Chapter Ten: Poor

Sean Kirby's POV

K I N A B U K A S A N

Maaga akong nagising, Kaagad kong naramdaman ang mabigat na pakiramdam.

"Ah, Radge.. Hindi na muna ako papasok hehehehe" I heard Alexa talking to someone on the phone "N-Nagtatae parin po kasi ako, eh. Sorry. P-Pakisabi nalang kay Mr. Morfel na hindi ako makakapasok- Ay nakow, Hindi ko po pwedeng isend ang address. Maarte po ang may ari ng bahay isa pa mabaho po d-dito kasi kumalat yung pupu hehehe"

Simple akong natawa.

"Hmmm. Alexa" Umungol ako. Gusto kong asarin si Radge, I saw Alexa bit her lower lip due of frustration

"N-Nako, Yung pusa lang yung umungol, Radge. Oo, N-Nagsasalita yung pusa k-kasi tinuruan ko hehehehe" Napapakamot sa ulong sabi niya

"Alexa.." I said huskily, Tss, I want to piss him off until he bursted!

"Ahh. B-Bye, Radge. G-Gutom na alaga ko hehehehe" Ani ni Alexa at dali-daling pinatay ang telepono

*SIGHS*

Kaagad siyang bumuntong hininga.

"Jusko naman, Sir Sean? Bakit bigla bigla kayong umuungol!!!" Aniya at nilapitan ako. Marahan siyang naupo sa tabi ko dahilan upang bahagya akong mailang.. This is awkward. Bigla niyang sinapo ang aking leeg, I felt her soft cold hand touched my neck "Hays. Buti naman at bumaba na ang lagnat niyo. Hooo! Parang ako naman yata ang susunod na lalagnatin eh, B-Bigla bigla ka kasing umuungol ng walang dahilan!"

"Goodmorning!" Imbes na sagutin ko ang mga hinanaing niya ay binati ko nalang siya. Bumuntong hininga siya at inilingan ako

"Mmm. Morning!" Aniya at tumawa nalang, Bigla siyang tumayo.. Akmang lalakad siya papalayo ng hawakan ko ang kanyang pulsuhan at hilain siya muli papaupo, Muli siyang naupo sa gilid ng kama'ng kinahihigaan ko

"Don't leave" Saad ko't binitawan ang kanyang kamay tsaka ipinulupot saaking katawan ang kumot

"S-Sir, Kukuha lang a-ako ng pagkain mo, Ano ka ba!" Natatawang aniya

"Mamaya na.. Hindi pa ko gutom" Sabi ko "Gawin mo ulit yung ginawa mo sakin kagabi... I want to feel your fingers on my hair, comb my hair again, Alexa"

Kagabi, Hindi ako makatulog. Kaya naupo siya sa tabi ko't pinaglaruan ang buhok ko hanggang sa makatulog ako.

"Okay" Aniya kung kaya't nausog ako, Umayos siya ng upo't nagsimulang suklay-suklayin ang buhok ko

"Magkwento ka.." Saad ko, Tumikhim naman siya

"Ano namang ikikwento ko??" Takang sabi niya

"Kahit ano"

"Eh ikaw dapat ang magkwento, Sir-"

"Stop calling me Sir, Just call me Sean instead" I said. Napatango-tango naman siya

"Okay, Sean. Kaw nalang ang magkwento, Wala pa kong alam sayo. Ano bang nangyare sayo nung bata ka?" Takang tanong niya. Napalunok naman ako

"Long story and I'm not in the mood to tell you a story" I reasoned out. Kahit pa ang totoo'y natatakot akong malaman ng kung sino ang kahinaan ko, Ang pagkauhaw ko sa atensyon at pagmamahal na kahit mismong mga magulang ko'y hindi maibigay

"Edi gawin mong short story" Aniya, Napailing ako

"Nah. Ikaw nalang ang magkwento, Makikinig ako" Saad ko't pinakatitigan siya. Tumango nalamang siya't nag-isip

"Nakakamiss ang buhay sa probinsya" Panimula niya "Simpleng buhay lang pero masaya na"

"What do you mean by that?" Takang saad ko. Hindi ko kasi maintindihan ang sinasabi niya

"Hindi kami mayaman, Sir- I mean, Sean. Mahirap lang kami pero kahit ganoon ay sobrang saya namin. Tipong kahit wala kaming masyadong gamit ay masaya lang, Kahit maraming bayarin at kaliwa't kanan ang naniningil ay masaya lang" Nakangiting saad niya, I felt impressed to the point that I didn't noticed myself from smiling, slyly

The heck.

Why am I smiling???

