VII

CHAPTER 7

***

DINALA siya ng mga paa sa isang lugar na kahit kailan hindi niya akalaing muli niyang babalikan.

This place reminds her of so many happy memories. Yet the moment she enters the coffee shop, wala siyang ibang maramdaman kung hindi lungkot at sakit.

The coffee shop used to be her happy place.

Wala namang masyadong nagbago sa lugar na iyon. Nadagdagan lang ang lamesa at nag-iba ng empleyado pero the ambiance and the feels inside the coffee shop remains the same.

Her former university is just 2 blocks away. Kaya madaming student from her former university na nandoon ngayon, some were just chatting with their friends and some were reviewing.

Nakikita niya sa mga ito ang dating siya.

Years ago. She used to be that university student on that very same spot. Dito siya inaabot ng halos madaling araw habang naghahabol siya ng papers na kailangang ipasa the next day.

She would order a cup of their cheapest coffee and will stay there for hours. This is also the same place where they've shared so many memories.

Agad naman siyang umiling, mas maganda siguro kung bibili muna siya ng maiinom at maghanap ng pwesto bago mag-reminise ng mga bagay bagay. Unlike before, ngayon kaya na niyang bumili ng house specialty nilang kape. May kasama pang clubhouse!

She ordered and then take a seat at the most isolated corner of the coffee shop. Sa sulok sa pinaka gilid ng cashier. Kaya naman kitang-kita niya kung sino man ang o-order.

While waiting for her order, she takes out her laptop (na matagal niyang pinag-ipunan) to start writing. She started to write already when the waiter served her food. Napataas tuloy ang tingin niya at hindi sinasadyang mahagip ang mga taong nasa cashier.

Ni hindi na niya nakuhang magpasalamat sa server na naghatid ng pagkain niya. She just stared at him the whole time he is at the cashier.

He ordered the iced americano. Very manly.

Agad siyang nagbaba ng tingin ng mapansing tapos na itong umorder.

She once again focused on her laptop pero kapag minamalas ka nga naman, nakalimutan niya ang dapat Kasunod na linya sa sinusulat niya. She's busy pretending to do something on her laptop ng biglang may aninong humarang sa liwanag sa kanyang harapan. When she look up, she saw him smiling at her.

"Hi." He said while smiling. He looked so happy as if no one could ruin his mood right now.

"H-Hi." She tried to act surprised, praying it doesn't look awkward.

"I saw you the moment I entered the shop. It was so nice meeting you… Again." His smile is contiguous. 'Yong ngiti niya prang ngiti ng isang batang lalake na nahuli ang kalaro niya sa larong taguang pong.

"Y-Yeah. Meeting again for the 2nd time."

"2nd time? No. This is the 3rd time."

Agad namang kumunot ang noo ni Infinity. The man in front of her already got what her frown meant and explain immediately.

"I saw you at the department store, two days ago?"

Agad naman niyang naalala. Akala niya ay hindi siya nito nakita.

"Y-Yeah. I was at the department store that day. H-Hindi kita nakita, sorry." Pagsisinungaling niya.

"Do you mind?" Turo nito sa upuan sa harapan niya. "I know there are still plenty of vacant seats but you know...nakakalungkot kasing uminom ng kapeng mag-isa."

"S-Sure!" Inayos pa niya ang lamesa para magkaroon ito ng space. Malaki ang coffee shop pero medyo may kaliitan ang mga lamesa nila.

Napansin ni Paolo ang laptop sa harap nito. "You're working." It's not a question.

"Ahhm. Yup! My story updates were every Monday and Wednesday and sometimes Sunday."

"I don't know the process of writing, even the process The Journal is doing. But I admire writers. I have high respect for them."

Her heart stops beating for a second.

"B-Bakit naman?"

"Because writers have a strong heart. They can express their sufferings, frustrations, and pain through words. And then they can also share their happiness and accomplishments. Writers are good at expressing themselves through words and letters. Hindi niyo iniisip kung maging hubad kayo sa mata ng ibang tao. You just express."

Napatanga naman si Infinity sa sinabi nito. Pero agad din naman siyang nakabawi.

"Pero hindi lahat ng manunulat, pinipiling maging hubad. Minsan ang ibang mga manunulat mas pinipiling magtago. Tinatago nila ang sarile nila gamit ang mga storya nila." Wala sa sariling sagot niya dito.

"Kagaya mo?"

