Chapter 18 สั่งสอน

ทั้งที่ชีวิตนี้น่าจะทำตัวชินชากับมันได้แล้วแท้ๆ การสูญเสียมันเป็นเรื่องปกติก็พวกเราเป็นทหารนี่ ความเป็นกับความตายห่างกันแค่เพียงกระดาษแผ่นเดียว แต่ทำไม? ถึงยังรู้สึกแบบนี้อยู่...ตรงหน้าของฉันมันก็เป็นเพียงซากศพของเพื่อน ที่ร่างกายแตกกระจายออกจากกันเป็นสองส่วน เหลือเพียงแต่ท่อนบนที่ยังสภาพดีอยู่ ดูเหมือนว่าในระหว่างที่เดินตรวจตราอยู่นั้น เผลอไปเหยียบกับระเบิดที่ถูกผู้ก่อการร้ายวางไว้...ช่วยไม่ได้นี่ ใช่! มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ก็มันคือหน้าที่ที่พวกเราต้องทำ ตราบใดที่ความสงบสุขที่แท้จริงนั้นยังไม่มาเยือน...แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะ?

ณ เวลาปัจจุบัน

แจ็คที่ถึงกับตกใจถึงการตอบสนองของจิน เลยเอ่ยชมไป "แกนี่มัน...สัญชาตญาณดีใช่ย่อย ในเสี้ยววินาทีนั้นยังสามารถตัดสินใจได้อย่างเฉียบขาดแบบนี้" แล้วเขาก็ทำการเก็บมีดไว้ที่ข้างเอวถือปืนไว้แน่น

ในเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนที่จินนั้นจะโดนยิง เขาได้ใช้แขนของตัวเองขึ้นมาบังกระสุนทั้งสามนัดอย่างรวดเร็ว แล้วใช้พลังเคลื่อนไหวหนีไปยังข้างๆตัวของแจ็ค ผลที่ได้คือรอดอย่างเฉียดฉิวแต่ก็ต้องแลกกับแขนขวาที่ใช้การไม่ได้ชั่วคราว อีกทั้งแขนนั่นยังเป็นแขนที่ใช้ถือมีดอยู่ด้วย

จินไม่มีทางเลือกเลยใช้พลังเข้าไประยะประชิด พยายามเตะเข้าที่ต้นขา แต่ตัวแจ็คนั้นขยับขาถอยหลังก่อนที่จะเตะโดนเสียอีก แล้วยิงสวนมากระสุนหนึ่งนัดเข้ามาที่ท้องของจิน แล้วถีบเข้าที่บาดแผลนั้นเพื่อดันตัวออก

แจ็คไม่รี่รอแล้วยิงซ้ำมาที่จินทั้งอย่างนั้น แต่จินั้นก็ใช้พลังหลบกระสุนไปได้หนึ่งนัด เขาเองก็นึกว่าจะรอดแล้ว แต่นั่นกลับไม่ใช่เลย มีกระสุนอีกนัดหนึ่งที่แจ็คยิงมาดักการเคลื่อนไหวของจินได้ทัน กระสุนนั้นเข้าที่เข่าของเขาจนร่างกายเริ่มรับน้ำหนักตัวไม่ไหว แล้วค่อยๆล้มลงในที่สุด...

...สามครั้ง! เขาสามารถดักการโจมตีที่รวดเร็วของฉันได้ถึงสามครั้ง น่าแปลกก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย คาดเดาสถานการณ์ราวกับมองเห็นอนาคตเลย

แจ็คเลยพูดขึ้นมาว่า "จะสงสัยมันก็ไม่แปลกหรอก แต่ก็นะตัวฉันไม่มีรสนิยมมานั่งอธิบายพลังที่ถูกเสริมด้วยแพนโดร่าหรอก เอาเป็นว่า....ลาก่อน" แล้วแจ็คก็ทำการลั่นไกจากระยะที่ปลอดภัย ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!ปัง! ห่ากระสุนหลายนัดพุ่งเข้าหาร่างกายของจินที่นอนอยู่

