The Wink Wasn't Necessary

>Sheloah's POV<

Napatigil siya sa pag paint niya at nginitian niya ako. Nagulat ako at lumingon siya at agad akong nahiya dahil nakita niya ako.

"Umm…" sabi ko and I laughed nervously. "Ituloy mol ang yang ginagawa mo, Kreiss." Sabi ko na lang sa kanya at tumawa siya at nginitian niya ako with his bad boy smile.

"Kanona ka pa nanonood, no?" tanong niya at inirapan ko siya but I sighed in defeat. No use lying. I was caught in the act.

"Ang yabang mo." Sabi ko sa kanya at tumawa nanaman siya at pinunasan niya ang kanyang mga kamay at nilapitan niya ako tapos nilapit pa niya ang mukha niya sa akin. And inches away, malapit na kaming maghalikan.

"Mag sabi ka na kasi ng totoo, princess." Sabi niya sa akin at hinawakan niya yung chin ko and I felt his breath on my lip. I felt my face blush at bumilis nanaman ang tibok ng puso ko. Itong Kreiss na 'to… bakit ganito ang epekto niya sa'kin?

Umiwas ako at nag backward ako ng 3 steps. "Oo na! Pinapanood kita kanina," I admitted at nginitian niya ako.

"'Yon lang naman, 'di ba? Umamin ka. 'Wag ka nang magtago pa!" sabi niya at inirapan ko siya.

"Umamin na nga eh, okay?! You don't have to repeat it and rub it on my face." Sabat ko kay Kreiss at pinisil niya pisngi ko.

"So, nauuhaw ka?" tanong niya at tiningnan ko siya with me eyes wide open.

"Naririnig mo pala ako, eh!" reklamo ko sa kanya at tinawanan niya ako.

"Nauuhaw sa akin." Sabi niya at sinuntok ko siya sa dibdib.

"Tae mo!" sabi ko sa kanya at mas tumawa siya ng malakas.

"Sorry na, sorry na… oo narinig kita. Busy lang ako sa painting ko." Sabi niya at napatinign ako sa painting niya at tiningnan niya rin ang painting niya.

"Ang ganda ng painting mo." Sabi ko sa kanya at ngumiti nanaman siya. Nilapitan ko yung painting at tiningnan ko siya ng maayos. "Bakit yung butterfly bright colored tapos yung iba, dark?" tanong ko sa kanya at tiningnan niya ako at nilapitan pa niya ako.

"Look at our present situation. May zombie apocalypse na, right?" tanong niya and I nodded at him at tinuloy niya ang explanation niya. "One day, pumunta ako sa garden, eh lahat patay na tapos ang lifeless ng paligid. Everything seemed hopeless but… a butterfly suddenly flew around the garden giving me a bit of hope." Explain pa niya and it all made sense to me.

"So even in the darkest times… there's still hope." Sabi ko tapos tumango siya.

"Hindi lang 'yon. Kahit pangit na ang mundo ngayon, meron paring kagandahan ang natitira para sa atin. At ang kagandahan ang natitira para sa atin. At ang kagandahan na 'yon… ang nagsisilbing inspirasyon at pag asa natin." Dagdag sabi pa niya at nginitian ko siya. "Everything you imagine… is real." He said finally and he winked at me.

"The wink wasn't necessary." Sabi ko at napatawa ako ng unti and he smirked at me once more.

"Yeah. Thanks for the compliment. I still have a long way to go." He answered me at binalik ko yung tingin ko sa painting niya at inayos niya yung ibang canvas at ibang acrylic paints niya with his paint brushes.