Kahit walang kianakain si Infinity ay pakiramdam niya nabilaukan siya.

"Siguro." She did not answer his question directly.

Bigla namang natawa ang kausap.

"Bakit Infinity? Akala mo ba hindi ko alam ang bansag sa'yo ng mga katrabaho sa The Journal? Really? The tragic writer? Tell me. Sino ba ang nanakit sa'yo at ganoon nalang ang galit mo? Pati mga readers mo nadadamay!" May halo ng biro sa tano nito.

"Hala! Hindi naman. Alam mo sir, ang pagsusualat minsan hinuhugot sa personal experience. 'Yong iba, base on their critical thinking. O 'yong iba babase sa sariling prinsipyo. Sinusuot nila ang sapatos na suot ng character nila pagkatapos ay mula doon ay magde-desisyon sila kung anong magyayare sa storya nila. Iba't-iba ang paraan ng bawat manunulat."

"Kung ganoon, ikaw? Anong paraan mo?"

Inisip mabuti ni Infinity ang isasagot dito.

"Halo-halo. Pero halos lahat ng manunulat, nagsisimula muna sa what if. What if, 'yong sobrang mahal mo sinira ang tiwala mo? What if hindi pabor sa inyo ang tadhana kaya hindi kayo magkatuluyan. Lahat ng storya doon nagsisimula. Tapos manganganak na 'yon ng manganganak. Ang isang writer madalas parang baliw. Gagawa ng scenario at problema mula sa mga what if's tapos maglalahad ng choices. Pero sila lang din naman ang pipili, pero base sa ugali o prinsipyo ng binuo nilang character."

She is busy explaining kaya hindi niya napansing nakatitig nalang sa kanya ang lalake.

"What if kahit ikaw na writer magkamali sa choice na pinili mo para sa character mo. Edi papangit ang storya?" Tanong nito.

"Hindi din. Fate na po ang tawag doon. Ang tadhana na ang bumulong sa writer na 'yon ang piliin niya para magkaganoon 'yong storya. Parang sa'tin. Bibigyan tayo ng problema ni tadhana. Tapos bibigyan din niya tayo ng choices. Pagkatapos pipili tayo base sa prinsipyo na'tin, base sa gusto nating magyare. O minsan, pinili na'tin 'yong choice na 'yon dahil wala na tayong ibang pagpipilian."

"Siguro itong pagkikita na'tin ng madalas gawa din ni tadhana. Tapos choice na'ting lapitan o kausapin ang isa't-isa. Parang doon sa department store 'nong isang araw. Parang ngayon, pinagtagpo tayo ni tadhana at choice ko namang lapitan ka. Though may choice din naman akong hindi na magpakita. Pero nilapitan pa din kita."

Infinity, once again, caught her breath.

"G-Ganoon na nga po, sir. It is almost the same scenario in writing." Sagot niya dito.

"Nonetheless I am still fascinated with your career, Ms. Ramos. Not just you, but all the writers in the world! Kasi itong propesyon niyo hindi lang siya sa talino, sa abilidad o sa diskarte. I believe this is all about passion. I really admire you." Buong paghanga ang tingin nito.

"T-Thank you, sir. At least someone can appreciate our craft." Pagpapasalamat niya dito.

"Oh by the way, parang ang layo naman ng pinuntahan mong coffee shop. I believe your office is around Mother Ignacia, pero bakit ka napadpad sa Taft? Don't get offended pero ang dami mo namang nilagpasang coffee shop."

"I graduated at St. Therese, just 2 blocks away. Gusto ko dito dahil...dahil I feel at home whenever I am around the vicinity. So many memories, good or bad, can help to juice my creativity."

His eyes immediately lighted with happiness ng malamang sa parehas na school sila graduate.

"Oh really! What a coincidence! I also graduated from St. Therese. Mukang pinaglalaruan tayo ng tadhana." And then he laughed at all the coincidences that happen to them.

Her world stoped for a second. Hindi niya matanggal ang titig sa muka nito. Hindi din niya namalayan na nakatitig na din ito sa kanya ng punong-puno ng pagtataka.

"M-May dumi ba ako sa muka?" Tanong nito na nagpabalik sa kanya sa mundong ibabaw.

"W-Wala. Wala po." And then she smiled back at him.

After that he admired the face in front of her. Hindi niya kayang i-explain pero kada magkikita sila ng dalaga sobrang bilis ng tibok ng puso niya.

He never experiences that kind of heartbeat. This girl is something.