Nah! What's going on with me?

"Nakakamiss ang ganoong buhay. Dito kasi sa maynila ay hindi ko makita yun. Sa probinsya, Ang mga tao doon ay kumakayod upang may makain, Sa maynila ang mga tao'y punong puno ng hightech na gamit at puros pera ang ipinaiikot" Nakangusong saad niya't lumamlam ang mga mata "Ikaw, Sean? Masaya ka ba sa buhay mo ngayon? Sa buhay mayaman?"

That question really sucks.

I couldn't move. I couldn't speak.

Mistulang natulos ako sa kinahihigaan. Honestly, Hindi ako masaya. Sino ang magiging masaya sa ganitong buhay?

Yes, You can freely have and get everything that you wanted in just a glimpse but those things were temporary. Tommorow, The other day, and The next day it will probably get broke and leave you. Those things were useless if you can't feel the love and care in your atmosphere.

Tanging pagpapalago, Pagpapatakbo ng maayos na kumpanya't kasaganahan sa buhay ang iniintindi.

Pagkauwi sa bahay, Business agad ang kinakamusta imbes na ako. Pagkarating sa bahay ay isusumbat sakin ang pagkalugi ng kumpanya. What else?

Yes. I'm rich with things but poor in love. Hindi bagay sakin ang salitang mayaman dahil napakahirap ko sa bagay na pagmamahal.

Alexa Rainne's POV

Ilang minuto din siyang natigilan saaking itinanong kung kaya't hindi na ako nagpumilit pa para sakanyang sagot. Because I know it's too hard for him to answer that question, I mean, It's too obvious na hindi siya masaya.

"Ehem" Tumikhim ako't tumayo na sa pagkakaupo sa gilid ng kanyang kama "Magluluto na muna ako. Nagugutom na din kasi ako-"

"Magpapadeliver nalang ako" Putol niya saaking iba pang sasabihin, Ngumuso ako't umiling

"Hindi naman maganda ang laging magpadeliver ng pagkain. Hindi 'yon healthy. Mas masustansya kung ako mismo ang magluluto, Atleast, sigurado tayong malinis at safe ang food" Saad ko, Ngumiwi siya

"Para less pagod. Isa pa, I used to it. Simula pagkabata ko'y ordering some fast-food was my habit" Pagdadahilan niya, Umiling ako

"Magpadeliver ka nalang ng ingredients, Mas okay" Saad ko "Gulay at prutas, ganon"

Dahan-dahan siyang naupo sakanyang kama't tumango-tango.

"You sure?" Takang saad niya, Tumango-tango naman ako

"Yeah. Kumakain ka naman siguro ng gulay, Ano?"

"Hmmm. Not really" Seryosong sagot niya, Napatanga ako sa kawalan

"Kaya ka nagkakasakit kasi walang bitamina ang katawan mo"

Hindi nalang siya sumagot, Sa halip ay nagcellphone nalang siya't may kinontak na kung sino. Hinayaan ko nalang. Naghanda nalang ako ng mga kakailanganin para saaking lulutuin, Hihintayin ko nalang yung iba pang kailangan.

Maya maya lang...

Maya maya lang ay may dumating na isang delivery boy, Inilagay niya sa mismong island counter ang mga inorder ni Sir Sean- I mean, Sean.

Halos mamilog ang mga mata ko sa gulat, Sinabi ko ng tantanan niya na ang canned foods and preservatives. Lalo lang siyang magkakasakit sa mga bagay na 'yon!!

Binayaran niya ang delivery boy, Hinintay ko pang makaalis ang delivery boy bago ko siya tinapunan ng matalim na titig. Napawoah naman siya sa higaan.

"W-What was that stare???" He asked innocently, I then shook my head

"Anong what?? I said no preservatives and canned foods but you end up ordering, Sir! Yes, You're indeed my boss. But so what?? I am the nurse-nursesan here. I'm the incharge with your health! Kaya ka nagkakasakit eh, Puro ka preservatives. Ayaw mo ba sa fresh??" Inis na saad ko. I know it's rude in me but I don't care at all, I think I need to scold him like this!

Kahit di ako ang nanay niya, Kailangan.

Nakakastress! Sobra sobra!!

Nag-usok ang tenga't ilong ko, Nagngitngit ang mga ngipin ko sa galit ng tawanan niya lang ang mga bagay na sinabi ko.

'Seriously???'

*SIGHS*

I closed my eyes and took a deep breath. Hoooo!! I need to calm down, I should calm down. He's the boss after all.

