15-1 夫妻 สามีภรรยา++++

สองราตรีถัดมานางได้สวมอาภรณ์เจ้าสาว สามีบรรจงมือปักปิ่นมุกนิลในเกล้าผม ต่างหูทำจากมุกชนิดเดียวกัน แล้วจึงใช้เวทลวงตาอำพรางปีกและดวงตาของนาง

การปกปิดตัวตนครั้งนี้เพื่อความปลอดภัย มิอาจล่วงรู้ได้เลยว่าความโลภจะทำให้ปีศาจเจ้าเล่ห์เอ่ยขอปีกหรือนัยน์ตาสีชาดของนางไปสะสมในขวดโหลหรือไม่ นางเห็นด้วยกับสามีและท่านลุงผู้ออกความเห็นในที่ประชุม

ปีกสีม่วงไม่ขยับไหวในกรงที่ห้อมล้อมด้วยเวทหยางเหนือผ้าคาดเอวเทพมรณา ก่อนหน้านี้นางเอ่ยเตือนเขาเรื่องตระกูลเหมยเตี๋ย แม้เป็นปีศาจโลภมากกระหายในอำนาจอย่างไร กลับรักศักดิ์ศรี ตายไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้ กระบี่ออกจากคมฝักเมื่อไร ไม่หันหลังให้ศัตรู

ทั้งหมดเป็นไปตามคาดการณ์ เพียงพบเงาควันยมทูต หลี่หวังหยางตะโกนเกรี้ยวกราด อย่างไรก็ไม่ญาติดีกับเทพ! ยมทูต! ย่อมตัดสินกันด้วยความตายเท่านั้น กลุ่มจิ้งจอกเงินกำลังคุ้มกันภัยเรือนใต้แห่งแมลงบุปผา วาดกระบี่มารต่อต้านผู้บุกรุกทั้งในสภาพเมามาย

งานสังสรรค์ร่ำสุราเสพสังวาสระหว่างปีศาจจำต้องเลิกรากลางคัน แม้อีกฝ่ายมีเจตนารมณ์อันดี ตั้งใจมาสู่ขอปีศาจผีเสื้ออย่างถูกต้องตามธรรมเนียม เขาบอกผู้นำตระกูลว่ายินดีมอบสิ่งของมีค่า อาวุธเวทหายากในคลังสมบัติ พร้อมข้อแลกเปลี่ยนเรื่องความเป็นความตาย

นีเทียนต้าเซินออมแรงต่อสู้ ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตหรือมุ่งมั่นทำลาย ทว่าปีศาจเลือดขึ้นหน้า ไม่อ่อนข้อยอมเจรจา กินเวลาหนึ่งราตรีกับอีกวันแล้ว แถมไม่มีวี่แววหมดเรี่ยวแรง ล้ม ๆ ลุก ๆ ก็มาใหม่

หลี่หวังหยางนำลูกแก้ววิญญาณนับหมื่นลูกสำหรับปีศาจทั้งกองทัพออกมาใช้อย่างสิ้นเปลือง โซ่แห่งแสงก็ตรึงปีศาจเหล่านี้ได้ไม่นาน ผู้มาเยือนจึงตัดสินใจใช้ร่างจิตไปตามมารดามาทาบทามสู่ขอลูกสะใภ้ นางปรากฏขึ้นจากพสุธาราวของเหลว มีกลิ่นอายแห่งความชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด...

"เจ้าฟื้นแล้ว ภรรยา"

ใบหน้าซีดขาวของคนป่วยมองตามสามี เขาเอามือลูบจับแก้มเย็นเฉียบด้วยสีหน้าผ่อนคลายลง เสียงเข้มดุนาง "เจ้าห้ามทำแบบนี้อีกรู้ไหม?"

ถิงถิงส่ายหน้า จำได้ว่ากรงเล็บสีชาดกระชากคอนาง สูบพลังวิญญาณผ่านดวงตาทั้งสองจนโลกของนางมืดสนิท

'แม่กำลังหิว... กระหายมาก... กินก่อนค่อยเจรจา ลูกชาย'

"อ้อ... ท่านแม่"

ในสีหน้าคลายหายจากความสงสัย คนข้างกายบอกว่านางรอดตายมาได้อย่างไร นางลืมตามองเพดานในห้องรับรองแขกของรุ่งอรุณใหม่ สามีสวมอาภรณ์สีนิลสง่างาม ตัวนางสวมอาภรณ์สีขาวเนื้อผ้าเบาบาง

"มาลองคิด ๆ ดูแล้วข้าว่ามารดาท่าน... น่ากลัวกว่าท่านปู่ท่านย่าของข้ารวมร่างกันเสียอีก"

"พบนางเมื่อไร ให้รีบหนี... เข้าใจไหม?"

