ส่วนที่ 4 บทที่ 067-1

บทที่ 67-1 ป่าวประกาศต่อใต้หล้า

ฉินเจิงควบม้ามาถึงหน้าประตูวังหลวง ทว่าประตูวังถูกขัดดาลปิดสนิทแล้ว

“เปิดประตู!” เขาดึงเชือกบังเหียน ตะโกนบอกคนอารักขาประตูวัง

คนอารักขาประตูวังชะโงกหน้าผ่านกำแพงวังหลวง เห็นว่าเป็นฉินเจิง ใบหน้าเขาเยือกเย็นอึมครึมท่ามกลางราตรี สะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกดุจกระบี่ที่ออกจากฝัก เขาสะดุ้งตกใจจนหดตัวกลับเข้าไปเพื่อรายงานต่อหัวหน้าองครักษ์

“เปิดประตู!” ฉินเจิงตะโกนอีกครั้ง

“เรียนท่านอ๋องน้อย วังหลวงขัดดาลแล้ว ฝ่าบาทเพิ่งทรงมีพระบัญชาเมื่อครู่ว่า นับจากนี้สามวันงดว่าราชการยามเช้า ไม่เปิดประตูวังหลวง ให้ขุนนางทั้งหมดพักผ่อนสามวันขอรับ” ไม่นานหัวหน้าองครักษ์อารักขาประตูวังก็ชะโงกหน้าออกมาแล้วรีบเอ่ยขึ้น

“อะไรนะ” ฉินเจิงหรี่ตาลง

“นับจากนี้สามวัน ฝ่าบาททรงรับสั่งให้ปิดประตูวังหลวง มิขอพบผู้ใดทั้งนั้น” หัวหน้าองครักษ์กล่าว

“เพราะเหตุใด” ใบหน้าฉินเจิงดุจน้ำค้างแข็งแตกร้าวทันที

“ฝ่าบาททรงมีพระพลานามัยมิแข็งแรงขอรับ” หัวหน้าองครักษ์ตอบ “หากท่านอ๋องน้อยมีธุระใด ฝากข้าน้อยไปทูลรายงานก็ได้”