หอคอยหิน

บทที่ 150 หอคอยหิน

ไลต์นิ่งบินบนท้องฟ้าเหนือป่าเร้นลับ

โลกที่เห็นจากตรงนี้ดูเล็กลงไปถนัดตา ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูเหมือนรายละเอียดจะเลือนหายไปหมด เหลือเพียงสีไม่กี่สีเท่านั้น สีน้ำตาลคือพื้นดิน สีเทาคือภูเขา สีเขียวคือป่า และสีน้ำเงินคือแม่น้ำ

พื้นที่ส่วนใหญ่ที่เธอเห็นเป็นสีเขียว

แต่ไม่ใช่สีเขียวสดอย่างแปลงนาที่เมืองชายแดน สีเขียวที่นี่มีสีเทาและดำปนอยู่ ทำให้ดูเข้มและมืดทึบ ไม่ว่าจะมองไปทางตะวันตกหรือทางเหนือ ก็เห็นเพียงสีเขียวเข้มนี้ทอดยาวไปไกลสุดสายตา ไลต์นิ่งก้มหน้ามองนานๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร่วงลงไปข้างล่าง จึงต้องเงยหน้ามองท้องฟ้าเป็นระยะ เพื่อไล่ความรู้สึกอึดอัดที่เริ่มจะรุนแรงขึ้นทุกทีนี้ออกไป

กลุ่มเมฆดำด้านหลังเธอลอยต่ำลง บดบังยอดเขาในเทือกเขาสิ้นวิถี ปกคลุมเมืองชายแดนไว้ใต้หมอกและฝน

เธอกำลังตามหาโบราณสถานอายุสี่ร้อยห้าสิบปีในป่าเร้นลับ และนี่ก็คือการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ ตอนที่ไลต์นิ่งได้รับมอบหมายภารกิจนี้จากเจ้าชายเมื่อครึ่งเดือนก่อนนั้น เธอรีบตบอกตอบรับด้วยความยินดี