ส่วนที่ 1 ตอนที่ 117

ตอนที่ 117 แสงดวงดาวบนนิ้วมือ (ตอนต้น)

ใต้เท้ามุขนายกมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก ภายใต้การประคองของอาจารย์ซินจึงจากไปเชื่องช้า ในแสงสายัณห์ ผู้ชราที่ร่างกายโก้งโค้งมองแล้วรู้สึกเยือกเย็น เป็นภาพไม่เหมือนดังเช่นนักเรียนทั้งสามที่กำลังวิ่งในแสงสายัณห์ ผู้ชราเป็นพระอาทิตย์กำลังตกดินจริงๆ ผู้ใดก็ไม่อาจล่วงรู้หลังจากลงจากเทือกเขาจะสามารถปีนป่ายขึ้นมาได้หรือไม่

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน อาจารย์กับนักเรียนอยู่ในนั้นถึงจะกล้ายืดตัวลุกขึ้นมา จ้องมองภาพด้านหลังในแสงสายัณห์ของใต้เท้ามุขนายก ความรู้สึกบนใบหน้าของผู้คนสลับซับซ้อน ทว่ากลับไม่มีผู้คนกล้าจะที่แสดงความไม่เคารพออกมาแม้แต่น้อย

หลังจากปลายฤดูใบไม้ผลิ รอยย่นบนใบหน้าของใต้เท้ามุขนายกเพิ่มมากขึ้น ร่องรอยของความชราก็มากยิ่งขึ้น ความแก่ชราที่เพิ่มขึ้นฮวบฮาบ เวลาวัยกลางคนของเผ่ามนุษย์ยังคงรักษาไว้เป็นเวลานาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้มีฝีมือสูงส่งที่ฝึกบำเพ็ญเพียรเหล่านั้น อย่างน้อยก็เป็นเวลาหลายร้อยปี เขาราวกับว่าใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือน นำวันเวลาที่ยาวนานหลายร้อยปีใช้ชีวิตไปเสียแล้ว