Chapter 9 - Catching Feelings

Nakarating si Adalyn sa St. Lukes hospital na tila ba walang kaluluwa sa katawan kinailangan pa nga siyang kalabitin ng driver mula sa passenger seat dahil tulala siya.

Katunayan ay hindi na gaanong nagfufunction ang utak niya her thoughts was filled with guilt, embarassment, and pain.

Nang makababa siya sa taxi ay tumakbo siya papunta ng lobby ng hospital dahil malakas parin ang ulan at wala siyang dalang payong.

She feel numb and cold hindi niya alam kung dahil ba sa pagkakabasa niya sa ulan o dahil sa mga nangyari sa kanya kanina.

Marahil sa ilang araw na pagpunta niya sa hospital na ito para dumalo sa kanyang therapy ay kabisado na nang kanyang mga paa kung saang parte ng hospital pupunta.

She received a text message from her mom. It says hindi daw ito makakaabot dahil may dinaluhan itong seminar ng hapon na iyon. Huminga na lamang siya ng malalim, she has no choice, anyway she can ask for help sa mga staff na naroon kung sakaling mahirapan siyang gumalaw.

Pumunta siya sa appointment counter to confim her attendance after that ay binigyan siya ng nurse ng susuotin niyang hospital gown.

Isinuot na iyon at pagkatapos ay pumasok na sa loob session room.

Naroon na ang ilan sa mga pasyente na kasama niya.

Naroon na rin si Stella at ang asawa nito

Binati naman siya agad nito at nang asawa nito pagkapasok niya sa loob ng session room.

"Oh ikaw lang ba mag-isa?" Tanong ni Stella kay Adalyn.

"Opo ako lang ngayon.." Adalyn.

"Eh nasaan na 'yong artistahing lalake na kasama mo ?" tanong ng asawa ni Stella kay Adalyn.

Umiling lang siya bilang tugon sa tanong nito.

"Naku ayos lang 'yan iha.. pwede ka namang magpa-assist mamaya sa staff kung nahihirapan ka" Stella.

"Siguro nga po..." Adalyn.

"I'll go tell one of the staff para sa'yo okay? mas mabuti na 'yong may umaalalay sa'yo iha" tumayo ang asawa ni Stella at pinuntahan ang staff sa kabilang side ng session sa loob ng session room.

"Ang bait naman po ng husband ninyo ma'am" puri ni Adalyn dito.

"Hmm.. kaya nga ako na-fall ng husto diyan eh, He's my first ever boyfriend at noong nalaman ko na he's ready to marry me ay hindi na 'ko nagdalawang isip pa, I mean you can find a perfect guy to fall inlove with but you can't find a man who will love you and stay with you forever" ani ni Stella kay Adalyn na nakangiti

"Tama ho kayo, honestly maraming lalaki diyan sa tabi-tabi pero iilan lang talaga ang makikita mong worthy para pagtuunan ng pagmamahal" Adalyn.

"Hmm..oo, kaya ikaw, kung nakita mo na ang perfect man mo show him that you're worth of staying"ani ni Stella.

Adalyn nodded.

"Sana nga.." sa isip ni Adalyn.

"Oh siya... mamaya pagkatapos ng therapy namin pwede ka naming ihatid..okay lang ba sa'yo?" Stella.

"Ay naku nakakahiya naman po sa inyo, kaya ko naman pong umuwi na ako lang" Adalyn.

"Hmm.. we insist, delikado ngayon ang panahon Adalyn at tsaka medyo maulan sa labas may paparating daw na bagyo.. mahihirapan kang sumakay ng taxi or bus sa lagay mong 'yan" Stella.

"Eh kung ganon sige po.." Adalyn.

Nagpasalamat siya sa mag-asawa, napakabait ng mga ito kahit ilang araw pa lamang silang magkakilala at nagkakasama sa therapy ay nagkagaanan na agad sila ng loob.

Pumasok na si Dr. Zachy sa session room at sinimulan ang therapy nila.

Hindi naman ganoon kahirap ang mga exercise na pinagawa sa kanila.

