ตอนที่ 18
ตอน"จุดกำเนิดรักข้ามภพ7" #แอบเที่ยว
*** ท้องฟ้าในยามรัตติกาลส่งเสียงคำ
รามอย่างน่ากลัว ก้อนเมฆสีดำขนาดม
หึมา กำลังเริ่มก่อตัวกันคล้ายมีบางสิ่งชั
กจูงมา....ภายในพื้นพิภพบาดาล" มณีจันทร์ " ผู้มีวาจาไพเราะและกิริยาท่าทาง
ที่งดงามผิวพรรณสุกใสสว่างกระจ่างดั่งพระจันทร์คืนเพ็ญ จนเหล่านางอัปสรทั่วทั้งแดนฟ้าต่างพากันอิจฉาและยังเป็นที่หมายปองต้องตาต้องใจของบรรดาเทพเทวดาและพญานาคาบนสวรรค์ชั้นต่างๆไม่เว้น แม้กระทั่งองค์อัมรินทร์…
"เจ้านาง...เพคะ.!" อย่าเสด็จว่ายน้ำขึ้นไปบนผิวน้ำนะเพคะ ที่นั่นมันอันตรายสำหรับนาคอย่างเราวาตี...นางกำนัลตนสนิทนางในตำหนักของมณีจันทร์ตะโกนตามหลัง และว่ายน้ำตามแทบไม่ทัน!! เมื่อเจ้านางสุดที่รักได้แหกกฏต่อผู้เป็นพระบิดา...
"วาตี...เจ้าจะกลัวสิ่งใดเล่า!!"เราเองแค่จะขึ้นไปเชยชมท้องฟ้าเท่านั้นเอง
"แต่เจ้านางเพคะ...."
"แม้นเสด็จพ่อจะลงโทษเจ้า เรามิยอม
หรอก อย่ากังวลไปเลย...วาตี" นางพูด
แล้วโผล่ขึ้นไปบนผิวน้ำทันที เมื่อขึ้นมา
บนผิวน้ำ...โอ้ว..!!...นี่หรือแสงจากพระอาทิตย์" นางพูดเหมือนคล้ายคนเหม่อ พลางจ้องมองไปบนฟากฟ้าที่มีนกหลากหลายสายพันธุ์ต่างบินว่อนด้วยความสุขใจ…
" เจ้านางเพคะ...นี่ก็จวนจะได้เวลาที่ต้องกลับวังแล้วนะเพคะ..." วาตีกล่าว...
"ยังหรอกเราจะไปดูทางฟากกระโน้นอีก
ดูทีรึว่าบนเมืองมนุษย์มีอะไรสวยงามน่าเที่ยวรึไม่..!!" จากนั้นนางจึงชวนวาตีนางกำนัลสนิทขึ้นฝั่ง ทั้งคู่ต่างพากันเดินเที่ยวชมเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างสนุกสนานแฉกเช่น ชนชั้นมนุษย์ทั่วไป จนพากันเดินมาถึงบริเวณที่เป็นตลาดร้านค้าเสื้อผ้าอาหารและเครื่องประดับที่วางขาย...!!
แต่พอนางเกิดความพอใจในสินค้าชิ้น
ใดก็ไม่สามารถที่จะซื้อหาได้ เหตุเพราะ
นางไม่มีเงินที่จะจับจ่ายในเมืองมนุษย์
นางจึงทำได้เพียงเดินเลือกชมเท่านั้น
กับสินค้าที่มีวางขายดาดเดื่อ และเที่ยวชมเป็นเวลานานจนเกิดความเบื่อหน่ายที่ไม่สามารถจะซื้อสินค้าเหล่านั้นได้..!!.
" นี่ก็ได้เวลาแล้วนะเพคะเจ้านาง เรามา
กันนานมากแล้ว คงได้เพลากลับวังกันแล้วนะเพคะ" วาตี...นางกำนัลในสนิทกำลังเกิดความกลัวตัวสั่นระริก จนมณีจันทร์ต้องหันมาถามด้วยความสงสัย...
"ข้ารู้...วาตี แล้วใยเจ้าต้องตัวสั่นเช่นนี้
เจ้ากลัวพระบิดาข้าขนาดนั้นเชียวหรือ"
"แน่นอนเพคะ...เจ้านาง" แต่ตอนนี้ทูลกระหม่อมมิได้เกรงกลัวอาญาขององค์พระมหาศรีปฏิพัทธ์....หากแต่เป็น..!!. "เป็น?" ทั้งสองเดินมาถึงริมชาน้ำ...ทันใดนั้น..!!
ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวกับมืดมิดคล้าย
ดวงตะวันดับยามพลบค่ำ...มณีจันทร์จ้องมองบนท้องฟ้าอย่างสงสัยทั่วทุกอณูของนางกำลังป่าวร้องว่ามีภัยมาเยือน...
*********************************