"ไยต้องหนีด้วย นางเพียงกระหายพลังเล็กน้อย"

"เล็กน้อยรึ? เจ้าเกือบตายด้วยเงื้อมมือนาง ถ้าหากว่านางไม่สำรอกพลังสีชาด บ่นว่าเจ้ารสชาติไม่ได้เรื่อง เจ้าปีศาจดื้อรั้นยังไม่รู้ตัว"

"แต่ข้าอยากคุยกับนาง ร่ำสุราสังสรรค์จนเมามายเช่นปีศาจ มารดาท่านเท่ากับเป็นมารดาข้าแล้ว"

"นับไม่ได้เด็ดขาด เจ้าปีศาจโง่ เจ้าต้องยอมรับการยกเว้นเรื่องอุปนิสัยปีศาจ รับรองว่าเจ้าไม่ได้คุย เจ้าได้ตายโดยไร้ดินกลบฝัง" เขาจิ้มหน้าผากนาง สารภาพว่าแอบฟังนางพูดกับพี่สาว นางถนัดเรื่องหนี ไยนางไม่เจียมตน เข้ามาขัดขวางมารดาและบุตรชาย อวดอ้างตนว่าอร่อยเหาะ เทพมรณามีโลหิตเทพอยู่สองถึงสามส่วน บำเพ็ญตนจนสำเร็จเป็นเทพ นับเป็นพิษร้ายในระยะยาว มารดาถึงได้คว้าคอนางไปดับกระหาย ตามด้วยอาวุโสปีศาจอีกนับสิบ ป่านนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นตายร้ายดีอย่างไร

นีเทียนต้าเซินกำชับนางว่ามารดาปีศาจน่าสะพรึงกลัว นางมีพลังมากมหาศาลเทียบเท่ามือขวาจอมมาร จ้าวอสรพิษจากนทีอันธการหากได้พบนางเข้า ยากตัดสินแพ้ชนะ ไอหยินของนางครอบคลุมทั่วดินแดนแห่งพรรณพฤกษา ปีศาจผู้มีพลังน้อยกว่ายอมคุกเข่าสวามิภักดิ์

ท่ามกลางความไม่พอใจของเหล่าปีศาจในเรือนใต้ พวกเขากลับเคารพยำเกรงมังกรกระดูกผู้สังหารเทพ แม้กระทั่งหลี่หวังหยางยังก้มศีรษะต้อนรับ แค่นางพูดง่าย ๆ สั้น ๆ ว่าลูกชายนางไม่ข้องเกี่ยวกับเทพ ลูกชายนางเป็นปีศาจ!

"ข้าขอโทษ... ที่ทำให้ท่านเป็นห่วง แต่ข้าทนเห็นท่านบาดเจ็บไม่ได้…"

"น้ำเน่าเกินไปภรรยา นั่นมารดาข้า การดับกระหายนางย่อมเป็นหน้าที่ของบุตรชาย แล้วเจ้าพูดเรื่องข้าบำเพ็ญตนเป็นเทพให้ญาติ ๆ เจ้าฟัง ท่านแม่อุตส่าห์แก้ต่างให้ข้า"

"น้ำเน่ารึ? ข้าคงติดนิสัยท่านมา ท่านบอกรักข้าด้วยสายตาเช่นนี้วันละสามเวลาได้" นางหัวเราะสามี เมื่อเขาดันรู้ทันนางไปเสียทุกอย่าง แถมบ่นว่านางยังไงกลับขอโทษนาง เอ่ยว่าเป็นความผิดตน แล้วเลิกเอาเรื่องนางไปเสียเฉย ๆ เขาว่านางกำลังป่วย ไม่อยากทะเลาะกับนาง

เสียงหัวเราะดังระคนกันไปถึงด้านนอก สามีกุมมือภรรยาปรับความเข้าใจ ทาสรับใช้ในเรือนปีศาจยกถ้วยยาเข้ามา

แสงนวลอ่อนลอดผ่านบานหน้าต่างไม้สลักลายบุปผชาติ ในห้องเล็กแคบด้านหลังเรือนกว้างขวาง ร่างกำยำในอาภรณ์ลายเมฆาคร่อมทับภรรยาอย่างระวังน้ำหนัก บดบังนางจนมองเห็นเพียงเรือนผมเกี่ยวพันกันอยู่ตรงขอบเตียง

