10-1 冷漠而沉默 นิ่งเฉยเย็นชา

"เทพมรณาผู้ตัดขาดจากทุกภูมิโลก เหตุใดวันหนึ่งถึงมีบุญวาสนารับด้ายแห่งคู่ครอง? เทพจันทรานำพาปีศาจสาวใบหน้างดงามมาอยู่เคียงข้างท่าน นางเป็นผู้เดียวที่ไม่รังเกียจร่างละสังขารของท่าน..."

ท่านลุงจากเขตแดนที่สามพันแวะเวียนมาให้คำปรึกษาเทพมรณา เหล่ายมทูตมุ่งมั่นส่งตัวลุงสิบมา ด้วยเหตุว่าอดีตชาติของท่านลุงเคยเป็นโจรป่าผู้ทรยศภรรยาก่อนมาเป็นยมทูต

นีเทียนต้าเซินเพิกเฉย แหงนหน้ามองจันทรากลมโต ตัดพ้อเทพผู้เฒ่าอยู่ในใจ

"ข้าเข้าใจหัวอกท่าน นีเทียนต้าเซิน ท่านปรึกษาข้าได้ ว่ากันตามตรง... ข้าเป็นผู้มีประสบการณ์ อื้ม... ถึงจะไม่ค่อยดีเท่าไร"

"ข้าว่าท่านพูดจาไม่เข้าท่า ลุงสิบ ใครจะมาใครจะไป ข้าก็ไม่ได้สนใจนักหรอก"

"หน้าตาท่านดูไม่ค่อยสบายดี"

"หน้าตาข้าก็เป็นเช่นนี้... มิใช่หรือ?"

ดวงตากลวงโบ๋ใต้เพลิงกัลป์สบมองไปทางยมทูตอายุขัยสามหมื่นปี ลุงสิบในร่างชายวัยสี่สิบกว่าถอยไปก้าวหนึ่ง ยกมือโขกศีรษะด้วยความเคารพยำเกรง

ร่างสูงสง่าในอาภรณ์ลายเมฆามีเชือกผูกเอวยาวประหน้าขา ฝั่งหนึ่งสีขาว อีกฝั่งสีดำ มีอักษรปักผ้าว่า 白色 และ 黑色 กลับมาเดินวุ่นวายในเรือนไม้ใกล้เตียงนอน ห้องเดิมซึ่งพำนักอาศัยร่วมกับนาง สิ่งของทุกอย่างวางอยู่ที่เดิมราวกับว่านางไม่เคยจากไป ร่างบุรุษและร่างละสังขารที่สลับเปลี่ยนไปมาบอกถึงความกระวนกระวายใจ

แล้วเขาจะปิดบังอะไรจากท่านลุงได้…

ลูกแก้วยมทูตรับรู้ว่าเขาทุกข์ร้อนใจ นับตั้งแต่อุ้มพาเจ้าถิงถิงไปส่งถึงหอนอนในเรือนใต้ เขานั่งมองใบหน้างามยามหลับใหล โอบกอดนาง จูบริมฝีปากนางด้วยสายตาอาวรณ์ถึงเพียงนั้น จนได้ยินเสียงฝีเท้า จึงวางถุงผ้าที่เต็มไปด้วยเหรียญเงินจากสถานที่ต่าง ๆ บนโต๊ะไม้ นางจะได้มีเงินจับจ่ายใช้สอย ท่องเที่ยวไปทั่วทุกแห่งหนกับสามีในภายภาคหน้า เขานำลูกแก้ววิญญาณชั้นเลิศไปวางในเรือนจิ้งจอกเงิน เฝ้าดูให้แน่ใจว่าถึงมือฮู่โหมว สามีนางควรมีพลังมากพอปกป้องนางจากตระกูลเหมยเตี๋ย

ฮู่โหมวบำเพ็ญตบะปีศาจจนแก่กล้า กำลังจะเป็นจิ้งจอกเก้าหางผู้เดียวในตระกูล นางย่อมปลอดภัยในมือจิ้งจอกผู้มีรักต่อนางอย่างท่วมท้น

'ปีศาจน้อยถิงถิง ข้าขอให้เจ้าใฝ่หาความสุขในโลกปีศาจ เจ้าอย่าทุกข์ทรมานเพราะข้าอีกเลย...'

นีเทียนต้าเซินปิดตาลงถอนหายใจ พิจารณาตั่งนั่งลายผีเสื้อราวกับว่านางยังคงนั่งปั้นยิ้ม พูดจาเจื้อยแจ้ว เล่าเรื่องปีศาจให้เขาฟัง

ภายใต้ท้องนภามืดมิดไร้แสงจากปีกผีเสื้อ มีเพียงแสงหยินหยางจากเรือนยมทูต ร้อยวันพันปีหรือจะมีจันทราขึ้นมาได้ เป็นฝีมือเทพผู้เฒ่านั่น!

"ไม่ใช่ว่าท่านส่งนางกลับไปตายรึ?"

"..."

