อึดอัดใจ

บทที่ 334 อึดอัดใจ

แอนเดรียเพิ่งจะปีนขึ้นไปถึงมุมกำแพง ก็เห็นภาพที่ชวนตื่นตะลึงเสียแล้ว

เธอเห็นนักรบในชุดเครื่องแบบทหารพลเรือนยืนอยู่บนสันกำแพง ในมือถืออาวุธประหลาดชิ้นหนึ่ง...คงจะเป็นปืนที่แอชเชสพูดถึงนั่นล่ะ ยิ่งฝูงสัตว์อสูรเข้าใกล้กำแพงเมืองเท่าไร ปืนก็ยิ่งพ่นไฟและควันถี่ขึ้นเท่านั้น เสียงของมันดังสะเทือนแก้วหูอย่างต่อเนื่อง

นี่น่าจะเป็นอาวุธประเภทเดียวกับธนูไม่ใช่หรือ แต่เธอกลับมองไม่เห็นลูกศรที่อีกฝ่ายยิงสักดอก คงเพราะควันหนาเกินไปกระมัง สัตว์อสูรที่อยู่แถวหน้าพลันชะงักไปราวกับถูกอะไรพุ่งชนอย่างแรง จากนั้นก็ทยอยทรุดลงพื้นไปตามกัน

ทว่าเหล่านักรบไม่รอดูผลงานหรือหยิบลูกศรมาใส่เพิ่ม แต่กลับตั้งหน้าตั้งตายิงศัตรูต่อไม่หยุด มิหนำซ้ำยังยิงได้เร็วกว่าเธอที่ต้องง้างสายธนูมากด้วย

“นี่น่ะหรืออาวุธน่ากลัวที่เจ้าพูดถึง” แอนเดรียรู้สึกริมฝีปากแห้งผาก “ยิงได้เร็วจริงๆ นั่นล่ะ แต่โอกาสที่จะยิงถูกศัตรูน่ะ...”

“คนพวกนี้เคยเป็นคนงานเหมือง ชาวนา หรือไม่ก็นายพรานมาก่อนที่จะเข้ากองทัพที่หนึ่ง” แอชเชสขัดอีกฝ่าย “พวกเขาเพิ่งใช้อาวุธชนิดนี้ได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น”