ส่วนที่ 1 ตอนที่ 042

ตอนที่ 42 เสียงหัวเราะ

ฐานะของสำนักฝึกหลวงอยู่ระดับเดียวกับสำนักไม้เลื้อยห้าสำนักที่เหลือ แต่อยู่ในมุมด้านในสุด ลับตาคนอย่างยิ่ง ทั้งยังมีที่นั่งยาวเพียงตัวเดียว มองแล้วยากที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกเงียบเหงาไม่มีสง่าราศี แต่เฉินฉางเซิงกับลั่วลั่วไม่ได้สนใจกับเรื่องพรรค์นี้ นั่งลงตามสบาย

“เจ้ารู้จักนักเรียนสำนักเทียนเต้าคนก่อนหน้านั้นรึ” เฉินฉางเซิงเอ่ยถาม

ลั่วลั่วครุ่นคิด จึงกล่าวว่า “เมื่อก่อนมาสำนักเทียนเต้า เคยเจอหลายครั้ง”

เฉินฉางเซิงคิดถึงรูปภาพดาวดวงหนึ่งถูกรายล้อมไปด้วยหมู่ดาว พลางเอ่ยว่า “มองแล้วคงจะมีชื่อเสียงใช่หรือไม่”

ครั้งนี้ลั่วลั่วไม่ได้ใช้เวลาครุ่นคิด “จวงห้วนอวี่ ผู้คนจำนวนมากเรียกเขาว่าองค์ชายห้วนอวี่”

เฉินฉางเซิงนึกถึงตอนที่ตนอยู่ตรงกำแพงแผ่นหินที่หอจงซื่อ คล้ายกับว่าเคยเห็นชื่อนี้อยู่อันดับต้นๆ ของการประกาศชิงอวิ๋น คิดว่าลั่วลั่วไม่ต้องไตร่ตรองอะไรก็สามารถเอ่ยชื่อของคนผู้นี้ได้ตรงๆ จึงเอ่ยหยอกล้อ “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะรู้ชื่อของเขา”

ลั่วลั่วเบ้ปากพลางเอ่ยว่า “อาจารย์ ท่านเพิ่งเอ่ยไปแล้ว เขามีชื่อเสียงอย่างยิ่ง”