7-2 伪装 ร่างปลอม

เอาเข้าจริง ๆ นางก็เคยคิด ด้วยสัญชาติปีศาจ โลหิตเข้มข้นไหลเวียนในเรือนกาย ติดเพียงนางเป็นสตรีประหลาด หลงใหลในความดีของเทพ

'เทพหรือ? ใช่แล้วล่ะ ข้าลืมไปได้ยังไงกัน สหายข้าเป็นถึงแม่เฒ่าอาวุโสในภพภูมิลับแล เทพธิดานักทำนายผู้ยิ่งใหญ่ บางทีแม่เฒ่าอาจช่วยเหลือข้าได้'

สตรีในอาภรณ์ขาวสะอาดกลับไปนั่งกอดหัวเข่าหน้าตาครุ่นคิด ร่างปลอมเอามือไพล่หลังยืนจ้องนาง กลับทำเป็นไม่สนใจ เหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงท่อนไม้

'ใช่สถานการณ์คับขันเข้าตาจนเสียเมื่อไร เทพอาวุโสบำเพ็ญเพียรอยู่เป็นนิจ ไม่สมควรที่จะไปรบกวน ข้ากินดีอยู่ดี ถึงทำงานลำบากอย่างไร เทพมรณาก็เอาใจข้า'

ตรึกตรองถี่ถ้วนแล้วนางไม่กล้านำความเดือดร้อนไปให้แม่เฒ่าผู้ซึ่งนางเคารพนับถือเป็นอย่างมาก ฉับพลันนั้นเอง ดวงไฟยมทูตพุ่งเข้ามาในห้องนอนนาง ท่านลุงในร่างสตรีนำอาภรณ์สีสันสวยงามใส่ลงในหีบผ้า วางขนมแป้งปั้นและถ้วยชาบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่กลางห้อง

ร่างปลอมมองสตรีในอาภรณ์สีนิลด้วยรอยยิ้มมีนัย ถึงแม้ว่ากลุ่มควันหยินหยางจะหายไปสักครู่แล้ว มิอาจล่วงรู้ได้เลยว่าเขาผู้นี้กำลังคิดอะไร ในขณะที่ยมทูตมองว่าตำราสีชาดเฝ้านางเอาไว้ตามคำสั่งเทพมรณา

'เจ้าระวังตัวด้วย ข้าไม่สามารถควบคุมตำราสีชาดได้ดั่งใจ ตำราเล่มนี้นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ...'

เรื่องสำคัญถึงเพียงนี้มีเขาและนางที่รู้ หัวใจปีศาจสาวขยับไหว นางเงยหน้ามองผ่านหน้าต่างไป ไม่พบเทพมรณาซึ่งยังคงไม่กลับมาพบนาง ตบหน้าเบา ๆ หวังให้ตนเลิกฟุ้งซ่าน

ระหว่างที่นางลุกขึ้นไปเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ เจ้าร่างปลอมไม่เลิกตามนาง แถมทำหน้าตาขึงขังเจ้าเล่ห์ นางเกือบจะควักกระบี่ปีศาจออกมาฟาดฟัน

การต่อสู้อันไร้ประโยชน์หยุดลงในหัว เมื่อสิ่งของสำคัญอยู่ในเรือนใต้ทั้งหมด นางนั่งถอนหายใจบนฟูก ก่อนจะเบิกตากว้างมองกระบี่สีนิลปรากฏในมือเทพ ไม่รู้ว่าร่างปลอมเสกมันขึ้นมาได้อย่างไร เขาขยับฝีเท้าเข้ามาหานาง ส่งกระบี่สลักลายบุปผาให้นางกับมือ นางลุกขึ้นยิ้มดีใจ

"กระบี่ปีศาจข้า... ท่านได้มายังไง?"

ร่างปลอมยิ้มให้นางแทนคำตอบ นางพยายามถามเขาเท่าไรก็ยอมบอกนาง

"ก็ได้ ข้าจะยอมตามใจท่านสักวัน ท่านตัวปลอม ขอโทษที่ข้าเสียมารยาท"

ใบหน้าหล่อเหลาแลดูอ่อนโยนแม้กระทั่งในแววตา เขาชื่นชมนางพลางว่า 'ดีแล้ว ดีมาก' โน้มลงแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียน นางสะดุ้ง ยกมือแปะหน้าผากเหมือนถูกของร้อน แก้มแดงระเรื่อไปถึงใบหู

"ท่านทำอะไรน่ะ!?"

