Vol.3-003 ความรักของเทพเซียน (1)

บทที่ 3 ความรักของเทพเซียน (1)

“มิผิด” เห้อเหลียนเป่ยหมิง “ขาของข้ามีแรงมากกว่าแต่ก่อน บางครั้งยืนก็ไม่เจ็บเหมือนที่เคยเป็น”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงยืนได้ เพียงแต่เมื่อยืนขึ้นแล้วขาของเขามักจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงไม่อาจเดินได้ และต้องนั่งบนรถเข็นตลอดเวลา ทว่าหลายวันมานี้ มีครั้งหนึ่งที่นางถานไม่อยู่ในห้อง เห้อเหลียนเป่ยหมิงล้มลงบนพื้น เขาพยายามกลับขึ้นไปบนรถเข็นก่อนที่นางถานจะกลับห้องมา จากนั้นก็พบว่าเมื่อตนเองยืนขึ้นมา ก็มีแรงมากกว่าปกติ และไม่เจ็บเหมือนแต่ก่อนแล้ว

หากจะบอกว่าไม่เจ็บแล้วก็คงไม่ใช่ เพียงแต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่ทนได้

เขาก็ไม่กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าเขาไม่ได้บอกกับนางถาน เขากังวลว่าหากเขาพูดไป นางถานจะมีความหวังว่าขาของเขาจะรักษาหาย ทั้งที่จริงแล้วเขาหมดหวังกับการรักษาขาของตนเองมาตั้งแต่แรกแล้ว เขากลัวว่าจะทำให้นางผิดหวังอีกครั้ง

หลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้ลองเดินดูอีก เพราะกลัวว่าจะผิดหวัง วันนี้เมื่ออวี๋หวั่นถามขึ้น เขาจึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมา

“ทำไม...ทำไมท่านไม่บอกข้าเล่า” นางถานถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก