วิหารข้อมูล Sanctuary

บนเครื่องบินขนส่งเครื่องบิน

"พี่ผมเสียใจที่พลาดเรื่องที่นิวยอร์กด้วย" ไมล์คุยกับพัฒน์ขณะใส่ชุด

"เก็บไว้เป็นบทเรียน" พัฒน์หันข้างและแต่งตัวอยู่ เขาเข้าใจคำขอโทษ แต่พัฒน์ไม่รู้ว่าต้องแสดงออกมายังไง พัฒน์กับไมล์ใส่ชุดกันลม ไมล์ใส่หมวกกับที่ปิดกั้นอากาศ

ไมล์หันหน้าถามโชตอนกำลังขึ้นเครื่องขนาดเล็ก "เอาเครื่องลงได้มั้ย"

"มันเหมือนกันดั้ม" โชตอบ ไมล์รับรู้และพยักหน้า พัฒน์ถามไมล์ตอนเครื่องลำเล็กที่เขาทั้งสองคนนั่งกำลังจะถอยตัวลง

"นายเคยขับเครื่องแบบนี้เหรอ"

"ไม่"

ต่อหน้าโช คือทั้งสองคนอยู่บนเครื่อง ประตูท้ายเครื่องกำลังเปิดออก โชเอาหน้ากากออกซิเจนมาครอบผิวหน้าตัวเองด้วยมือซ้ายและทำท่าวันทยหัตถ์ด้วยมือขวา ตะเบ๊ะ ส่งทั้งสองประตูท้ายเครื่องกำลังเปิดรับแสงสีฟ้ากับก้อนเมฆด้านนอก ยานขับเคลื่อนขนาดสองคนนั่ง แท่งตรงปีกตรงขนาบข้างกับตัวลำถอยออก เมฆสีขาวข้างนอกกำลังกว้างขึ้นเปิดรับยานขับเคลื่อนลำเล็ก กำลังถอยไป ราวกับโดนนิ้วเขี่ยด้วยความเร็วของอากาศ

โน๊ตทริปหยุดพักร้อนวัยเด็กของพัฒน์

พัฒน์เรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตมาจากพ่อ พัฒน์เคยถูกม้าเตะตอนอายุหกขวบ หนึ่งปีถัดมา ตอนไปชายหาดที่หัวหิน พ่อของเขาหยิบเหรียญเงินออกมาแล้วโยนไปใต้ท้องม้าจากนั้นก็บอกเขาว่า "ถ้าหยิบเหรียญนั้นขึ้นมาได้ ลูกก็เก็บมันเข้ากระเป๋าได้เลย" พัฒน์ไม่อยากถูกม้าเตะแต่ก็อยากได้เงิน พัฒน์ตัดสินใจเสี่ยง ก้มลงไปหยิบเหรียญขึ้นมา และพบว่าม้าไม่ได้พยายามเตะเขาเลย เหตุการณ์นี้ให้พัฒน์เรียนรู้การรับรู้ความกลัว และหาพื้นที่สงบภายในใจ เพื่อคว้าสิ่งที่ต้องการมาครอง พัฒน์เรียนรู้ที่จะจัดการความกลัวกับตัวเองมาตั้งแต่ตอนนั้น ก่อนที่จะถูกระบบการศึกษาพรากตัวตนและจำกัดสิ่งที่ทำได้ให้เหลือเป็นเลขทศนิยมสองหลักในวัฒนธรรมกระดาษ

"พี่โดดร่มเป็นเหรอ?" ไมล์ถาม

สายตาเขามองข้างนอกสีฟ้าผ่านข้างหลัง "แค่ก้มเก็บเหรียญ" พัฒน์พูดเบา ๆ พึมพำกับตัวเอง

ที่นั่งพัฒน์ดีดตัวออกจากเครื่อง

พัฒน์ร่อนตัวลงดาดฟ้าอาคาร และรีบตรงไปที่หลุมระบบหมุนเวียนน้ำ เขาหลับอยู่ที่คอนกรีตด้านบน

พัฒน์แปะแผ่นออกซิเจนเหลวที่คอด้านขวา ใส่ฟันยางเพื่อกันแรงดันน้ำเข้า กับตัวหนีบจมูก

พัฒน์กดนาฬิกาข้อมือ เวลา 180 วินาทีเริ่มถอยหลัง เริ่มปฎิบัติการ

พัฒน์กระโดดลงจากท่อยาว ลงมาไดรฟ์ทั้งสามแผ่นอยู่ในใต้ชุดว่ายน้ำ อยู่ใต้ปลอกแขน

ร่างกายร่วงหล่นปะทะกับมวลสีฟ้าแห่งความไม่รู้ ขนาด 4,000 แกลลอน ตรงยาวลงมาตามท่อน้ำ แรงดันดูดพัฒน์สู่กระแสน้ำในกลางกำลังแหวกว่ายในแหวนของน้ำขนาดใหญ่

น้ำที่วนในวงแหวนขนาดใหญ่ ปิดลง กระแสน้ำ เพื่อลดความร้อนหยุด พัฒน์ต้องรีบว่ายไปแต่ละจุดของรหัสที่ใส่ดิสในน้ำแต่ละชั้นเพื่อให้ทันในเวลา พัฒน์ว่ายตรงและหา หมายเลขแรก และเอาแผ่นดิส แรกไปใส่กับหมายเลขนั้น แผ่นที่สองสีอื่น พัฒน์เก็บ ไว้ด้านหลังและตรงไปว่ายไปที่จุดที่สอง เปลี่ยนแป่นที่สองและหลบแขนกลได้อย่างหวุดหวิด พัฒน์ดำลงไปชั้นที่สาม ชั้นสุดท้าย ประจุอิออนเริ่มปล่อย

ในขณะที่เบนรอ ข้อมูลชุดสุดท้ายพร้อมเวลาจะหมดลง

เหลือเวลาอีก 19 วินาที

แขนกลมีหน้าที่สับเปลี่ยนแผ่นดิสชนเข้าลำตัวพัฒน์ ทั้งแผ่นดิสเดิม ที่หยิบมาและแผ่นดิสใหม่ปะปนกัน ในนี้ไม่มีสี ฟันยางหลุด และแผ่นออกซิเจนก็หลุดไปด้วยร่างกายเขาเอ่อลอยไปตามน้ำ ที่นี่ไม่มีอากาศให้พัฒน์ได้หายใจอีกต่อไป ผิวตาขาวพัฒน์เริ่มแดงจากการได้รับความร้อนและแรงดันน้ำ น้ำพยายามเข้าไปแทนที่ทั้งจมูกและปาก เขาว่ายและเอื้อมตัว ว่ายเข้าไปตรงจุดที่ แผ่นดิสทั้งสี่ตกอยู่ ตอนนี้ มีเพียงแค่ สีสองอันที่คล้ายกัน อีกสองสี เข้มกว่าและอ่อนกว่า ถ้าเลือกถูก เบนจะรอดและถูกจับ พัฒน์หลบแขนเหล็กที่หมุนในน้ำอีกครั้ง เขารีบใส่แผ่นดิส ระหว่างที่เบนกำลังรอ และยังไม่ได้รับสัญญาณ ในช่วงวินาทีสุดท้าย เบนกด "Enter" เพื่อรันข้อมูลชุดสุดท้าย

ฝั่งพัฒน์หยิบแผ่นดิสไปเสียบพอดี

ข้อมูลประมวลผลได้ ใช้เวลา 10 วินาที

พัฒน์ที่ทรมานและหมดเรี่ยวแรงอยู่ในน้ำ ต้องเปิดประตูระบายน้ำฉุกเฉินด้านข้าง เขาเอื้อมแขนซ้ายวาดไปสู่ที่จับสีแดง เพื่อเปิดประตูทางออกนั้น ทันใดนั้นความมืดของสติช่วงชิงเขาไปเสียก่อน ร่างกายพัดพาพัฒน์ไปด้วยความหนืด สีฟ้าเหล่านี้ทำให้ร่างกายเขาเหมือนลอยอยู่ในอวกาศ แรงโน้มถ่วงสูญ แรงบีบสูง กำลังพาร่างกายพัฒน์วนไปในกระแสน้ำ เขาไม่แม้แต่จะสามารถหาทางออกให้ตัวเองได้ เมื่อการหลับใหลควบคุมทุกอย่าง

เบนดูนาฬิกา ข้อมูลประมวลผลเสร็จแล้ว

"ท่อเปิดน้ำยังไม่เปิดออก" โชดูหน้าจอ ท่อระบบน้ำกำลังหมุนวน ร่างกายพัฒน์ถูกพัฒน์วนไปกับความหนักสีฟ้า ปอดพัฒน์เต็มไปด้วยน้ำและอิออน ออกซิเจนไม่สามารถเข้าปอดและเส้นเลือดได้ และสูบฉีดไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้ พัฒน์มืดบอดและหมดสติลงเขากำลังลอยไปกับการหมดการหายใจ

"อะไรนะ!" เบนหวั่นใจ รีบกดเปลี่ยนสายโทรหาลิน

"ตรู๊ด… ตรู๊ด… ตรู๊ด…" เบนกำลังรอสายจากลิน

ลินกำลังหันพูดคุยกับเพื่อนที่ทำงานในออฟฟิศ บทสนทนากำลังสิ้นสุดลง โทรศัทพ์มือถือที่วางข้างคอมพิวเตอร์สั่น ลินหันตัวกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ใส่หูฟังเอียร์พอร์ด และลินยังไม่ได้มองเห็นมือถือ เสียงครืด ของการสั่นมือถือดังขึ้น หน้าจอมือถือขึ้นสีเขียว ตัวอักษรเขียนว่า "กอลร์ฟินเดล" หางตาลินเห็นหน้าจอมือถือเล็กด้านขวามือข้างคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ มือขวาลินรีบหยิบมือถือกดรับ แนบข้างใบหู

