เมืองแก๊สพิษ (8)

เมื่องานเลี้ยงเล็ก ๆ จบลง แคทเธอรีนกลายมาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของกลุ่มเรา พวกเราจึงไม่มีธุระกับเมืองแรทฟอร์ตอีกต่อไป เราตกลงกันว่าจะออกจากเมืองนี้ก่อนที่จะสรุปกันอีกครั้งว่าจะไปไหนต่อหลังจากนี้

การออกจากเมืองมันไม่ได้ง่าย ที่ปากอุโมงค์ที่เป็นทางเข้าออกเพียงทางเดียว คาแรคเตอร์ที่พวกเราเคยจัดการไปแล้วมารวมตัวกันที่นั่นพร้อมกับชายที่น่าจะเป็นคอลเลคเตอร์

"มาดักพวกเราที่ทางออกจริง ๆ ด้วย" แคทเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นมา

"ค่อยยังชั่ว" ผมเผลอพึมพำออกไป

"ค่อยยังชั่วตรงไหนคะเนี่ย"

"คุณคามิลกลัวว่าพวกเขาจะระเบิดอุโมงค์ขังเราไว้ในเมือง พอเห็นว่าแค่มาดักอยู่ตรงนี้เลยโล่งใจ" แคทเฉลยสิ่งที่ผมคิดทั้งที่ไม่เคยคุยกันเรื่องนี้

คาแรคเตอร์ที่เราจัดการไปกลับมาไม่ครบ ผมเดาว่าคอลเลคเตอร์ผู้เป็นเจ้าของน่าจะเหลือการ์ดซ้ำไม่พอเพื่อใช้คืนชีพ หรือเขาคงประเมินแล้วว่าพวกนั้นไม่จำเป็น

"แกใช่ไหม คอลเลคเตอร์ที่เล่นงานลูกน้องของข้า"

ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดตะโกนมา ไม่เพียงแค่มีอาวุธครบมือ เขายังมีทั้งโล่ปราบจราจลที่น่าจะทำจากโพลีคาร์บอเนตและชุดเกราะกันกระสุน ด้วยชุดเครื่องป้องกันที่มิดชิดกับหน้ากากกันแก๊ส มันทำให้ผมมองไม่เห็นลักษณะของเขาอย่างชัดเจน แต่บอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชายร่างสูง และจากเสียง อย่างน้อยก็น่าจะวัยทำงานแล้ว

"ไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่คาแรคเตอร์ของนายจู่โจมฝ่ายเราก่อน"

"เออ ข้าสั่งเองแหละ ถ้าเจออีกฝ่ายมีอาวุธก็ยิงได้เลย กะว่าถ้ารอดก็ค่อยจับตัว แกเองก็คงจะได้มิชชันตามหาคนเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"

ผมหันไปมองแอนแล้วก็หันไปทางแคทเธอรีนอีกที ดูเหมือนว่าการปิดบังไปก็ไม่ช่วยอะไร เพราะอีกฝ่ายกำลังเปิดหน้าต่างรายละเอียดมิชชันขึ้นมาดู

"แคทเธอรีน เคน อ๊ะ อีกคนก็ใช่ด้วยนี่ แอนนาเบลลา โฮปส์"

"ยินดีด้วยที่มิชชันคืบหน้าแล้ว เปิดทางให้เราได้รึยัง "

"มันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ" เขาหัวเราะผ่านหน้ากากกันแก๊สก่อนที่จะชี้นิ้วไปทางแคทและแอน "ส่งสองคนนั้นมา แล้วจะปล่อยให้ผ่านไปก็ได้"

"ว่าไงนะคะ"

"เข้าใจยากไปเหรอ ผู้หญิงสองคนมาทางนี้ แล้วข้าจะปล่อยผู้ชายไป"

ผมถอนหายใจเบา ๆ "คุยกันไม่รู้เรื่องแน่"

"จะสู้ใช่ไหมคะ" แคทถามพร้อมกับมองผมอย่างไม่ไว้ใจ

ไม่แปลกที่เธอเกิดสงสัยในทักษะความสามารถของผม เพราะเราก็เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ แต่มันน่าโมโหนิดหน่อยที่แอนก็หันมามองผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน นี่พวกเธอคิดว่าผมจะรับมือไม่ไหวหรือไงนะ

"ว่าไง จะสู้เหรอ" คอลเลคเตอร์อีกคนเปิดปากพูดต่อ "ขอเตือนไว้ก่อนนะว่า ฝ่ายแกไม่มีทางชนะหรอก ไม่เห็นความต่างของกำลังรบรึไง"

"พูดอะไรกันคะ ฝ่ายเรามีเยอะกว่าตั้งหลายคน"

"ถ้าเฉพาะจำนวนก็คงใช่ ข้าจะใจดีบอกข้อมูลให้นิดหน่อยก็ได้" พูดจบเขาก็ส่งสัญญาณให้คาแรคเตอร์สามคนขึ้นมายืนอยู่ด้านหน้า

ทั้งสามแต่งกายด้วยชุดไม่แตกต่างจากคอลเลคเตอร์ นอกจากสวมหน้ากากกันแก๊สจนไม่เห็นหน้าชัด แต่ละรายยังสวมใส่ชุดเกราะกันกระสุนอย่างดี

ผมไม่ได้ห่วงเรื่องอุปกรณ์เพราะคาดว่ามันน่าจะเป็นอุปกรณ์ที่คอลเลคเตอร์มอบให้ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจนี่มันอะไรกัน

"ทางซ้ายสุดฉันรู้จักค่ะ เป็นคนในวงการเดียวกัน เคยเป็นทั้งทหารรับจ้างและบอดีการ์ด ช่วงหลังเขาเปิดหน้าตัวเองและกลายเป็นคนดัง"