Chapter 21

Hindi sya nakapagsalita at gulat na gulat pa din ang itsura nya. Hindi inaasahang makikita ako at ako pa mismo ang magpapakita sa kanya. Kung hindi lang siguro trabaho ang ginagawa ko ay hindi na talaga ako makikipag kita pa sa kanya.

"K-Krisha." Utal na sambit nya at bahagyang namutla.

"Hmm." I acted normal. "Can we talk? Just give me a short time." Tinignan ko ang orasan sa kamay ko at nginitian sya.

"S-sure. Come in." Pinagbuksan naman nya ako ng pinto at pumasok naman ako doon.

I smelled coffee once I entered. Hindi ko aakalaing mas gumaganda ang coffee shop nya nang libutin ko ang paningin doon.

[I trust you in this, just ask him without noticing you, don't be a suspect.] Dinig kong sambit ni Azure at pinutol na ang linya niyon.

Nakatitig sya sa akin nang maupo ako sa harap nya. "Kamusta kana?"

Tumingin ako sa kanya at tinignan sya nang mataray kong tingin. "I came here for not-

Kumunot naman ang noo nya, tila'y nagtataka sa reaksyon ko. "Then, what are you doing here?" Putol nya sa sasabihin ko.

"For you." Simpleng sabi ko at tumingin sa menu na nasa table namin. "I just wanna ask if you're doing good right now." Sinubukan kong libangin ang sarili ko.

"I'm fine, I'm doing good. To be the best that I have my partner right now, to work for me and to make a plan for everything, especially to others." Narinig ko ang pag buntong hininga nya. "I felt at peace and happy right now, but I never expect to see you here in front of me again." Tilang hindi makapaniwala na sabi nya.

Doon na ako napatingin sa kanya. Bakas ang kasiyahan sa mukha nya. Maybe, he's good in acting huh? When the other day, he just said that he doesn't want to be left by the other person he loved.

"Good for you, you have a girl beside you. Iyong hindi ka iiwan kahit saang bagay." Nakangiting sabi ko sa kanya at sinenyasan ang waiter upang maipaalam ang order ko.

He laughed sarcastically. "Of course, hindi naman ako pipili nang babaeng ku kwestyunin ako sa mga bagay na imahinasyon lang naman nya."

I tried my best to compose myself and changed the subject. "What are your plans right now since you're living a happy life?"

"Oh that." Tinignan nya ako at nag isip. "To have a work with my girlfriend and plan to marry her someday. You know, my feelings for her doesn't change at all. Including Val, Eren and Ken who have my supporters."

"How about you?" Dagdag nya pa kaya sumagot naman ako.

"No plans, no future. Just living a present." Walang buhay na sabi ko, nakita ko ang pag alanganing tingin nya sa akin.

"What do you mean? You can have fun there right?" He seems like I'm joking but I am not.

"No." Napatigil sya sa pagtawa at tumingin sa akin. "I don't have a plans after all, I just want to know that you're living a good life."

"Why you still care?" Seryoso nang tanong nya, nakipagtitigan naman ako.

"To see you, to talk to you. Of course, to have a closure and refresh myself." And to start a good life.

"I thought you're here for not personal questions?" Naiirita nang tanong nya.

Natawa ako sa reaksyon nya.

"I'm not, but I can't stop myself you know? I am here to give a word."

"As if I care for your words." He sarcastically said like mocking me.

"Of course you will. This is the last time I'll show myself to you." Kinuha ko na ang order ko at nagbayad bago tumayo.

Nakita kong tumayo din sya at binigyan ako ng pagtatakang tingin. "I just want to see you happy and peaceful. Be sincere and honest to yourself. That's all I want." I gave him a sincere smile before walking out.

Makakahinga na sana ako nang maluwag nang marinig ko ang mga yapak nya sa likod ko kaya hindi ko maiwasang lingunin sya.

"Who gave you a word to said that?" Seryosong sambit nya. I can see his body trembling.

I pursed my lips and secretly observed him. I still have an effect from him huh?

"Me." I smiled and wear my shades. "Good bye lover."

Hindi ko na syang hinayaan pang maabot ako at sumakay na ako sa sasakyan. Nawala na ang mga ngiti ko nang magmaneho ako papalayo sa kanya.

Sunod sunod na tumulo ang luha ko kasabay nang paglabo ng paningin ko. Fuck! It hurts me to see him how much he tried to control himself.

"All this time, he's still likes me." Natawa ako sa sariling salita na lumalabas sa bibig ko. "Why can't he love me the way I do?"