"เจ้าชอบ"

"ทะ... ท่านเป็นเพียงภาพลวงตา"

"เหลวไหล เบื้องหน้าสายตาเจ้าเป็นเรื่องจริง มีอยู่จริง เจ้าเชื่อข้า"

"ท่าน... เหมือนเขามาก ทั้งกายทิพย์... วิญญาณ ทั้งกลิ่นดอกปี่อั้น..."

"เมื่อคืนข้านอนข้างหลังเจ้า... ใส่ยาบนปีกเจ้า..."

ถิงถิงกลอกตาใช้ความคิด ตั้งแต่ร่างปลอมหล่อรวมขึ้นจากแสงสีชาด เขาผู้นี้คอยเอาใจใส่นางในยามเศร้าโศกและบาดเจ็บ นางเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตาคมวาบ เขาก้มตัวลงหานางซึ่งสูงเพียงระดับบ่า

"ข้าจูบเจ้าได้หรือไม่?"

ราวกับว่านางถูกสาปให้เป็นหิน เจ้าร่างปลอมลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม ขยับริมฝีปากเข้ามาใกล้ นางหลุบตามองลมหายใจสีชาดไหลผ่านปลายจมูกเป็นสันคม...

"เจ้าทำอะไร!? ถิงถิง" เสียงตวาดกร้าวดุนาง ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลสนิทปรากฏขึ้นในฉับพลัน บุรุษเบื้องหน้านางพลันหายไป ละอองสายสีชาดประสานเข้ากับเล่มตำราเล่มเก่ากลางห้อง

เจ้าร่างปลอมหนีเอาตัวรอดไปซะเฉย ๆ! นางตื่นตะลึง หันไปตอบด้วยสีหน้าขลาดกลัว

"ร่างปลอมท่าน... ขอจูบข้า..."

"เจ้าก็ยอม?"

"ข้าเปล่านะ ข้ากำลังตกใจ..."

นีเทียนต้าเซินไม่เชื่อนาง ตอนเขากลับมาพบนาง หน้าแดงก่ำเอียงอาย นัยน์ตาสีอำพันหลุบมองตามริมฝีปากหนาหยักได้รูปอย่างตั้งใจทีเดียว

"พวกปีศาจ... เปี่ยมไปด้วยราคะตัณหา ความโลภหลงมัวเมา กามารมณ์เป็นกมลสันดานของพวกเจ้า มิอาจกล่อมเกลาให้ดีได้สักตน ข้าพอเข้าใจเจ้าถิงถิง แต่เจ้าจะเสพสังวาสกับตนไหน ต้องไม่ใช่ในนครมรณา ไม่ใช่กับร่างจำแลงข้า"

"ข้าจะไปรู้ลึกซึ้งถึงจิตใจร่างปลอมท่านได้ยังไง ท่านน่ะเป็นเทพแท้ ๆ ไยสร้างเวทลวงตาล่อลวงปีศาจ เล่ห์เหลี่ยมมารยา ยังจะโยนความผิดให้ข้า"

"เป็นเรื่องสมควรที่จะผนึกตำราเล่มนี้ไว้สักระยะ"

สิ้นคำประกาศิต เงื้อมมือมัจจุราชดึงตำราสีชาดไป ไม่ฟังเสียงใด ๆ ของนาง

ถิงถิงนึกหวาดกลัวเทพมรณายามเกรี้ยวกราดนัก เขาพูดจาร้ายกาจด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ไร้เหตุผลสิ้นดี นัยน์ตาสีชาดราวใบมีดคมทิ่มแทงหัวใจนาง ไม่แม้จะมองหน้านาง

คืนวานนี้ปีกผีเสื้อโบยบินกลับไปคร่ำครวญบนฟูกจนได้ยินเสียงอึกทึก นางวิ่งไปตรงระเบียงเรือน แหงนหน้ามองท้องนภามืดเงียบเต็มไปด้วยดวงตายมทูต อักขระประหลาดวาดด้วยพู่กัน เพียงชั่วพริบตาก็หายไป

'นีเทียนต้าเซิน'

'ทัณฑ์ที่ 1'

เสียงประกาศโทษออกมาอย่างคั่งแค้น เป็นเสียงลอกเลียนเจ้านครมรณา

นีเทียนต้าได้รับโทษหนึ่งประการจากการตัดสินของตำราสีชาด

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงทัณฑ์ที่ว่าคืออะไร ตำราเล่มนี้ซุกซ่อนความลับเอาไว้มากจนเกินไป