ความมืดมิดชั่วนิรันดร์ในนครมรณาแตกต่างจากเมืองปีศาจ เรือนไม้รายล้อมด้วยบุปผาพรรณเช่นในห้วงนิทราผีเสื้อ ปีกแมลงส่องแสงระยิบระยับ งดงามอ่อนหวาน ส่งกลิ่นหอมละมุน ราวกับว่าทุกสิ่งเป็นภาพลวงตา

นีเทียนต้าเซินจำได้ว่าครั้งหนึ่งมีช่วงเวลาอันเป็นสุขร่วมกับนาง เป็นฝ่ายเข้าหาเขาทั้งเรือนกายเปลือยเปล่า เขาแสร้งไม่สนใจการยั่วยวนของปีศาจสาว ทว่าดวงตาตื่นตะลึงจ้องมองเรือนร่างขาวนวลเนียน

"อา… ภรรยา"

ได้ยินเสียงครวญครางเรียกหานาง เขาก้มหน้าลงมอบจุมพิตอ่อนโยนเร่าร้อน ป้อนลมหายใจสีชาดกว่าจะยอมผละจากนาง ถิงถิงหลุบตามองแผงอกกว้างเคลื่อนไหว สามีโอบกอดนางแนบชิดสนิทกัน ไอหยินแผ่กระจายอยู่รอบเตียง บนพื้นเรือนเหมือนจะมีไอหมอกของพลังปีศาจ

"เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม ตอนนี้ข้าอยู่ในเมืองปีศาจ มีภรรยาปีศาจ..."

เหล่าอาวุโสกำลังพิจารณาเรื่องการแต่งงานตามธรรมเนียมในเงื่อนไขสามข้อ ซึ่งถึงแม้ว่าเทพมรณาจะตัดขาดจากมารดาปีศาจมาเนิ่นนาน เขาจำต้องขอบคุณมารดา นางออกปากแทนว่าบุตรชายไม่มีข้อต่อรองกับพวกปีศาจ เขายินดีรับข้อเสนอหากนั่นไม่ขัดกับตำราแห่งเมืองมรณา

"ท่านปล่อยข้าก่อนเถิด ใกล้ถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวแล้ว"

"เทพมรณามอบพรแห่งชีวิตให้พวกเขาตั้งสามประการ เจ้าคิดว่าอาวุโสตระกูลใหญ่หิวกระหายในอำนาจตกลงกันได้รวดเร็วขนาดนั้นจริงหรือ?"

เพราะแน่ใจว่ามีเวลาถมถืดในห้องรับรองคับแคบ มีฟูกซึ่งสตรีร่างผอมบางนอนได้คนเดียว สองคนก็เบียดเสียดนัก มีโต๊ะหนึ่งตัวและเทียนหนึ่งเล่ม ลักษณะเป็นห้องพักทาสในเรือนมากกว่าเป็นห้องรับรองแขก หลี่หวังหยางชี้ปลายนิ้วมาทางห้องนี้ตอนเขาอุ้มร่างไร้สติของภรรยาเข้าเรือนมา ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์แลดูย่ามใจ ปรากฏรอยยิ้มที่มองเห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก

"ข้าว่าจะดำเนินรอยตามมารดา เป็นสามีตามธรรมเนียมปีศาจ เจ้าน่าจะเห็นด้วยกับข้า..."

"เทพผู้ยิ่งใหญ่พูดจาน่าอายนัก ข้าว่ารอส่งตัวเจ้าสาวก่อน ได้โปรดเชื่อข้า..."

"ข้ามีความคิดเหมือนปีศาจพวกนี้ นับตั้งแต่เจ้ามาพำนักอาศัยในเมืองมรณา เป็นเรื่องยากยิ่งกว่าการฝึกวิชาจากตำราเล่มไหน เจ้าไม่เคยรู้"

"แล้วยังไงเจ้าคะ?" นางหลบเลี่ยงแววตาเร่าร้อน ในอ้อมแขนที่กระชับกอดนางแน่นแฟ้น เขาก้มหน้าลงสูดกลิ่นหอมฟุ้งจากซอกคอขาวเนียน นางสะบัดมือตีบ่ากว้าง "มารดาเอ่ยว่าปรากฏนามท่านในจารึกเทพ 'เทพมรณา' ผู้พิพากษาดวงวิญญาณ ผู้ดูแลความเป็นและความตายของทุกสรรพสิ่งมีชีวิต ไยท่านปรารถนาจะเป็นปีศาจมรณา?"

"ข้าไม่เคยเห็นจารึกเทพด้วยซ้ำไป ยมทูตไม่เข้าร่วมกับผู้ใดทั้งสิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามาเยี่ยมเยียนเมืองปีศาจในฐานะแขก อ้อ... สามีเจ้า"