แจ็คมั่นใจมากว่าจะสามารถปลิดชีพจินได้ แต่ในขณะที่รู้ตัวอีกทีร่างกายของจินที่ได้นอนอยู่นั้นก็ได้หายไปแล้ว กระสุนทั้งหมดพลาดเป้า เขาพยายามมองหาโดยรอบแต่ก็ไม่พบอะไรเลย แต่ในจังหวะนั้นเองเขารู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน ร่างกายเองตัวเองนั้นมีรอยฟันที่เป็นบาดแผลขนาดใหญ่จากข้างหน้าและข้างหลังเกิดขึ้นพร้อมๆกัน เขาถึงกับผวาไปพักหนึ่ง แต่เพียงไม่นานก็เป็นไปตามนั้นจริงๆเกิดรอยฟันโดยที่แจ็คเองนั้นก็ไม่ทราบว่าโดนตั้งแต่เมื่อไหร่ และเมื่อหันมองกลับไปก็พบเห็นจินที่กำลังยืนหอบมองอยู่ข้างหลัง บาดแผลนั้นทำให้แจ็คนั้นล้มหงายหลังลงนอนท่ามกลางกองเลือดของตัวเอง

"บัด..ซบ..." แจ็คพูดก่อนที่จะสลบไป...

หลังจากนั้นได้ไม่นานนักร่างกายของจินก็เริ่มมีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น ร่างกายมีเลือดไหลออกมาปริมาณที่มากจนท่วมทั้งตัว เลือดไหลออกมาจากทุกรูขุมขน แม้กระทั่งรอบดวงตาด้วย และล้มลงไปในที่สุด แต่ตัวเขานั้นยังไม่หมดสติ พยายามที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทว่าไม่ว่าจะพยายามยืนหยัดสักแค่ไหน แขนและขานั้นต่างก็พากันสั่น ไม่ยอมขยับตามดั่งที่ใจตนเองคิดเลย ทำได้แต่เพียงนอนหอบเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายอยู่ตรงนั้น

...เจ็บ!..เจ็บ! การที่ฝืนใช้มันโดยที่เตรียมพร้อมรับความเสี่ยงแล้วแท้ๆ แต่ไม่คิดว่าผลย้อนกลับจะรุนแรงขนาดนี้ ...แพนโดร่ามันจะปลดขีดจำกัดของผู้ใช้ และมอบพลังที่มหาศาลให้อย่างไม่มีข้อโต้แย้งในเวลาที่จำกัด แต่ผลตอบแทนหลังจากที่ใช้งานแต่ละคนจะต่างกัน ในกรณีของฉันที่ฝืนเร่งความเร็วจนถึงขีดสุด อัตราความเร็วของการสูบฉีดเลือดนั้นก็จะเร็วขึ้นด้วย แน่นอนเส้นเลือดทั้งหมดในร่างกายนั้นไม่สามารถทนการสูบฉีดขนาดนั้นได้เลยฉีกขาดเป็นเรืองธรรมดา

เมื่อเวลาได้ล่วงเลยไปได้สักพัก จินก็ค่อยพยุงสังขารของตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล และแจ็คนั้นก็ลุกขึ้นตามเขามาในเวลาเพียงไม่นาน

"เมื่อกี้นี้มัน? แกเองก็ยอมรับมันแล้วสินะ ว่าตัวเองเริ่มจะไม่ใช่มนุษย์แล้วนะ?" แจ็คพูดขึ้นในขณะที่ยังหันหลังให้จินอยู่ แต่ภายในมือของเขานั้นยังจับปืนไว้แน่น

"ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไรตัวผมก็ยังเป็นมนุษย์อยู่ไม่เปลี่ยนแปลง" จินยืนยันเสียงแข็ง พร้มกับคลายผ้าพันแผลนั้นออก

"สักวันแกจะต้องฆ่าคนโดยที่ไร้ความรู้สึกใดๆ รีบยอมรับเสียจะเป็นการดีกว่า"

"ไม่มีวันและไม่มีทาง!!!"

"ดื้อด้านจริงๆ" แล้วแจ็คที่เริ่มโมโหก็หันมาด้วยความรวดเร็วเพื่อที่จะยิงจิน แต่ตอนนั้นก็มีมีดเล่มหนึ่งพุงเข้ามาโดนที่ปืนกระบอกนั้น จนหลุดออกจากมือไป แล้วหลังจากนั้นจินก็โผล่ขึ้นข้างหลังของแจ็คทำการเอาผ้าพันแผลนั่นรัดไปที่คอและดึงอย่างสุดแรงเพื่อหวังแค่ว่าจะให้แจ็คนั้นหมดสติอีกรอบ

ตัวของแจ็คนั้นพยายามขัดขืนอย่างสุดแรง ทั้งพยายามที่จะคว้าหรือฟันศอกไปข้างหลัง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตามจินก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเขาเลย จนสติของแจ็คนั้นเริ่มจะหมดเนื่องจากกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่ทันใดนั้นเองที่ผ้าพันแผลนั้นได้ขาดวิ่นลง และตัวของจินนั้นร่วงลงพื้น

