Capitulo Viente Siete

"Oh god Kallyra! we've been trying to locate you for almost five years we really thought you were lost in the space and will be gone forever!"

"Well, you just found me Jake, and it was just a few months here in my location." pantay at walang emosyong wika ni Kallyra.

She continued tapping the codes in the floating screen inside her capsule, naipadala na niya ang lahat ng data ng kaniyang capsule sa mga kasama.

The silent kill will determine the damage and send her the program that will fix the damage on her capsule. Kasalukuyan rin niyang inaayos ang control system.

Her capsule looks like a tripod. Ang mga paa nito ay nag-sisilbing booster nito upang makalipad ng mabilis sa outer space. Ang glass roof nito ay kayang labanan ang heat pressure ng planet surface.

Meron din itong invisible field na siyang naging dahilan kung bakit hindi ito napansin ng mga tao ng iwan niya ito sa bundok upang mangalap ng impormasyon ukol sa lokasyon niya.

"What! five months?" nakita niya ang pagkagulat sa ekspresyon ng muka nito.

Ang human hologram nito ang kausap niya,nakaupo ito sa may gilid niya it was one of the most advance system that they use.

At ang pinaka-nakakamangha dito ay kaya nitong kumilos like the human hologram was really with you. Hindi ito katulad ng mga napapanood niya sa pelikulang nakatayo lamang at patay-sindi.

They had the most advance energy resources as well na nakuha nila sa 25th moon ng Jupiter.

"I'll tell you everything when I get back." she first heard the beep sound before she saw the message from the ship. Using a hand motion inilipat niya ito sa ibang server malapit sa control system ng kaniyang capsule.

A thousand of numbers and data flash on the thin glass screen, the flashing and moving numbers cannot be scan using the naked eyes.

But because of the special chip buried on her nape she can easily see how the system fix the codes. Its like the chip has its own automatic remote to control her eyes. The chip was also designed as a tracking device.

Ang liwanag ng mga numero ay nagre-reflect sa kaniyang muka. Nagba-bounce naman ang light sa suot niyang eye glasses.

She was already wearing her space suit. Nakakabit na din ang oxygen mask. Within 5 minutes, pwede ng i-launch ang kaniyang capsule, it was just one click away.

Iniangat niyang muli ang kaniyang kamay upang pindutin ang red button to launch the capsule. Subalit nahinto sa ere ang daliri niya.

Kinagat niya ang ibabang labi, bahagyang nanginig ang kaniyang kamay. Her eyes getting wet, lumalabo din ang kaniyang paningin.

Kaya ba talaga niyang iwan ang lugar na ito?...

Kaya niya bang iwan si Lucas....

She closed her eyes real hard to prevent more tears to come out. If she won't leave now, she will never be able to leave.. never.

Nanginginig ang kamay na pinindot na niya ang pulang buton. Narinig niya ang malakas na tunog ng engine at ang ang paggalaw ng kaniyang capsule.

"Please be ready, in ten seconds Capsule RSF 105 is now going to take off...

One..

Two..

Three...

Sumikip ang kaniyang paghinga, tila may nakadagang mabigat na bagay sa kaniyang dibdib. She can't hear her heart beat anymore.

Four...

Five...

Six...

Kinuyom niya ang kaniyang kamay at idinikit ng mariin sa kaniyang dibdib. A sobs came out of her lips.

Seven...

Eight...

Nine...

"Goodbye Lucas... " She whispered and wept after her final goodbye. Her heart breaking into million pieces, a bone deep loneliness shook her body and she feels her soul being shattered. She opened her glassy eyes and watched the place on the glass window for the last time. Naramdaman niya ang paggalaw capsule at ang pagpasok ng hangin sa kaniyang oxygen mask.

Ten...

Parang kidlat na bumulusok paitaas ang kaniyang sasakyan palabas ng planeta sa direksyon ng malaking ship sa outer space, sa Andromeda 3000.

"Remind us again why we cant go inside that planet Professor Romanov." And matigas at tila nanghahamong wika ng captain ng Andromeda 3000.

