เรือรบลำใหม่

บทที่ 470 เรือรบลำใหม่

ระหว่างทางไปยังสวนด้านหลังเนินเขาทิศเหนือนั้น คำพูดประโยคนี้ยังคงก้องอยู่ในหูโรแลนด์

เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขามีรอยแยก และมันก็กำลังปริออกทีละน้อย ใช่แล้ว เขาคิด เขาไม่ใช่คนธรรมดาที่ทำงานกับแบบร่างเครื่องจักรทั้งวันอีกแล้ว และที่นี่ก็ไม่ใช่โลกในอดีตที่เขาคุ้นเคยด้วย ตอนนี้ เขากำลังกลายเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งหนึ่งอย่างช้าๆ หรือกระทั่งอาจได้เป็นถึงผู้ปกครองอาณาจักรเลยด้วยซ้ำ เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไป เขาก็ไม่ควรใช้ค่านิยมแบบเก่าๆ มาผูกมัดตัวเองอีก

แค่ทำตามเสียงเรียกร้องจากก้นบึ้งหัวใจก็พอ เขาบอกตัวเอง หากต่างฝ่ายต่างต้องหักห้ามกันและกันเพียงเพราะ ‘กฎเกณฑ์’ ที่เลื่อนลอยล่ะก็ นอกจากจะเป็นการทำร้ายทั้งอันนาและไนติงเกลแล้ว ก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใดอีก

พอคิดถึงตรงนี้ โรแลนด์ก็รู้สึกปลอดโปร่งไม่น้อย เขาสูดอากาศเย็นเฉียบเข้าปอดลึก ก่อนจะผลักประตูสวนบานใหญ่ออกอย่างช้าๆ

ประตูเหล็กที่เปิดออกไม่ต่างจากรอยแยกในใจ พริบตานั้น มันเปิดให้เห็นโลกใหม่อีกใบ

“อ้อ...ฝ่าบาทนี่เอง” ฮัมมิงเบิร์ดกับลูเซียวิ่งมาถวายบังคม