XI

CHAPTER 11

***

EVERYONE'S already sited at their designated tables.

As usual, sila-sila din naman ang magkakasama sa iisang lamesa. Si Angelica lang ang naiba sa kanila. She's sitted at the tables where the higher ups were sitted.

The program started as usual. Everyone's shocked on sir Patrick's opening speech,. O dahil sa hindi lang sila sanay na pormal ito, kagaya ngayon.

Ang dami pang nagyare bago kumain, rinig na rinig niya ang pagmamaktol ni Pipay at Robin dahil sa sobrang gutom.

After some announcement ay nagpaka in na rin naman.

Sa totoo lang ay hindi ganong kadami ang empleyado ng The Journal. Pero dahil ito ang kauna-unahang event ng kumpanya na nasa ilalim ni Sir Patrick, ganoon na din ang pag-e-extend nito sa paperback/publishing ay madaming press at killang tao sa negosyo ang nandirit ngayon.

May mga businessman na pu-pwedeng maging investor at ilang investor na ng kanilang kumpanya.

Nakakatuwa ng isipinna ganito na kalaki ang The Journal ngayon.

Dati ng nag-u-umpisa pa lang ito, sila lang ni April ang writer dito. Madalas pa ay na de-delay ang sweldo nilang dalawa, o di kaya ay hindi sila nakakatanggap ng malaking royalty. Pero okay lang sa kanilang dalawa, kahit na kapos din sila pareho financially ay hindi nila iniwanan ang The Journal, dahil ito ang nagsilbi nilang punching bag ng mga panahong binigo sila ng mundo.

After eating dinner, the highlight of the event finally happened. The awarding ceremony.

And as expected with sir Patrick, pinanindigan nito ang mala-Grammy's na theme.

Complete with event hosts at may pa-flash pa ng book title and writer sa Big screen ng bawat nominee.

Nominated din naman siya sa ibang category, pero sa romance writer ay expected ng si Lyra ang mananalo. Na hindi naman sila nabigo.

While Lyra's walking to the stage to get her award, hindi siya iniwan ni Sir Jhezz. Lagi itong nakaalalay sa kanya, as if something bad will happen to her. Such a very sweet couple, few months ago hindi mo aakalaking magiging ganito ang trato nila sa isa't-isa. Indeed. Love really change someone.

Namatay ulit ang ilaw sa buong venue, para mas ma-focus ang atensyon ng mga tao sa Big screen kung saan pinapakita ang mga nominee.

Natawa naman siya ng pinapatayo na siya nina Pipay at Robin. Wala na daw kasing duda na siya na ang panalo sa category na'to.

"Sige na Infinity, wag mo ng tapusin 'yong pini-play. Alam naman ng lahat ng tao dito na ikaw na ang mananalo sa category na' yan." Tinutulak tulak pa siya ni Pipay.

"Dali na, Infinity. Wala namang aangal. Kami pa ang aangal kapag hindi mo napanalunan 'yang category na' yan!" Segunda pa ni Robin.

May kalakasan ang boses ng mga ito kaya't may karamihan ang nakakarinig. Ultimo si Louise ay Natawa ng marinig ang sinasabi ng mga ito.

"Ano ba naman kayong dalawa! Nakakahiya kayo!" Suway niya sa mga ito, kahit na alam niyang hindi naman ito titigil.

"And now, the winner for our tragic writer is..." May pa-suspense pang announce ng host. "Infinity Ramos!"

The whole venue errupted with applause. Ayaw man niyang tumayo at kunin ang award ay hindi niya magawa dahil sa mga kaibigan.

"Dali na Infinity! Kunin mo na 'yong award mo!"

Dahan dahan siyang tumayo, Louise stand up nang madaan siya sa lamesa ng mga ito. Urging her to grab her award. Her hard earned award.

Tatay June handed her the trophy and hug her.

"I'm glad you made it, Infinity. I'm glad that you didn't stop and continued the fight. I'm so proud of you."

She can't help but cry.

Tatay June serves as their father. Those words of encouragement mean a lot to her.

Agad naman niyang pinahid ang luhang tumulo bago hinarap ang matanda.

"Salamat po, Tay." She said with all the sincerity and love she could give. Tango ang sinagot nito.

The host then gave her the microphone for her "acceptance" speech.

"H-Hi! Wow!" Tinignan niya ang trophy na may nakaukit na Tragic Writer. Pinakiramdaman niya ang sarili. Dapat ba siyang matuwa o maiiyak?

"Ano bang dapat sabihin sa mga ganitong pagkakataon? First time kong makatanggap at umattend sa mga ganitong bagay. Dapat ba akong matuwa? O Malinis?" Natawanan naman ang mga taong nanunuod.

"Una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa bumubuo ng awards night na ito. Sir Patrick! Iba ka!" Nagpalakpakan ang lahat. "Kay Louise, na matyagang nag-e-edit at nagbibigay ng opinyon sa mga storya ng sinusulat ko. Kahit na sawang sawa na siyang makiusap sa'kin na sana daw baguhin ko naman 'yong ending. Pasensya na, Louise. Hindi ko pa ata sinisimulan' yong storyang isusulat ko alam ko na yung magiging ending." Natawanan ulit ang mga taong naroon. "Pero Louise, salamat talaga! Sa lahat lahat. Alam mo na 'yon." Itinaas nito ang wine glass bilang tugon sa kanya.

"Kay Tatay June, na nagsilbing tatay namin sa loob at labas ng The Journal. Tay, gaya nang sinabi ko sa inyo kanina. Salamat po. Sa lahat lahat ng tulong na ginawa niyo para sa' kin... Sa'min. Mahal na mahal ka namin, Tay.

Sa mga ka trabaho ko. Salamat sa minsang pagbibigay sa'kin ng inspirasyon sa pagsusulat. Na madalas ay kunsumisyon!" Lumakas lalo tawanan, rinig na rinig niya ang tawa ni Robin at Pipay."Pero walang halong biro, mas lalong masarap pumasok at magtrabaho dahil sa inyo. Salamat.

At syempre sa mga mambabasa. Na madalas alam kong gusto niyo na akong sakalin o sapakin dahil sa mga nagayayari sa kwento ko pero hindi kayo bumitaw. Salamat."

Sa dagat ng taong nandoon ay isang pares lang ang hinanap niya, at ng makita niya ang mga ito ay hindi na niya inihiwalay ang tingin.

"Lalo't higit sayo, Mahal. Thank you so much. Thank you for giving me so many happy memories that turned into bitter sweet. You are the reason behind this succes. Because you fixed me, and then destroyed me. Pero..." Nasimula ng mabasag ang boses niya dahil sa pagpipigil ng pag-iyak. "Pero lahat ng ito naging posible dahil sa pagmamahal mo. At panghahawakan ko iyong pagmamahal na 'yon hanggang sa huling hininga ko." She paused to get enough air to continue what she wanted to say "M-Mahal kita."

The crowd that was laughing not long ago became so quite. Some were curious, ang iba ay naguguluhan. Samantalang ang ilang taong nakakakilala sa kanya ng matagal ay nauunawaan siya.

"I'm also dedicating this success to my angel, Zeus. You're morethan an inspiration to me. Always remember that everything that I have achieved and doing right now is because you. You are..." Tuluyan ng tumulo ang isang butil ng luha sa kayang mga mata. "You are the reason why I am still living, why I am still striving and fighting. Kung nasaan ka man ngayon Zeus, alam kong binabantayan mo ako lagi. Mahal na m-mahal kita."