"There is nothing in there not even a single breathing specie." Si Kallyra. Hindi inaalis ang tingin sa mapanuring mata ng Captain. Kasama niya sa loob ng control room ang iba pang mga matataas na officials na kumakatawan sa lider ng iba't-ibang mga bansa.

"Why I find it so hard to believe, the distance of that planet to the sun is exactly the same as what we have in our own Galaxy." Ani naman ng kumakatawan sa bansang Russia. Naningkit pa ang mga mata nito na tila inaarok ang laman ng kaniyang isipan at pilit na hinahanap ang katotohanan sa kaniyang mga mata.

"You think so?" still no emotion on her face she asked. "Then why our system was not able to detect that, Silent kill was a perfect program isn't it? Why don't you trust the data that the system collected?"

Nag-sitahimik ang lahat ng mga naroon.

Subalit alam niyang hindi pa din kumbinsido ang mga ito. Well wala na naman silang magagawa, she was able to convince the rest of the astronomers and scientist sa loob ng ship to agree with her na huwag na silang mangalap pa ng mas maraming impormasyon, Ang mga nakalap nila ay sapat na.

"If you don't have any other question ladies and gentlemen. I'll go back to the quarters, I badly need to rest." Magalang at may munting ngiti sa labing umalis at iniwan niya ang mga naroon sa loob ng control room.

Pagkasara ng metal door ay nawala ang ngiti sa kaniyang mga labi. She's back to being cold and distant again. Maririnig sa tahimik na hallway ang tunog ng kaniyang black high heeled boots. Automatic na bumukas ang elevator ng tumapat siya doon.

"Quarters." She said. Umilaw ang screen door.

"Door closing.. going up to the quarters." Narinig niyang respond ng voice recognition machine ng elevator. "Door opening." Hindi pa ito muling nagsasara ay narinig niyang wika ng machine bago ito tuluyang bumukas muli.

Pumasok sa loob si Ashton. Ang kaibigan niyang Archaeologist, mahalaga din ang role nito sa kanilang expedition they are the one who will investigate the life of the species that they may find through artifacts, or items that the species have made, used or modified.

Naaalala niyang naging viral sa buong mundo ang ginawa ng mga itong pagsa-salvage sa isang ship wreck sa gitna ng pacific ocean. Hindi lamang basta artifacts sa lumang panahon ang natuklasan ng mga ito.

They found a freezing human body, nasa loob ito ng isang bloke ng yelo. It was perfectly preserved dahil maging ang kasootan nito ay buong-buo pa rin. Hindi lang niya alam kung ano ang ginawa ng mga ito sa human artifact na iyon.

Hindi naman siya masyadong interesado ng mga panahong iyon dahil naghahanda na sila sa pag-alis palabas ng Earth. But she heard Ashton and his team was talking about it sometimes sa loob ng ship.

She heard that the human artifact probably lived in the year 18 hundreds. At isa itong manlalakbay. Pinag-aralan din ng mga ito ang mga sugat sa katawan nito, ang iba ay sanhi ng paglubog ng barko at ang iba naman ay mas matagal na sugat, ang pinakamalalim ay ang sugat nito sa ulo na naglikha ng malaking pilat.

"What do you think Kallyra?" she heard him asked. Kunot ang noong tiningala niya ito, he is so tall like Lucas. Probably around 6 foot and seven inches.

Ashton was a lot darker compare to Lucas because he has a Mexican blood. Kahit matagal silang nanatili sa loob ng space ship ay pumusyaw lamang ng kaunti ang kulay nito. But then she noticed bumalik ang dati nitong kulay. Probably because the place that he had been to ay sobrang mainit.

Isa rin ito sa labing-anim na nabiktima ng pag-malfuncntion ng kanilang ship. Kusang nag-eject ang Capsule nito, but he was able to go back first dahil hindi naman nasira ang sasakyan nito, nakapagpadala kaagad ito ng signal sa Andromeda.

Kung ano man ang nangyari dito sa lugar na binagsakan nito ay ito lang at ang mga head officials ang nakakaalam. Like what she did, its confidential although hindi naman talaga niya inamin ang totoong natuklasan niya sa mga iyon not sure with the rest.