"ว่าไงเบน" ลินตอบ

"หนึ่งสิ่งแบบไม่ถามเหตุผล" เบนตอบเป็นการร้องขอเรื่องอะไรก็ได้ที่พวกเขาจะไม่ถามที่มาของการร้องขอกันและอีกคนจำเป็นต้องทำเหมือนกันในอนาคตถ้าอีกคนร้องขอ จะไม่ถามเหตุผล

"หนึ่งสิ่งแบบไม่ถามเหตุผล" ลินทวนซ้ำ

"ระบบความปลอดภัยของบริษัท เอชเอชเอ็ม ฮาร์ดแวร์ดีพบลูหมายเลขที่สี่เปิดประตูระบายน้ำ ถังเก็บน้ำ"

"อะไรนะ! เกิดอะไรขึ้น! ยังไง" ลินตกใจและมีคำถามในหัวมากมาย

"…" เบนเงียบตอบ ลินรู้โดยอัตโนมัติ

"โอเค ห้าวินาที" หน้าจอบนหน้าจอคอมของลิน ขึ้นทันทีสี่หน้าต่างข้อมูล และโค้ดที่ต้องเขียนเพื่อเข้าระบบความปลอดภัย

เวลาของการดำมืดแต่ละช่วงเวลาของพัฒน์กำลังพาร่างกายพัฒน์ล่องไปสู่การดับลงของแต่ละอวัยวะ หากน้ำเข้าสู่กระแสเลือด และเอาออกไม่ทัน การทำงานของกลุ่มอวัยวะจะดับลงเหมือนน้ำท่วม ตับ ไต ร่างกายพัฒน์ต้องการอากาศแต่เขากำลังอยู่ในความมืด

เบนดูนาฬิกาข้อมูลเมื่อผ่านไป 10 วินาทีหลังจากคุยกับลิน ตอนนี้พัฒน์อยู่ในน้ำโดยไม่มีอากาศมากกว่า 45 วินาที ยิ่งน้ำท่วมข้างในร่างกายมากเท่าไหร่ ความทรมานนั้นแม้แต่ตัวเองก็ไม่สามารถรับรู้ พัฒน์กำลังจะตาย

"ลิน!!" เบนเตือนลินถึงความเร่งด่วนของชีวิต ลินยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็สามารถรับรู้ และเร่งมือกับความเร่งด่วนนั้นบนคีย์บอร์ดตรงหน้าของตัวเอง

"ห้าวินาที!" ลินตอบโดยต้องการต่อเวลา หัวหน้าลินที่ยืนคุยอยู่ข้างหลังของลิน กำลังเดินเข้ามามองและสงสัยถึงความคร่ำเครียดของเธอ ก้าวเท้ารองเท้าหนังคัทชูของหัวหน้าใกล้เข้ามา ที่นั่งความสงสัยต่อการดึงดูดการกระทำของลิน คิ้วของหัวหน้าขมวดปม

"เรียบร้อย" ลินตอบกลับ

ประตูน้ำฉุกเฉิน ในดีพบลูเปิดออก ร่างพัฒน์ถูกส่งไปพร้อมกับความดำมืดไร้สติ

ทางด้านลิน กดวางสายจากเบน และหันไปมองหัวหน้า

"คุณกำลังอะไร?" หัวหน้าเอียงตัวเข้ามาถาม

"เอ็มวีเพลง"

"อะไรนะ?" หัวหน้าลินถามซ้ำ เขาสับสนที่ลินพูด

"คุณแนะนำให้ฉันหางานอดิเรก ฉันพบว่าเสียงของอวัยวะสามารถทำเป็นดนตรีได้ เหลือแค่ทำภาพ มันช่วยให้ทำงานได้ดีขึ้น หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ"

หัวหน้าลินดูประทับใจไอเดีย และเพื่อการทำงานที่มีสมาธิ เขาไม่ได้พูดอะไรกับลิน เบะปากยักไหล่แสดงความเข้าใจและเดินถอยกลับไป "ดีนะ ไว้เราเก็บชื่อคุณไว้เลื่อนตำแหน่งในไตรมาสหน้านะ" ลินพยักหยักหน้าตอบ หมุนเก้าอี้กลับมามองที่หน้าจอคอม ถอนหายใจและมองที่มือถือที่วางลงไปอยู่ข้างคีร์บอร์ตคอมพิวเตอร์ เธอเป็นห่วงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