ในตอนที่ร่วงลงมานั้นแจ็คก็ทำการใช้โอกาสนั้นอย่างทันที เตะเข้าที่ชายโครงของจินอย่างแรง จนตัวของจินนั้นกระเด็นกระดอนไปไกลจนเกือบจะร่วงตึก จินพยายามที่จะลุกขึ้นทั้งที่ได้รับบาดเจ็บจนร่างกายขยับแทบจะไม่ได้ แต่ตอนนั้นแจ็คก็เข้ามากอดคอแล้วเหวี่ยงตัวเขาไป จินที่ลอยปลิวเป็นกระดาษนั้นก็พยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่ทันไรก็โดนแจ็คเตะเข้าที่หัวอย่างแรงและสลบไปในที่สุด...

แจ็คเดินไปอย่างช้าๆเพื่อไปเก็บปืนที่ตกอยู่ แล้วในตอนนั้นพอดีก็มีเสียงแจ้งเตือนที่นาฬิกาดังขึ้น

หมายเลข 01ฟิชั่น นิโครเลีย ถูกกำจัดแล้ว...

"ช่วยไม่ได้" แล้วเขาก็ทำการเปิดใช้งานพลังค้นหาบริเวณโดยรอบ พบว่ามีสองคนกำลังเดินทางตรงนี้ "งั้นต้องรีบจัดการทางนี้แล้ว" และเขาก็เดินมาที่จินที่กำลังสลบอยู่ "ไหนๆดูสิว่ามันจะเป้นอย่างที่ตัวฉันคิดหรือป่าว?" ในขณะเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกรอบ

หมายเลข 11 เรด มิสเตอร์ ถูกจำกัดแล้ว.....

พอหลังจากเสียงเตือนสิ้นสุดไป ก็มีเสียงคนเดินเข้ามายังภายในตึก และกำลังขึ้นลิฟต์มา

ซึ่งตัวของแจ็คเองนั้นได้ยินอย่างชัดแจ๋วว่ามีคนที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครกำลังขึ้นมา...

...เดี๋ยวสิ! มันเป็นใครกัน? แล้วมันโผล่มาจากไหน? ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นราวกับตกลงมาจากที่สูง ได้อย่างไรกัน? ถ้าเป้นพลังที่สามารถบินได้ตัวฉันก็น่าจได้ยินแท้ๆ...

ในตอนที่แจ็คกำลังลนลานอย่างสุดขีด เนื่องจากที่นัมเบอร์คนปริศนาโผล่มาจากไหนไม่รู้ แล้วจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นที่ข้างๆหูเขา

แปะ!!!

เสียงตบมือดังเหมือนประทัดจ่อข้างหูของเขา จนทำให้สติสัมปชัญญะกระเจิงไม่มีชิ้นดี ถ้าเป็นคนปกติที่ได้เสียงแบบนั้นเข้าก็เพียงแค่ตกใจเฉยๆ แต่เนื่องจากที่ตัวของแจ็คนั้นเป็นการเพิ่มขนาดการรับรู้ให้มากขึ้น ผลลัพธ์ก็เหมือนกับเสาที่แข็งแรงตั้งตระหง่านอยู่ดีๆ นั้นล้มลงไม่เหลือชิ้นดี ทำให้แจ็คนั้นเป็นอัมพาตไปชั่วขณะหนึ่ง

ในระหว่างที่อยู่ในท่อนั้น จินและอลิซได้พูดคุยกันถึงการรับมือกับทั้งสองคน

"มันจะดีแล้วหรอ? ที่เอาให้ฉันไป...."

"อย่างน้อยมันก็เอาไว้ใช้หนีได้"

"แล้วตัวนายล่ะ? ถ้าเกิดเป็นอย่างที่นายพูดมานายเองก็ควรเอามันติดตัวไปด้วยสิ!"

"ผมมีท่าไม้ตายที่ใช้รับมืออยู่ถึงแม้ว่ามันอาจจะใช้ได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น และโอกาสพลาดนั้นก็สูงด้วย....อย่าทำสีหน้าแบบนั้นสิ ไม่ต้องห่วงหรอก"

แล้วเฮนรี่ก็ลุกขึ้นมาพอดี "นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วนี่?"