"Is it dimensional quantum field?" nanatili siyang nakatanga dito at nakakunot ang noo. "Or is it really a different planet...?"

"What do you mean?" hindi niya mapigilang itanong. Nanatiling deretso ang tingin nito sa pinto ng elevator. It's a glass door kaya kita nila ang bawat palapag ng ship na nadadaanan nila.

"I've met Cleopatra." Nilingon siya nito, a mischievous smile on his lips. Sandali siyang napatitig dito pagkatapos ng ilang sandali ay payak siyang natawa.

"I'm serious. She's wicked you know, stubborn and stupid..." nanatili pa din itong nakangiti but she can see the sadness in his eyes.

"What.." ang naguguluhang sambit niya. She don't know what to say hindi siya sigurado kung nagsasabi ito ng totoo o kung nagbibiro lang.

"Door opening." Sabay silang muling humarap sa pinto ng elevator at lumabas doon. Hindi na muli itong nag-salita at nakangiti itong tumango sa kaniya pagkatapos ay pumasok na sa loob ng silid na nakalaan para dito. It takes a few seconds bago siya nagpatuloy sa paglalakad at tumigil din sa tapat ng kaniyang silid.

Bukas ay kailangan na nilang bumalik sa kani-kanilang Capsule upang mag-hibernate, they will sleep for another 70 years habang naglalakbay pabalik sa Earth. Hindi matahimik ang isip ni Kallyra. Ang sinabi ni Anton ang nagpapagulo sa kaniya.

Without a second thought muli siyang lumabas ng kaniyang silid at nagtungo sa silid ng binata. Hindi pa siya kumakatok ay bumukas kaagad ang pinto at ang seryoso subalit may amusement sa mga mata ng lalaki ang nabungaran niya.

Iminuwestra nito ang kamay upang papasukin siya, walang pag-aalinlangang pumasok si Kallyra, her eyes immediately noticed the surveillance monitor sa kanang bahagi ng silid nito, she sneered and glared at him.

Kinindatan lang siya nito at pinaupo sa mahabang sofa sa loob ng silid nito, its white and fluffy. He customized his room as well like what she did on her own room. She bet meron din itong secret room, lagayan ng mga armas.

"So... welcome to my room my lady, what can I do for you?" A small smirked playing on his lips, she rolled her eyes at him. Tinanggap niya ang inabot nitong wine glass at hinayaan itong lamnan iyon.

"You know why I'm here Ashton, let's not waste our breath shall we?" walang paligoy-ligoy na wika niya. He chuckled a little bit and drank his wine in one gulp.

"You want to hear more of my story? But I want to hear yours in return darling, I know you lied to them. Like the rest of us." mataman itong tumitig sa mga mata niya. So tama ang hinala niya, nagsinungaling din ito sa mga officials.

Hindi siya umiwas ng tingin. "I did.' amin niya. "And you're right its a parallel dimension."

"How so.." muli itong nagsalin ng alak. At mataman pa ring nakatitig sa kaniya, waiting for her explanation. "Compare to them, I know you can give me the most accurate answer. So what have you found out honey?"

"You already know that it is parallel dimension... according to superstring theory, there are at least 10 dimensions in the universe and M-theory actually suggests that there are 11 dimensions to space time, bosonic string theories suggest 26 dimensions... they are all wrong. We have billion of dimensions. And we have successfully entered some of those dimensions..." She said.

Matapos niyang manirahan sa time laps na iyon ng mahigit apat na buwan napatunayan niya ang kaniyang hinala. Ang unang akala niya ay nahatak siya pabalik ng gravitational pull sa pinanggalingang solar system, iyon ay ng mga unang araw niya doon.

Nang mag-eject ang kanilang Capsule nagpalutang-lutang sila sa space at nahigop sila ng unkown gravity pull at dinala sila nito sa isang dimensional field. Napasok nila ang field na iyon at dinala sila sa iba't-ibang time laps ng Earth.