เทพผู้ถูกถากถางเงียบไป เมื่อท่านลุงเข้า ๆ ออก ๆ เรือนด้วยหน้าตากังวล

เทพมรณาไม่สนใจท่านลุง นัยน์ตาสีชาดปรากฏความรู้สึกในชั่วขณะหนึ่ง เขายกมือขึ้นวางบนอก

อาการเจ็บปวดประหลาดนี่คืออะไร? เสมือนหัวใจถูกแทงด้วยกริชคม เมื่อวานนี้เขาไปถามหายาจากท่านลุงก็ไม่ได้เรื่องได้ราว ท่านลุงผู้เคยเป็นแพทย์หลวงหน้าตาคร่ำเครียด โยนภาระหน้าที่ให้ท่านลุงอื่น ๆ

'เผ่าพันธุ์ผีเสื้อ... มีรักเดียวเหมือนปีศาจเงือก อสูรทะเล เทพธิดาบางเผ่าในเทวโลกก็เป็นเช่นนั้น พวกนางจะตาย หากไม่สมหวังหรือห่างหายจากคนรัก'

ความเศร้าหมองฉาบประกายตาใต้รูกลวงสีเพลิง ท่านลุงในเขตแดนที่สามหมื่นซึ่งเชี่ยวชาญด้านการจับกุมดวงวิญญาณปีศาจบอกกับเขา แต่เพราะลั่นวาจาโดยเด็ดขาด ส่งนางแล้วไม่จำเป็นต้องแจ้งข่าว ให้ท่านลุงอาวุโสตัดสินใจดำเนินการ

'ข้าชอบท่าน'

น้ำเสียงอ่อนหวานผุดวาบเข้ามาในหัว ฉุกคิดขึ้นได้ว่านางไม่มีนิสัยโกหก เขาส่งนางไปตาย! เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? นางควรมีชีวิตอยู่อีกสักพันปี ได้ท่องเที่ยวไปทั่วทุกภพภูมิโลก ดั่งใจนางปรารถนาสิ

นีเทียนต้าเซินผยองตนด้วยวิสัยความเป็นเทพโดยกำเนิด ไม่มีเรื่องใดที่เขาตัดสินใจผิดพลาด ไม่เคยแม้สักครั้ง เขาปั้นหน้าไร้อารมณ์แม้ริมฝีปากซีดสั่น สองขาไร้เรี่ยวแรงหยุดยืนข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่ คืนร่างกระดูกอันน่ากลัวเมื่อท่านลุงเข้ามา

"เรื่องที่ข้ารบกวนท่าน... ว่ายังไง? นี่ก็ครบสิบราตรีแล้ว พวกท่านดำเนินการอย่างไร ส่งรายงานข้า..."

ทุกคราวที่เปิดประชุมจะมีบันทึกอย่างละเอียด ยมทูตทำงานเป็นระบบระเบียบ แม้ในเขตแดนนีเทียนต้าเซิน เทพมรณาให้เกียรติท่านลุงเป็นอย่างมาก

ผู้คุมกองทัพจากเขตแดนที่สิบกำลังเฝ้ารอการเรียกยมทูต ดวงไฟหยินหยางปรากฏนับยี่สิบดวง

ยมทูตในร่างบุรุษทั้งเจ็ด ร่างสตรีทั้งสาม ล้วนสวมอาภรณ์สีนิลสนิทมีผ้าคาดเอวป้ายสีขาวสลับดำ พวกเขาปัดมือไปมา กระดาษสีทองลอยอยู่กลางห้อง

"เขตแดนที่เจ็ดพันสามส่งรายงานเทพมรณา เวทลบเลือนความจำไม่สามารถใช้กับปีศาจที่มีพลังแข็งแกร่งเจ้าแผนการอย่างหลี่หวังหยาง..."

นีเทียนต้าเซินนิ่งอึ้งฟังรายงานเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใด นอกเสียจากพิธีแต่งงานจะไม่เสร็จสิ้น เวทลบเลือนความทรงจำถูกทำลายในชั่วพริบตา ทั้งหมดเป็นแผนการของหลี่หวังหยาง! เล่นละครไปตามน้ำเพื่อตบตายมทูต ก่อนที่พวกเขาจะจับตัวนางไปจองจำในคุกใต้ดินเหม๋ยเตี๋ย

มีเรื่องน่าประหลาดใจอีกหลายส่วน นางไม่แพร่งพรายเรื่องภายในนครมรณา แม้หลี่หวังหยางใช้สารพัดวิธี รีดเค้นเอาความจริงจากนาง

'ยมทูตมีอีกร่างเป็น... อสรพิษเจ้าค่ะ บางตนล่องลอยไปมาในอากาศ จับต้องไม่ได้ มียมทูตในหนองน้ำเป็นปลา... ข้าเกือบจะจับพวกเขากินอยู่เหมือนกัน ตอนข้าหิว...'