ถิงถิงเข้าใจภาษายมทูตนับตั้งแต่นางมาอยู่เมืองนี้วันแรก ๆ ถึงแม้ว่ายมทูตจะสื่อสารกับนางด้วยภาษาในเทวโลก ไม่ว่าเทพหรือปีศาจก็เข้าใจตรงกัน เรื่องนี้เป็นความลับส่วนตัวของนาง แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจที่ยมทูตสนทนากัน เอื้อประโยชน์กับการเก็บข้อมูลในเมืองมรณา

นางยืนมองการต่อสู้ของเทพมรณากับร่างจำแลง พลังหยินหยางของเจ้านครถูกทำลายลงในชั่วพริบตาด้วยแสงโลหิตสาดจ้า ท่านลุงแย่งกันพูดจา เตือนสตินีเทียนต้าเซินว่าไม่ควรใช้พลังโดยเปล่าประโยชน์ ตำราสีชาดเป็นตำราที่มีพลังมากกว่านครมรณาและแดนปรภูมิรวมเข้าด้วยกันเสียอีก มันแข็งแกร่งกว่าตำราทุกเล่ม ต่อให้เป็นท่านอาจารย์ของเขาผู้ดูแลนครมรณามาถึงห้าแสนปียังมิอาจต่อกร ไม่เคยมีเทพมรณาจะวิวาทกับตำราเพื่อผนึกมันเอาไว้ด้วย

เหล่ายมทูตเอ่ยถึงอีกสองเทพมรณา ฮุ่ยเหอต้าเซิน[1] เยว่ชิงต้าเซิน[2] ในร่างกระดูกอันน่ากลัว นัยน์ตาสีชาดทั้งสามคู่เพ่งมองมายังนาง ก่อนที่ทั่วทั้งเรือนจะถูกปกคลุมด้วยเวทหยิน นางจึงไม่รับรู้สิ่งใดอีก

"เจ้าเองก็มีโทษ จำไว้ว่าข้าไม่ไว้หน้าผู้ใด มีเพียงท่านลุงเท่านั้น เป็นข้อยกเว้นของข้า" น้ำเสียงเคร่งขรึมไม่ต่างจากวันแรกที่ปีศาจสาวมาพำนักอาศัย

ถิงถิงละทิ้งความโกรธกลัวของนาง คงเหลือเพียงความสิ้นหวัง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ดี... เสร็จงานของข้าเมื่อไร ข้าจะรีบตายไปเป็นยมทูต ข้าจะเป็นท่านลุง"

ฝันไปเถอะ!

นีเทียนต้าเซินหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แทนที่จะลั่นวาจาเด็ดขาด ไม่มีทางรับดวงวิญญาณนางมาเป็นยมทูต ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้

ลิขิตชะตา เป็นเรื่องเหนืออำนาจการควบคุม ภพชาติหน้าของนางจะเกิดเป็นอะไรก็หาได้รู้ไม่

ขณะนัยน์ตาสีชาดยังคงเพ่งมองท่าทีโอหัง หวังให้นางศิโรราบ เขายืนเอามือไพล่หลังข้างฟูกนาง

"ลุกขึ้นมาทำงานของเจ้า ไหวหรือไม่?"

"ข้าไม่ทำงานให้ท่านแล้ว ข้าจะไป... จากที่นี่"

"เจ้าแน่ใจ?"

"เจ้าค่ะ ท่านและข้า ขออย่าได้พบกันอีกเลย หากมิใช่ในปรภูมิ หวังว่าท่านจะไม่ลืมที่ลั่นวาจาเอาไว้ว่าข้าเปลี่ยนใจได้ทุกเมื่อ"

สีหน้าของผู้ขลาดกลัวบัดนี้เป็นคนละคน นางไม่อ่อนน้อมยอมตามอีกต่อไป

นีเทียนต้าเซินเบิกเนตรสีชาด ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดประหลาดในอก ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อยมทูตตัดขาดจากห้วงความรู้สึกสิ้น อีกใจหนึ่งก็หวังให้นางเปลี่ยนคำพูดของนาง กลับพบเพียงลูกแก้วอำพันเปี่ยมล้นหยดน้ำตา นางยืนกรานว่าจะกลับเรือนใต้ เขากลั้นใจตอบนาง

"ได้ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจดีแล้ว ข้าจะไปส่งเจ้า"

[1] 惠河大神

[2] 月星大神