ผู้อพยพ

บทที่ 143 ผู้อพยพ

เรือจากป้อมปราการลองซองแล่นมาเทียบท่าเรือเมืองชายแดนอย่างช้าๆ

ไม้กระดานถูกพาดลงมา ผู้คนบนเรือแบกสัมภาระต่างๆ เดินลงมาที่สะพานท่าเรือ พวกเขาส่วนใหญ่เพิ่งเคยมาเยือนดินแดนต่างถิ่นแห่งนี้เป็นครั้งแรก แต่ละคนต่างผุดสีหน้างุนงง และเสียงเร่งของกะลาสีด้านหลังก็ยิ่งทำให้พวกเขาตื่นเต้นร้อนรน

ท่ามกลางฝูงชนที่แออัดยัดเยียด หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเกิดลื่นแล้วทรงตัวไม่อยู่ ทำท่าจะตกลงไปจากสะพานท่าเรือ ทว่าทันใดนั้นก็มีหญิงสาวอีกคนปราดมาคว้าข้อมือเธอไว้ ช่วยพยุงร่างเธอได้ทัน

“ขะ...ขอบคุณมาก” ฝ่ายที่ถูกช่วยไว้ลูบอกอย่างเสียขวัญ เธอเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายอยู่หลายครั้ง

หญิงสาวคนนั้นเพียงแต่โบกมือยิ้มๆ เป็นเชิงว่าแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

เฟร์ราน ชิลต์ซึ่งยืนอยู่ที่ท่าเรือเห็นหญิงสาวผู้กระฉับกระเฉงว่องไวคนนี้ตั้งแต่แรก...บุปผาแห่งวันใหม่ของโรงละครป้อมปราการลองซอง เอริน ภรรยาสุดที่รักของเขา เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวสะอาด เกล้าผมยาวไว้เหนือศีรษะ ทว่ายังคงดูงามสง่า