Only that time, naaalala lang ni Adalyn yung mga pagkakataong kasama niya sa therapy si Treyton. Kaya siya medyo distracted at wala sa focus.

Well, ayaw na niyang balikan ang mga ala-alang kasama niya si Treyton.

All she has to do now is to think of a solution kung papaano niya haharapin si Treyton at ang galit ni Trisha sa kanya at nang buong fan club nito.

Or is there any single chance to escape this chaos ahead of her?

Natapos ang therapy session nila Adalyn nang hindi manlang niya namamalayan.

Malakas parin nga ang ulan at nasa lobby na sila noon ng hospital kasama si Stella at ang asawa nito.

"See? maulan pa rin.. kaya sa amin ka na sumabay" Stella.

"Oo nga po" Adalyn.

"Lets go" ani ng asawa ni Stella.

Hahakbang na sana si Adalyn para sundan sina Stella na papunta sa parking lot nang may biglang tumawag sa pangalan niya.

Pag-lingon niya ay nakita niya si Tristan na tumatakbo sa ilalim ng malakas na ulan may dala-dala itong itim na payong.

"Who's that?" Stella.

"Kaibigan ko po" tugon Adalyn.

"Ohh, I guess hindi ka na makakasama sa amin.. anyway we have to go.. take care Adalyn see you next time" paalam sa kanya ni Stella.

"Sige po salamat po ulit" Adalyn.

"Its okay" ani ng asawa ni Stella.

Tumuloy na ang mga ito papuntang parking lot.

"Hi!" bati ni Adalyn kay Tristan.

Itiniklop nito saglit ang payong na dala nang makalapit na kay Adalyn sa loob ng lobby ng hospital.

Ganoon parin ang suot nito lamang nagsuot ito ng black hoddie basang-basa ang white jeans nito.

Ngumiti na lamang siya kay Tristan.

She was confused when she saw the expression in his face...alalang-alala ito.

Ngumiti ito sa kanya.

"Why? basang-basa ka Tristan look at your jeans haha" Adalyn.

Ini-strectch ni Tristan ang laylayan ng kanyang hoddie para takpan ang kanyang crotch.

"Sorry... hindi ko naman ini-expect na aabutan ako ng ulan sa labas. Dala ko ang kotse ni Papa I can drive you home" Tristan.

"Okay? then let's go.." tugon ni Adalyn while trying to pull off a smile.

After a few seconds ay bigla na lamang siyang nilapitan at niyakap ng mahigpit ni Tristan

That was very comforting for her... heartwarming and soothing.

Hinaplos pa ni Tristan ang kanyang likod.

"Bakit? may nangyari bang masama Tris?" ang sabi niya habang yakap-yakap pa rin siya ni Tristan.

"Stop it Ad.. stop pretending that you're okay! I knew you are not okay.. and I'm here....I'm here to ease your pain Ad" Tristan said.

"Ano ka ba? who said I'm not okay? huh? see? I came for my theraphy session alone.. tsaka wag namang masyadong mahigpit ang yakap Tris haha my arms isn't okay yet Tris" Adalyn said.

" Sorry ...I just want to hug you.. " Tristan. Niluwagan nito ng bahagya ang pagkakayakap kay Adalyn.

"I knew.. you like him" dagdag ni Tristan

Kumunot ang noo ni Adalyn sa sinabi nito.

"I Like..who?"Adalyn.

"Treyton" Tristan.

So her friend knew. Kahit hindi pala niya sabihin dito ay ramdam nito na may gusto siya kay Treyton. Bigla siyang nahiya sa kanyang sarili sa pagtatago ng katotohanan kay Tristan. Anong klaseng kaibigan siya para hindi sabihin dito ang totoo gayong lahat ng mga sekreto at kwento patungkol kay Tristan, sinasabi ni Tristan sa kanya dahil pinagkakatiwalaan siya nito ng lubos, and there she was afraid of telling him everything.

"I'm sorry for not not telling you everything Tris" Adalyn.

" I understand but I will never let him hurt you this way... Pretending to be okay is not okay for me to see Ad, it breaks my heart seeing you like this... you deserved to be loved.. at hindi para husgahan dahil lamang sa Treyton na iyon" Dagdag ni Tristan.