พัฒน์ออกมาจากท่อ ร่างกายร่วงหล่นบริเวณปากทางท่อ กำลังรอความตายหากขาดการกระตุ้นทางการหายใจให้ปอดทำงาน นำอากาศเข้าไปในร่างกาย หัวใจพัฒน์หยุดเต้นในการปั๊มน้ำไปสามสิบวินาที ไม่มีอากาศเข้าไปในร่างกายมา สองนาทีครึ่ง ร่างกายเขาไม่สามารถกู่ร้องความช่วยเหลือนั้นได้ เขากำลังเข้าสู่ห่วงการไร้สติเหมือนแม่ เขากำลังจะกลายเป็นผัก อวัยวะแต่ละอวัยวะ จะเริ่มดับไฟตัวเองในการทำงาน และพัฒน์จะหายไปในการบทสนทนาของปัจจุบัน

เบนรีบวิ่งตรงเข้ามาผ่านจุดระบายน้ำฉุกเฉิน เห็นร่างพัฒน์นอนอยู่บน ซีเมนต์สีเหลือง ร่างกายกำลังไร้วิญญาณ เบนรีบก้าวเท้าตรงเข้าไปที่ร่างนั้น อะไรที่เกี่ยวกับความฝันจุดยืนของพัฒน์ความหวังของชีวิตนั้นริบหรี่ลง เขารีบพลิกร่างกาย รีบปัดมือยกคางพัฒน์ประสานมือวางลงไปที่กระดูกชิ้นกลางหน้าอก รีบกดปั๊มให้หัวใจเริ่มสูบฉีดเส้นเลือดและรับอากาศเข้า

"หนึ่ง สอง สาม… …สิบสาม สิบสี่ สิบห้า" เบนพูดออกมา ทุกครั้งที่กดเพื่อให้ชีวิตกลับมา เขานับเลข

อีกครั้ง อีกรอบ "สิบสาม สิบสี่ สิบห้า" พัฒน์ยังไม่ตื่น

รอบที่สาม "สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่ สิบห้า " ความท้อใจของเบนครอบคลุมจิตใจเขาเอง การช่วยเหลือเริ่มหวังลดลงทุกครั้งที่กดลงบนหน้าอก

รอบที่สี่ "หนึ่ง! สอง! สาม! ตื่นสิพัฒน์ ตื่นสักทีสิ" เบนหายใจรัว ออกแรงกดที่หัวใจต่อร่างที่ยังไม่หายใจ

ความว่างเปล่าเข้าครอบคลุมชีวิตพัฒน์ นิ่งเงียบยาวนานรอคอยราวกับหนึ่งชั่วโมงของเบน

"แค่ก ๆ แค่ก" ไอน้ำออกปากกับจมูก พัฒ์หายใจเฮือกใหญ่เอาอากาศเข้าร่างกาย ออกซิเจนแทรกตัวถูกส่งต่อเข้าไปในกระแสเลือด น้ำถูกผลักออกมาจากลำคอเขาตื่นขึ้นแล้ว เบนตกใจ "โคตรเหลือเชื่อ! เกิดอะไรขึ้น! อยากบอกนะว่าพี่จูบผม"

เบนเหนื่อยหอบ โล่งใจที่พัฒน์ยังคงเป็นพัฒน์ พยักหน้า "เราได้มาแล้ว" ในมือเบนถือทรัมไดรฟ์นั้นคือการแก้ไขปัญหาทั้งหมด

พัฒน์โล่งใจ สบายใจที่ได้ยินแบบนั้น มองหน้าเบนแล้วถอนหายใจ

"ฮูเร่ เย้ พวกเราเก่งมาก พรุ่งนี้ขอพักหนึ่งวันนะ เมื่อกี้ผมพึ่งได้ขี่หลังโยดาบนดาวลี้ภัยหลังการกวาดล้างเจได ผมไม่รู้ว่าเขาจะสอนอะไร… แต่หลังจากนี้ผมน่าจะลองทำไลท์เซเบอร์ดู" พัฒน์พูดเสียงเหนื่อย เขาแค่อยากอธิบายภาพพริบตาที่เขาได้เห็น

เบน "เรายังทำภารกิจไม่เสร็จ"

เบนหันหน้าเปิดโน๊ตบุ๊คที่เอามาด้วยแล้วเสียบ ทรัมไดรฟ์ด้านข้างคอมพิวเตอร์ ข้อมูลเริ่มอ่านและแสดงผลที่หน้าจอ พัฒน์เอียงตัวดู สายตาสองคู่กำลังรอการประมวลผลของข้อมูลหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้น "งั้นขอให้พลังรอก่อน" ไฟล์รูปทรงหัวใจแบบชีวภาพ เสร็จพร้อมกับไฟล์แบบอื่นของอวัยวะ ของอวัยวะอื่นทั้งตับ ไต ปอดและตา