"You look cute when you're mad. I should do the nasty things that will surely explode you up. Haha!" Aniya't nagpabalingbaling sa higaan sa sobrang pagtawa

Pumameywang ako.

Kung hindi ko lang siya boss, Piningot ko na 'to. Yes, Indeed, He fired me. But I still look up with him the same. I don't do digging some anger inside my chest.

"Tss. Paano ka gagaling kung ganito ang mga pagkain? That food will surely lead you on your worse! Pera ng doctor ang kalalabasan, Sir Sean"

"Just Sean.." Pangongorekta niya

"Whatever! Makinig ka naman sakin! I know, Hindi tayo magkalevel. Pero kahit naman sana isang beses, Please? Pakinggan mo ako. Health is wealth-"

"I used to it, Alexa. I used to" Aniya sa seryosong mukha't tono ng pananalita "I'm willing to welcome death.. Matagal na akong naghihintay sa katapusan ko"

"Gusto mo bang ako na ang tumapos sainyo?? Aba! Loko po pala kayo, Eh!" Nangungunsumeng saad ko. Jusko! Nagaadik yata 'tong si Sir!

(ー_ー゛)(ー_ー゛)(ー_ー゛)

"Maswerte ka kasi buhay ka pa. Samantalang ang iba'y halos magsumamo sa kawalan mabigyan lang ng isa pang pagkakataong mabuhay. Sean, Life is a gift. You should treasure it. Fulfill your life with happiness, Not hatred and such nonsense things" I said really serious. Hays! Kung ako ang nanay nito, Binambo ko na 'to ng ilang beses para magtino!

Sino ba ang mga magulang nito? Maturuan nga ng tamang pagdidisiplina! Nakakaasar. I know that he had a bad past but past is past sabi nga nila. And I understand him why do he's not that open to me. Telling your whole story is like giving your soul on that someone. Trust has a big part in everything.. Maybe his trust towards me isn't that big for now. I mean, We just met..

"You don't understand me, Alexa. Your life was way more bright more than mine. I have the darkest one, Alexa. Kung ikaw ako, Ganito din ang magiging pakiramdam mo" He said while his face saddened. Hindi nalamang ako sumagot, Baka kasi may masabi pa akong makakapagpasakit sakanyang damdamin

I turned my back on him and started to move and cook here in the kitchen.

Siyempre, Inihiwalay ko ang processed foods sa mga fresh from the sea and farm na pagkain. Mas healthy ang mga 'to kesa sa mga yan, nuh. And he don't need those processed foods 'cause he badly needs a healthy one. A fresh fruits and vegetables.

Bakit naman kasi napakakonte ng gulay at prutas sa maynila?? Hindi maganda sa katawan ng isang tao ang puros preservatives at mamantika. It causes disease. At the end of the day, Pera ng doctor!! Psh!

Do you know what I mean? Pera ng doctor dahil you will end up laying down on the hospital bed, Syempre, You need to pay the bills so that you can go freely.

Alam na alam ko ang patakaran sa maynila kahit bago palamang ako. Kapag walang pera, Walang gamutan na mangyayare.

Sean Kirby's POV

Alexa's words is like a bomb in my ears. Halos ilang minuto din akong naging tuliro't tulala sa kawalan.

I mean, She's right but at some point I'm right. We're both right. We're both voicing out. But our answers can't collide together because we aren't the same. Sa estados pa lamang ng buhay niya'y walang wala na.. Lalong lalo na sa mga napagdaanan niya.

I'd been through worst..

Swerte pa bang matatawag ang lagay kong 'to? In their eyes, I'm the luckiest. But for me, I'm not.

The fact is, I'm the unlucky among them all. I mean, The love, The joy, and probably the bond that you'll see on the other family... Those are the things that you will never ever see on mine.. On my family.

Business is everything..

Your feelings, Being sad nor crying is just a drama. Like what they have said.. I'm the dramatic one so I managed not to show to anyone my emotions. Faking my emotions was literally my habit.

Tss. What's the point of crying? Wala namang may pakialam sa nararamdaman ko. So I better kept it on myself until I lose myself too..

What's new with this??

Since I born, being a kid, and a teenage one. I'd been battling and dealing with this in my freaking every day life.

Nabubuhay nalang yata ako para maging isang sunod-sunuran. Managing everything that my parent's commanded me to. There's no way out to this hellish world, Hellish life that I had.

Siguro, Kapag nalaman ni Alexa ang takbo ng pesteng buhay ko.. Maglalaho ang pag-asa't ngiti sa mga labi niya.

And I don't want that. I don't want to ruin her mood nor to change her beliefs in life. She born that way while I born this way.

So unfair. What a world.

(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)