0322 แท่นประหารเซียน

บทที่ 322 แท่นประหารเซียน

“ฉีหลินน้ำของเจ้าอะไร สิ่งของของเจ้าก็คือสิ่งของของข้า ข้าช่วยเก็บไปแทนเจ้า” ในเวลานี้เอง เสียงที่ทำให้จินเฟยเหยาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวดังขึ้นจากด้านบน

จินเฟยเหยาเงยหน้าขึ้นมอง ไม่รู้ว่าหลงปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศตั้งแต่เมื่อใด สวมเสื้อคลุมสีดำทั่วร่างดังเดิม

เส้นเลือดตรงศีรษะของนางเต้นตุบๆ เอ่ยถาม “แล้วสิ่งของของท่านเล่า?”

หลงมองนางแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเรียบๆ “สิ่งของของข้าย่อมต้องเป็นสิ่งของของข้า เป็นพาหนะยังคิดจะมีสมบัติส่วนตัว?”

“ไหนเลยมีเรื่องเช่นนี้! ท่านรีบปล่อยหลินชิงเจียงออกมานะ นั่นเป็นเหยื่อที่ข้าเฝ้ามาตั้งหลายปี ท่านจะฉวยโอกาสตีชิงตามไฟ[footnoteRef:1]ไม่ได้!” จินเฟยเหยาร้อนใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น งงไปหมดแล้ว! [1: ตีชิงตามไฟ หมายถึง ฉวยโอกาสปล้นชิงตอนที่ผู้อื่นตกอยู่ในอันตราย]

“กฎเกณฑ์ของโลกบำเพ็ญเซียน ใครล่าเหยื่อได้ก็เป็นของคนนั้น ฉีหลินน้ำตายแล้ว ดังนั้นคือสิ่งของของข้า ส่วนเจ้าก็มีเรื่องต้องทำ ไม่ได้เฝ้าบ้านมานานแล้วนะ” หลงเอ่ยอย่างสบายๆ