แล้วเมื่อแจ็คนั้นเป็นอัมพาตไปแล้วจินจึงใช้โอกาสนี้สวนกลับทันที ชกไปที่ปลายคางแต่การที่ทำอย่างนั้นลงไปก็ทำให้ฝั่งของแจ็คนั้นได้คลายจากอาการเป็นอัมพาตไปชั่วขณะได้ และก็ชกสวนกลับคืนมา จินมุดใต้ระหว่างแขนหลบและทิ่มศอกลงที่สีข้างเอวของแจ็คอย่างแรง แต่ฝั่งนั้นก็ยังไม่ยอมแล้วสวนกลับโดยการสะบัดหลังมือมา จินตั้งแขนข้างหนึ่งรับการโจมตีนั้น แล้วหยิบมีดของแจ็คที่เหน็บข้างเอวอยู่นั้นฟันลงที่รักแร้และทิ่มลงที่ไหล่ บาดลงที่ท้องลากยาวไปข่างหลัง ตัดข้อพับขาทั้งสอง จนแจ็คนั้นลงไปนอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้น แต่แจ็คนั้นก็ยังไม่ตาย

"ถ้าขืนตัวแกยังใจอ่อนอยู่แบบนี้สักวันตัวแกเองจะเสียใจเอานะ"

จินที่กำลังจะตอบบางอย่างกลับไป แต่แจ็คนั้นก็ขัดขึ้นมาว่า... "ไม่ต้องตอบกลับมาก็ได้ หรือถึงจะตอบมาอย่างไรฉันก็ไม่ได้ยินอยู่ดี" แล้วจินก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับกุยแจมือที่อยู่ในมือและกำลังจะก้มตัวลงไปใส่ที่ข้อแขนของแจ็ค "ในเมื่อดื้อด้านขนาดนี้ แกเองก็ควรรับรู้มันด้วยตัวเอง"

ในขณะนั้นแจ็คฝืนใช้แพนโดร่าเฮือกสุดท้าย ร่างกายของเขาที่เจ็บอยู่นั้นก็กลับมาเป็นปกติทันทีอย่างรวดเร็ว ราวกับบาดแผลนั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริง

จินถึงกับตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ในตอนนั้นเองที่เขาเปิดช่องว่างให้แจ็คเข้าสวนกลับ ปัดกุญแจมือทิ้ง ถีบกลางลำตัวแล้วตามด้วยต่อยที่ท้องนับหลายครั้งจนจินนั้นไปจนถึงขอบตึก และสุดท้ายแจ็คก็ทำการเตะที่พับนอกขาต่อด้วยถีบตัวของจินลงตึกจากชั้นดาดฟ้าไปในที่สุด....

ตอนนั้นเองทำให้เขานึกถึงคำพูดของเพื่อนที่เคยถามเขาไว้ "ความฝันของเรานั้นเป็นเรื่องง่ายๆ มันไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น ถ้าตัวของนายยังนึกไม่ออกลองมาฟังความฝันของฉันไหม? ถ้าเกิดสักวันหนึ่งเป็นไปได้ฉันอยากจะเปิดร้านขายสัตว์เลี้ยง เห็นไหมล่ะ? ไร้สาระดีไหม?"

แจ็คที่นึกได้แบบนั้นก็ยิ้มหัวเราะอย่างเบาๆ "นั่นสินะ...ไร้สาระจริงนั่นแหละ ความฝันของนาย" เขาที่เฝ้ามองดูร่างกายของจินที่พุ่งลงจากชั้นดาดฟ้าด้วยความเร็วสูงอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงเท้าชายคนหนึ่งเดินมาจากมุมมืดของชั้นก่อนถึงดาดฟ้า แล้วทันใดนั้นแจ็คก้หันกลับมาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างดีใจ "เป็นแกเองจริงๆด้วย โทษทีนะคู่แข่งของแกนั้นคงไม่รอดแล้วล่ะ"

"หมอนั่นไม่ตายด้วยของแค่นี้หรอก แกเองก็รู้ดีไม่ใช่หรอ?" เสียงชายปริศนาตอบมาอย่างมั่นใจ

แจ็คก็เลยหัวเราะกลับไป "ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี แล้วแกจะเอาอย่างไงกับฉัน" ไม่ทันไรแจ็คนั้นก็เริ่มอ้วกออกมาเป็นเลือดในปริมาณที่เยอะมากจนร่างกายเขาสีผิวจากที่สีออกแทนๆก็ซีดลง

"ฝืนใช้แพนโดร่าถึงสองรอบจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลก แต่เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเอง ฉันจะรอให้แกหายดีแล้วค่อยมาสู้กันต่อดีไหม?"

แจ็คส่ายหน้าพร้อมกับยืนยันเสียงแข็ง"ไม่! ....ไม่จำเป็น...อีกต่อไปแล้ว เพราะว่า...มันสำเร็จไปแล้วอย่างไงล่ะ...สิ่งที่ฉันต้องการ...ใฝ่หา" แล้วเขาก็ยืนอ้าแขนออกแล้วถอยหลังจนไปถึงขอบตึก "ช่วยหน่อยได้ไหม?"