She chuckled. Ngayon lamang niya narinig si Tristan na ganoon ka seryoso sa mga sinasabi nito.

"Para kang sira... haha" she said.

"Yes I'm going nuts Adalyn, but I don't  like seeing an important person like you in my life, hurting like this " ani ni Tristan sa napaka-sincere na paraan.

Doon na nakalas nang lubos ang harang na kanina pang binuo ni Adalyn sa kanyang dibdib, unti-unting bumuhos nang muli ang mga luha sa kanyang mga mata na kanina pa niya pinipigilan habang nasa therapy session siya.

Wala siyang ibang nagawa kundi ang umiyak ng umiyak sa balikat ng kaibigan niyang si Tristan.

"Sige lang Ad.. ilabas mong lahat nandito lang ako para pakinggan ka..." Tristan.

Tama nga ang kaibigan niya.

She deserved to be loved and not to judged.

It is not her fault, hindi dapat siya matakot o maging guilty dahil ang totoo wala naman siyang ginawang masama.

Kung iniisip man nang lahat ngayon na isa siyang relationship wrecker iyon ay dahil masyado siyang naging kampante kay Treyton. She wasn't aware na mayroon na pala itong girlfriend.

"I'm here.. I can do everything, if you want to get back to him I can pretend to be your boyfriend Adalyn...only to stop this.. I can protect you at all cost" Tristan.

Nagulat si Adalyn sa sinabi ni Tristan.

"No! I don't have any intention to do so Tris... I want to be back.. I want to be normal again na hindi naaalala ang mga bagay na ito" Adalyn said.

"You don't have to do it Ad, I will do it on my own... we have to show them that you are not a relationship wrecker I will try to correct their misconception about you.. you're a good woman Adalyn and I know that" Tristan.

"Thank you" Adalyn.

Kumalas si Tristan sa pagkakayakap nito sa kanya.

Hinawakan nito ang magkabilang pisngi ni Adalyn at pinahid ang mga kuha sa mga mata niya.

"Look... hindi bagay sa'yo ang umiiyak ng ganyan, you used to smile!" Tristan.

"Bakit? pangit ba 'ko pag umiiyak?" Adalyn.

Natawa na lamang sila pareho.

"No.. you're not Adalyn, there's nothing ugly about you" Tristan.

Kinurot ni Adalyn ang tagiliran nito. Nauumay na kase nito sa mga pinagsasabi nito sa kanya simula pa kanina.

"Aww! bat ka nangugurot haha" Tristan.

"Ang Cheesy ng mga pinagsasabi mo tara na ihatid mo na nga ako!" Adalyn.

"No, early pa dumaan ka muna sa bahay nagsabi ako kay mama na pupunta ka for dinner with us" Tristan.

"Oh really? sa Mansion ninyo? woaaahh!" Adalyn said in amuzement.

"Oh bigla kang natuwa? haha" Tristan. Inilalayan siya nito noong naglalakad na sila papunta sa kotse ni Tristan.

Magkasukob sila sa loob ng payong na dala-dala nito kanina.

"Hmm... alam mo na hehe makakaapak na naman itong mga paa ko sa napakagarang Mansion ninyo hihi" Adalyn.

"Silly! Careful! madulas ang kalsada" Tristan.

Pinagbuksan siya nito ng pinto at nang makapasok siya ay umikot si Tristan papunta sa drivers' seat.

"So mas gusto mo 'yong mansion namin kaysa sa'kin?" ang sabi ni Tristan pagkapasok niya ng kotse.

Hindi iyon narinig ni Adalyn dahil sa malakas na lagaslas ng ulan mula sa labas.

"What? may sinabi ka ba?" Adalyn.

Tristan Chuckled, inayos na ang kanyang seatbelt.

"Nothing! haha Can you fasten your sit belt?" tanong ni Tristan sa kanya.

"I can manage don't worry" tugon ni Adalyn at ini-lock na ang sit belt sa upuan niya.

.

.

.

.

.

.

Itutuloy....