Chapter Five

Himas himas ang kaniyang mukha at halos matumba siyang tumayo at napatakbo sa pintuan.

"S..sino ka?!" kahit na nga kilala niya kung sino ang babaeng kaharap niya. She did not respond, but sat down while removing dirt from her feet. Takot naman siyang pinanuod ni Vergel.

"P..pumunta ka dito na walang tsinelas?" tanong niya sa babae.

"Oo." sagot nito. Tumingin siya siya sa bintana, masyado nang madilim sa labas. Bukod sa kahol ng mga aso, sila nalang dalawa ang maririnig.

"P..pwede kang maghugas ng paa.." napaatras siya ng titigan pa siya nito ng masama. Stare to take

for more than 30 seconds .. He couldn't understand why the cold seemed to make him sweat. But he was still able to raise his right hand and trembling pointed to where the bathroom was.

"P..wede ka maghugas doon.." Autumn silently stood up and went to the bathroom Vergel was pointing to.

Again he felt the familiar feeling of weakness in his legs.

Autumn's aura is even stronger than Thanos' effect. Napaupo na lang siya habang muling himihimas ang mukha niya na tinamaan nito. Hanggang sa mapansin niya ang mga nilakaran ni Autumn. Mayroon itong mga bakas ng dugo. Pagapang siyang lumapit para tingnan ito ng malapitan.

"Dugo..." nasabi niya nang ma-confirmed niyang may sugat ang paa ng babae. Bigla niyang narinig ang pagbukas ng pinto ng banyo at dali-dali siyang bumalik sa dati niyang pwesto at nagpatay malisya. Wala itong naging kibo na umupo sa harapan niya. Ngunit kahit na tumingin siya sa ibang direksyon ay tila siya'y hinihila ng mga mata para titigan ang mulha nito. How is it that Autumn is so beautiful? Kind of beauty that anyone can look up to once or up to ten times. Para makaiwas, yumuko na lamang si Vergel. Ilang sandali pang katahimikan ang namagitan sa kanila nang maya-ma'y bigla na lang ikinumpas ni Autumn ang kanyang kamay. Hindi niya alam kung saan nanggaling ang liwanag sa palad nito.At nakita niya ang sugat nito sa paa na dahan dahan naghihilom. He suddenly remembered the mosquito bite on his arm. Magsasalita sana siya nang mapansin na nakatingin ng masama si Autumn. Tila nabasa agad nito ang gusto niyang sabihin. Gusto niya kasi ipagamot ang kagat ng lamok sa braso niya.

"Charot lang." Tinago niya ang kaniyang braso. Napabuntong-hininga na lamang siya. Muling nag-hari ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.

"Umuwi ka na sa inyo" maya-maya'y sabi nito. Umupo si Autumn ng maayos. at inilibot ang paningin sa kabuuhan ng bahay. Vergel's face became serious.

"Kung may sasabihin ka,sabihin mo na."—Autumn.

"Wala naman. Gusto ko lang malaman kung anong klaseng tao ba kayo?.." diretsong tanong ni Vergel.

Mangagaway.."Yun ang naging tugon ni Autumn na hindi naman naintindihan ni Vergel.

"Kabilang kami sa bilang ng mga mangagaway." sabi ni Autumn.

" Manggagaway?"—Vergel.

"Mga taong gumagamit nito." Tinaas ni Autumn ang kaniyang hintururong daliri at sa dulo nito'y mayroong lumabas na maliit bolang apoy.

"Mga diwata ba kayo?"—Vergel.

"Hindi."—Autumn.

"Mga mangkukulam."

Vergel swallowed softly at what Autumn had said. And with a gesture the little ball of fire immediately disappeared from her finger.

"Hindi naman totoo yan." —Vergel.

"Edi sana wala ako sa harap mo."—Autumn.

"Kaya mo mag-magic?"—Vergel.

"Oo gusto mo itapon kita sa outer space?"—Autumn. Tinikom ni Vergel ang kaniyang bibig.

"Wag kang matakot. Mayroon parin akong limitasyon"—Autumn.

"Limitasyon?"—Vergel.

"Oo."—Autumn.

"Tulad naman ang alin?"—Vergel.

"Hindi ko kayang makita ang hinaharap. May ilan sa mga gaya ko na kayang basahin ang prediksyon pero hindi ako ganun. Hindi ko pwedeng gawing mayaman ang isang tao. Hindi ko kayang mapaibig ang isang tao. at..."—Autumn.

even though she looks brave, you can still see the deep sadness in her eyes.

"Hindi ako pwede bumuhay ng patay." sabi nito sa malungkot na boses.

"Pasensya na. Pero namatay ka na diba?"—Vergel.

"Hindi pa ako namamatay."—Autumn.

"H..ha? Pero di ba?.. yung abo?"—Vergel.

"Naparusahan ako. Labag sa batas ng Lumikha at sa batas ng mga nilalang na gaya ko ang bumuhay ng patay. Sinuway ko iyon. Binalik ako sa pagiging alabok ng mahabang panahon."—Autumn.

"Siguro sobrang mahalaga sa iyo yung taong binuhay mo." out of nowhere nasabi na lamang ni Vergel pero hindi kumibo si Autumn.

"Pero may isa pa akong tanong—"

"Oo." hindi pa man natatanong ni Vergel ay agad nang sumagot si Autumn.

"Oo. Pareho kami ng mga magulang mo. Pero mga mababang uri lang."—Autumn.

Nakuyom ni Vergel ang ma palad.

"Kaya lang nila mag timpla ng potion. at gumamit ng majika. Pero hanggang doon lang iyon. Hindi sila nakakapatay. Mas nakakatakot pa ang kayang gawin ng tao kesa sa kaya nilang gawin." hindi na kumibo si Vergel.

" Kaya alipin, umuwi kana. Walang silbi ang pagpapakadalubhasa mo sapagkat ang kanilang buhay ay naka laan lamang para pagsilbihan kami."