ส่วนที่ 5 บทที่ 104-2

บทที่ 104-2 วิชากักขัง

เซี่ยม่อหานได้ยินเช่นนี้ก็มองไปยังเซี่ยฟางหวา กล่าวอย่างปวดใจอยู่บ้าง “น้องอย่ากังวลไปเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ หาตัวหวางอี้อันก็พอแล้ว พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาไปไหน?”

เซี่ยฟางหวาส่ายหน้า

ตอนที่ฉินเจิงได้ยินว่าวิชากักขังนี้ไม่มีผลเสียกับเซี่ยฟางหวาแต่เป็นผลดีอยู่บ้าง สีหน้าก็มิได้ย่ำแย่เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เอ่ยถามชูฉือ “เซี่ยอวิ๋นหลานมาที่ม่อเป่ยบ้างหรือไม่?”

ชูฉือส่ายหน้า

“เขาเป็นราชนิกุลเผ่าภูตผีของพวกเจ้า เจ้ารู้ร่องรอยเขาบ้างหรือไม่?” ฉินเจิงถามอีก

ชูฉือแค่นหัวเราะเสียงหนึ่ง “ชาวภูตผีที่ยังมีชีวิตอยู่เหลือน้อยมาก แม้เซี่ยอวิ๋นหลานเป็นราชนิกุล แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรเช่นกัน หรือรู้ว่าชีวิตไม่ยืนยาวจึงไม่ให้ความสำคัญ? ชาวภูตผีในตอนนี้เหมือนเม็ดทรายที่กระจัดกระจาย ต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต ข้าเดิมทีเติบโตมาโดยมีผู้อาวุโสเลี้ยงดู อนาคตช่วยเหลือเขา แต่ทว่าก่อนหน้านี้ไม่นานผู้อาวุโสก็เสียชีวิตไปแล้ว ข้าติดต่อเซี่ยอวิ๋นหลาน กลับไม่ได้รับจดหมายตอบกลับจากเขา ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไรอยู่”

“ผู้อาวุโสที่เจ้าเอ่ยถึงเป็นใคร?” ฉินเจิงถาม