ชายคนนั้นเดินไปหาแจ็คอย่างช้าๆแล้วผลักร่างกายของแจ็คลงไป ตอนนี้นั้นแจ็คไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนและสู้หลับเลยแม้แต่น้อย เขาหลับตาลงพร้อมกับร่างกายที่ดิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว

....เหนื่อยเหมือนกันนะ ที่ต้องมาสั่งสอนเด็กหัวรั้นแบบนั้น เล่นเอาซะเกือบตายเลย...

!!!!แผละ!!!!

เสียงแจ้งเตือนต่างก็ดังขึ้นพร้อมกัน

หมายเลข 05 แจ็ค คอบบร้า ถูกกำจัดแล้ว

เหลือนัมเบอร์อีก 8 คน…

ณ ที่ห้องควบคุม ดีลเลอร์ที่กำลังเฝ้าดูสถานการณ์อย่างใจจดใจจ่อนั้นเองก็มีพนักงานคนหนึ่งในนั้นเอ่ยถามเขาขึ้นมาว่า... "ท่านดีลเลอร์ครับ ผมขอถามอะไรที่ในเสียมารยาทได้ไหมครับ?"

"อย่าสุภาพนักเลย ตัวผมเองก็เป็นเหมือนกับพวกคุณ แต่ว่าจะถามอะไรอย่างนั้นหรอ?"

"งานคัดเลือกจะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อมีผู้ชนะเหลือรอดเพียงคนเดียวเท่านั้นสินะครับ"

"ใช่แล้ว..แต่ว่ามันทำไมหรอ?"

"ครั้งไหนนานที่สุดกันครับ?"

"ผมเองก็ไม่รู้เรื่องของการคัดเลือกครั้งก่อนๆเหมือนกัน แต่จะให้บอกเท่าที่ผมรู้ครั้งที่แล้ว แค่ 1 วันเต็ม"

"1 วัน! งั้นแสดงว่าครั้งนี้ก็มีโอกาสที่จะจบเร็วเหมือนกันสินะครับ"

" มีธุระอะไรอย่างนั้นหรอ? ถึงถามแบบนั้นมา"

"พรุ่งนี้เป็นวันเกิดลูกชายของผมเองละครับ พอดีมัวแต่ทำงานเลยไม่ค่อยได้มีเวลาไปหาเขาเสียเท่าไหร่ เลยว่าวันเกิดในครั้งนี้ว่าจะซื้อเล่นไปฝากเสียหน่อย อยู่ในถุงกระดาษนี่เองละครับ"

"ถ้าอย่างนั้นผมก็ขออวยพรไปด้วยเลยเป็นไงว่า...สุขสันต์...วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆละ"

หลังจากนั้นเสียงโทรศัพท์ของดีลเลอร์ก็ดังขึ้น

"ครับ ว่าไงครับ...ราบรื่นดี...อะไรนะ...ครับเดี๋ยวจัดการให้...รับทราบแล้วครับ" แล้วเขาก็วางสายแล้วเนออกจากห้องควบคุมไปยังอีกห้องหนึ่ง...เพื่อพูดคุยกับคนที่เข้ามาร่วมเดิมพันในครั้งนี้ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม โค้งคำนับอย่างสุภาพนอบน้อม

"ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้หรือป่าวครับ?"

ทางด้านของอูล,โลแกนและจิล นั้นก็กำลังนั่งเล่นไพ่อีแก่กินน้ำกันอย่างตึงเครียด โดยที่เซร่านั้นถูกจับมัดและปิดปากไม่ให้ออกเสียงใดๆออกมาเลย

"นายคิดว่ายังไง? รอดไหม?"แล้วอูลก็หยิบไพ่ของโลแกนขึ้นมา "ฉันว่ารอด"

ตาต่อไปโลแกนนั้นหยิบไพ่จากมือของจิล "ผมเองก็คิดเหมือนกัน...แล้วพวกเธอสองคน ไม่สิผู้ช่วยจิลเธอคิดว่าไง?"

แล้วงจิลก็หยิบไพ่ที่อยู่ในมือของอูล "ฉันไม่รอด" เธอหยิบไพ่อีแก่จากมือของอูลแล้วเอามาไว้ในมือของตนเอง "แต่ว่าอย่างหมอนั่นแล้วคงมีวิธีรับมืออยู่แล้ว"

"สรุปว่ารอดสินะ" โลแกนยิ้มถามไป

จิลพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด "ไม่รอด..."