็ปิดประตู ทิ้งให้พั่งจื่อห่อเหี่ยวอยู่ข้างนอกคนเดียว

พั่งจื่อคิดไม่ถึงว่าตนเองคิดจะห่วงใยลูกพี่สักหน่อย ผลที่ได้กลับเป็นเช่นนี้ ไม่มีใครเข้าใจความปรารถนาดีของตนเองเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ทำความดีไม่ได้ ไม่มีใครรับน้ำใจเลยสักคน

“ไม่มีเรื่องอะไรเจ้าก็อย่าหดหู่คอตกสิ ดูเหมือนข้าตายเลย” จินเฟยเหยามองมันอย่างเหยียดหยาม ผลักเตาเล็กๆ ไปไว้เบื้องหน้ามัน “ชงชา”