ค่าไถ่ (2)

บทที่ 120 ค่าไถ่ (2)

โรแลนด์มองเปโรอย่างสนใจสักครู่ ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “เจ้าเป็นคนแรกที่ถามข้าเช่นนี้”

เขาจิบน้ำก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ป้อมปราการลองซองยังคงเป็นของข้าอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้ข้าไม่อยู่ที่นี่แล้วก็ตาม แต่ว่าข้าก็ต้องการใครสักคนหรือสักตระกูลมาดูแลป้อมแทนข้าเหมือนกัน ดังนั้น สิ่งที่เจ้าควรถามจึงไม่ใช่ค่าไถ่ แต่น่าจะเป็น ‘ค่าสิทธิ์ในการดำเนินงานแทน’ มากกว่า”

ดำเนินงานแทน...เปโรคุ้นเคยกับคำนี้ดี พ่อค้าที่มีสายตาแหลมคมจะมองหาขุนนางที่มีผลผลิตในที่ดินมาก แต่ไม่มีเวลาหรือไม่ชอบทำการค้า จากนั้นจึงเสนอตัวไปทำการค้าแทนพวกเขา

เพื่อที่จะช่วงชิงสิทธิ์ในการเป็นตัวแทนนี้มา เหล่าพ่อค้าจะต้องจ่ายเงินล่วงหน้าไปจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นหลักประกัน

“ฝ่าบาททรงประสงค์เงินเท่าไรพ่ะย่ะค่ะ” เขาสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์ลงมา

“นี่เป็นเงื่อนไขระยะยาว เจ้าไม่จำเป็นต้องจ่ายหมดในคราวเดียว” โรแลนด์หยุดไปเล็กน้อย “ข้าต้องการเงินร้อยละสามสิบของยอดภาษีที่ป้อมเก็บได้ในแต่ละเดือน ตลอดจนส่วยต่างๆ อีกหนึ่งพันหน่วยต่อเดือน ส่วนที่เหลือจะเป็นส่วนของเจ้า”