'เจ้าเมืองมรณาเป็นผู้โหดเหี้ยม สังหารคนในพริบตา ท่านปู่ต้องไม่เชื่อข้าแน่ ๆ ข้าเห็นเขากินเนื้อมนุษย์ ฉีกหนอนกินมูมมาม เขาโง่และขี้เกียจเหมือนหมู ถึงรูปงามเยี่ยงไร เห็นทีข้าจะร่วมรักกับเขาไม่ลง ข้าไม่กล้าจูบเขาเพื่อสูบพลังวิญญาณแน่ เรื่องมารยาปีศาจก็ใช้ไม่ได้ผล เทพผู้นี้ป่าเถื่อน ไม่สนใจสตรี นำดวงวิญญาณไปสะสมในโหลแก้ว วัน ๆ เขาเอาแต่กิน...'

'ท่านผู้ยิ่งใหญ่นิยมชมชอบบุรุษ ไม่ใคร่จะชอบสตรี ต่อให้เป็นเทพธิดาจากเทวโลกชั้นฟ้าก็คงมิต้องตา... แต่ถ้าเป็นท่านปู่ รูปงาม ข้าว่าไม่แน่…'

ไม่แพร่งพรายแต่บิดเบือนความจริง เจ้ากล่าวหาว่าข้าชอบบุรุษด้วยกันรึ

มากไปแล้วเจ้าถิงถิง!

นีเทียนต้าเซินรู้สึกโกรธแค้นนาง เท่า ๆ กับที่เสียใจอย่างท่วมท้น

คันฉ่องวิเศษบานสุดท้ายปรากฏภาพนางหัวเราะน่าเกลียดด้วยฟันสีเลือด ใบหน้ายับเยินของนางแลดูไม่สะทกสะท้านกับการโกหกสร้างเรื่อง อาภรณ์สีชาดสกปรกขาดวิ่น นางถูกทรมานด้วยเหล็กร้อนและอาวุธประหลาดจนเกลือกกลิ้งกรีดร้องอยู่บนกองหญ้า กระทั่งนางสบโอกาสขอยาพิษจากทาสปีศาจคนสนิท นางทำให้ตนเองเป็นใบ้ในสองวันถัดมา

พันธนาการโซ่ตรวนบนลำคอ ข้อมือและข้อเท้าถูกปลดออกเมื่อคืนก่อน ฮู่โหมวจับอาวุโสผีเสื้อเป็นตัวประกัน ขอให้หลี่หวังหย่างหยุดทรมานนางเสีย

"คันฉ่องเทพใช้ลอบฟังได้ไม่นานก็แตกเป็นเสี่ยง เหลือเพียงบานนี้ที่สมบูรณ์ สองราตรีก่อนเขตแดนที่สามพันส่งยมทูตไปสอดแนม ได้ข่าวมาว่าหลี่หวังหยางจนปัญญาจะถามนางเรื่องยมทูตเพราะไม่มีประโยชน์อะไร จึงบังคับนางฝึกวิชาลับให้สำเร็จก่อนส่งนางให้ฝั่งจิ้งจอกเงิน"

"ไอ้ปีศาจเฒ่าเจ้าเล่ห์ แม้ฝีมือไม่เทียมเท่าจอมมารในตำนานแห่งจารึกเทพ ข้ามีความคิดว่าเทพอาวุโสในเทวโลกชั้นฟ้าเท่านั้นอาจต่อกร ฝีมือสูสี กลืนกันไม่ลง พลาดท่าเล็กน้อย ตายด้วยเงื้อมมือปีศาจ"

ลุงสามท่าทางเกรี้ยวกราด ด้วยความเอ็นดูเจ้าปีศาจน้อยตลอดระยะเวลาที่นางอยู่ในแดนมรณา

นีเทียนต้าเซินกลับคืนร่างบุรุษ หลังปิดบังตนในรูปลักษณ์ปีศาจกระดูก เขาหน้าซีดเจื่อนดูแทบไม่ได้

"ฮู่โหมวเล่า? อีกไม่นานเขาก็จะบำเพ็ญตบะปีศาจจนครบเก้าหาง ไยไม่มาช่วยนาง ข้าวางลูกแก้ววิญญาณไว้ให้เขา แทบหมดคลังสมบัติข้า"

"ลูกแก้ววิญญาณนับพันลูก มิสู้ปีศาจที่แข็งแกร่งเจ้าเล่ห์ ถึงพลังวิญญาณจะเพิ่มพูนพลังปีศาจได้ อย่างมากก็ล่วงไปอีกสามระดับจากสิบ ฮู่โหมวฝีมือห่างชั้นจากหลี่หวังหยางนับหมื่นปี ตอนนี้ข้าเกรงว่า... ปีศาจน้อยถูกทรมานในคุกใต้ดิน ร่างกายนางไม่สามารถทนพิษบาดแผลได้นาน ต่อให้นางจะได้รับพลังวิญญาณต่อชีวิต หากได้รับบาดเจ็บจากภายในมาก ๆ เข้า..."

"จริงด้วย ข้าพึ่งเห็นชื่อนาง..."