Chapter 11

Trust Me

"You must be kidding, Alec." Natawa ako.

"I'm not."

"I'm a girl with glasses and I read books. If I'll have a boyfriend, I'll only do and say what I've read in my fictional books."

"If you'll have a boyfriend, siguraduhin mo na hindi g*go. They'll be lucky if they got you. You're one hell of a girl."

"Relationships are depressing. Why do you have to add burden in your life when it is much easier with lesser people? Bakit mag-eeffort ka pa sa taong hindi ka sigurado, diba? Edi sana ginamit na lang ang effort sa academics and yourself."

"It's not burden when you add people. When you love, nothing will ever be sure because it is the duty of time and effort for a person to realize that he or she is not a burden but they'll be the person's inspiration for you to keep going and fight everyday."

Is this Alec? Si Alec ba itong kausap ko? Bakit ganito siya magsalita? Ah! Kasi may sakit tapos natamaan utak niya.

"Kaya ako, kung magkakaboyfriend ako, hindi ako magiging martyr. Hindi ako magiging tanga kung alam kong ginagago lang ako."

"Feed me, Sweetie."

"Kay."

"Pwede mo naman akong pag-praktisan. You can feel how it is to be a girlfriend. Win-win situation."

"Ayoko sayo noh."

"Hey! Hindi rin kita type noh!"

"Kumain ka na lang dyan! Ano pa kailangan mo?" Masungit kong isinigaw.

"Sleep with me."

"No! Are you insane?" Sigaw kong muli.

"Come on! Remember the rules?" Tumaas ang kilay niya.

"No!"

"Want me to share your first kiss?"

"No! Okay! Fine! Matutulog na ako."

"Good girl, Sweetheart."

Nag toothbrush ako at naghilamos ng mukha. Hay! Kung bakit pa kasi kailangan ko pa itong gawin.

"Come here." He tapped the vacant part of my bed.

"Wag mo kong pagsamantalahan ah."

"Ang oa mo! Tatabi ka lang sa akin."

"Okay na! Eto na po, Nandito na."

Humiga ako sa tabi niya at naramdaman ko ang braso niya na tumawid sa aking tiyan. Naririnig ko rin ang bahagyang paghinga niya.

"If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?"

Hindi ako nagsalita dahil ang boses niya ay parang kanta sa aking mga tainga. His voice sounds like an angel. He's too calm for me.

Hindi ko inasahan na makakatulog ako ng mahimbing. Nang dumilat ang mga mata ko ay wala na si Alec sa tabi ko. Pero may unread message ako sa phone ko.

Alec Pakboi:

Umalis na ako para makapag-pahinga ka. Thank You. Babawi ako sayo.

Bumaba ako para kumain ng hapunan. Tapos nagulat ako na may malakas na tawanan sa sala namin.

"Mama? Papa? Nakauwi na pala kayo."

"Yes, Hija. In fact, I bought you your favorite hot chocolate. It's really good, Anak."

"Thanks, Pa!"

"Were you a good girl?" Tanong ni Papa sa akin.

"Of course, Papa! Lagi naman."

Kahit na may lalaking natulog sa kwarto tapos nakatabi ko pa. Oo, Good girl pa rin ako. Good girl ba ako?

"Let's have dinner outside?" Pag-aaya ni Mama.

"Sure, Hon. Magbihis ka na Carmen." Utos ni Papa.

"Okay po."

"We have a lot to talk about." Pahabol niya.

Lagot! Lagot! Lagot! Lagot na ako. Malalaman at malalaman din nila yung tungkol kay Alec. Pero hindi naman kasi totoo iyon. Eh kaso pag sinabi ko na kunwari lang yun at ginagamit lang ako ni Alec eh magagalit sila Papa sa akin.

Nag-lakad kami sa dagat para kumain sa isang restaurant. Naka denim shorts at white na stripes na t-shirt ako.

"So, Carmen. Do you want to tell us anything?" Agad na tinuon ni Papa ang kanyang atensyon sa akin pagkatapos niya umorder.

"A-About what, Pa?"

"About your personal life."

"Sino po?" Play-safe na ako.

"Is it Alec? Am I right?"

Bumingo ka, Papa.

"Opo."

"You know I talked to him."

"W-What? Kailan po?" Nag-aalalang tanong ko.

"Just today. I asked my men to look for him because he was seen with you in our house."

I'm dead. Real talk.

"Papa, He was sick and I was con-"

"Explain later, He's here." Papa pointed his finger to the door where we entered.

What the f*ck is he doing here?

"Mr. And Mrs. Llorente, Good Evening po." Bati niya at nag-lahad ng kamay kay Papa.

"Take a seat, Hijo." Tinanggap ni Mama ang kamay niya.

"Bakit ka nasa bahay namin?"

Grabe, Papa. Agad agad?

"I was sick today, Sir. Carmen insisted to let me stay so that I would be taken care."

"Don't you have anyone at your home?"

"I am alone in our house, Sir." Sagot niya.

"So, What's the score with you and my daughter?"

Napatingin ako kay Alec. Hindi ko rin alam kung ano ang sasabihin ko at sasabihin niya.

"W-We're just friends, Sir." Sagot niya.

Hmm, Tama naman. Magkaibigan lang naman talaga kami. Or should I say just acquaintances? I didn't really expect na sasabihin niya na mag-kasintahan kami. Because, Pagkukunwari lang naman yun.

"Friends? You better make sure."

"Yes, Sir." Sagot ni Alec.

"Hijo, Kumain ka." Sabi ni Mama nang dumating na ang pagkain.

Tahimik lang ako sa buong dinner dahil wala akong balak sabihin. Hindi ko alam kung bakit nanahimik ako nang sinabi ni Alec iyon.

"Oh, Do you have to talk to Alec? Mauuna na kami ng Papa mo."

"I don—"

"Can Carmen and I talk, Sir?" Paalam ni Alec.

"Go ahead. Carmen, Uwi agad, okay?" Paalala ni Papa.

"Yes, Pa." Tumango ako.

Lumabas na kami sa restaurant at nagtungo sa tabing dagat. Naupo kami sa pinong buhangin.

"So."

"So..." Inulit ko ang sinabi niya.

"Kailangan mo sumama sa akin."

"Huh? Bakit? Saan?"

"I'll be attending a wedding."

"Oh? Tapos?"

"Kailangan ko ng kasama."

"You mean assistant or yaya?" Sagot ko.

"I need a chaperone."

"Hindi ako pwedeng tumanggi, ano?"

"Mm-mm." Ngumisi siya.

"Hay! Kailan ba ito?"

"Next week the day after the semester ends."

"Magpapaalam pa ako kila Mama."

"Don't worry, Ipapaalam kita. Ako na ang bahala."

"Buti kung papayag si Papa na sumama ako sayo." Pang-aasar ko.

"Papayag yan! Trust me, Trust my process." He winked.