Siguro nga ay ganoon na lang ako kahirap mahalin. I don't even understand why he need to do that. I just step the gas and drive faster, iniiyak ko na lang ang lahat hanggang makabalik ng hide out.

Pumatak ang luha ko sa cellphone na nakapatong sa hita ko nang mag vibrate iyon kasabay nang pagsakit ng dibdib ko nang makita ang pangalan nya.

Pinunasan ko ang luha ko at pinatay ang tawag nya doon. Kasabay noon ay pagkatok ni Leo sa bintana sa driver seat. Inunlock ko naman iyon at hindi ako nagkamaling binuksan nya iyon.

"Tsk. I know this will come." Iiling iling na sabi nya nang makita ang itsura ko.

Kinuha pa nya ang puting panyo sa bulsa nang pantalon nya at ibinigay sa akin.

"Salamat."

Hindi ko ka close si Leo, pero sya ang pinaka mabait at tahimik sa amin. Kapag nahahalata nya palaging maiiyak ako ay ipapagamit nya ang panyo nya sa akin.

Nakakalimutan ko palagi ang magdala kaya nasanay na lang ako hanggang sa naging hobby na nyang makita akong umiiyak. Hindi sya titingin hangga't hindi ako tumitigil dahil ang sabi nya ay ayaw nyang may babae na umiiyak sa harap nya dahil nahihirapan daw sya.

Kahit papaano ay natuwa naman ako dahil meron pa din akong kilalang lalaking malabong magpaiyak ng babae na katulad nya.

"Tumahan kana muna at ayusin mo ang sarili mo. Hindi matutuwa si Azure kapag ganyan ang itsura mo." Seryosong sabi nya at sa iba binaling ang tingin ng mahuli ko syang tumingin sa akin.

Tumango ako bilang pag sang ayon at sumandal sa inuupuan ko. "Ang hirap pala nang ganito, kung alam ko lang, sana hindi na lang ako nagpaloko." Sambit ko at tumawa pa, itiningala ko ang sarili ko mula sa loob ng kotse para hindi maiyak.

Naramdaman ko ang paglingon nya sa akin kaya ipinagpatuloy ko. "Akala ko makaka move on na ako ng ganoon kadali e. Pasensya na, trabaho dapat ang sinasabi ko pero hindi ko kasi mapigilan kapag sya na ang pinag uusapan. Ang hirap lang, na iyong kanina na nga lang ulit kayo nagkita, ganoon pa ang trato sayo."

"Paano kaba nya tinrato?" Seryosong sabi nya kaya napalingon ako sa kanya at nagtama ang paningin namin.

"Kung paano nya ipamukha sa akin na masaya na sya at sa girlfriend nya ngayon. Nakaka insulto iyong mga pinagsasabi nya sa harap ko sa totoo lang. Imagine? You're happy and contented with him for months and told that I should never gave him up. But other day, he was the one who leave you." Natawa ako nang bahagya. "Nakaloko lang diba? Kung sino pa yung nagsalita, sila pa yung nang iwan nang walang dahilan."

Hindi nya man ako sinagot, halata ko na nahihirapan syang makipag cope up sakin. Hindi nga naman kasi kami close para mag usap ng ganitong bagay.

"Pasensya kana, kailangan ko lang talaga ilabas iyong sakit na idinulot nya sakin." Pilit na ngiting sambit ko at pinunasan ang luha ko gamit ang panyo nya.

Ibibigay ko na sana ang panyo nya na ginamit ko nang magulat ako nang yakapin nya ako. Hindi mahigpit at hindi din iyon maluwag. Tama lang. Nagulat pa muli ako ng tapikin nya ang likod ko ng dahan dahan na para bang pinapatahan ako ng pakiramdam kong iyon.

"A-anong ginagawa mo?" Kinakabahang tanong ko at tumingin sa paligid para mai check kung may nakakita sa ginawa nya sa akin.

Agad naman syang kumalas na para bang nahiya sa ginawa nya. "I'm sorry, I just carried away. But I hope I can help you." Hindi na sya makatingin sa akin ngayon.

We're not close enough to push him away anyways. Magsasalita na sana ako nang may tumawag sa amin mula sa likod nya.

"Krisha! Leo! Ano pang ginagawa nyo dyan?" Dinig kong sigaw ni Van na nakakunot ang noong nakatingin sa aming dalawa.

"Nag usap." Simpleng sambit ko at tinignan sya.

Tinitigan pa nya muna kaming dalawa. "Kanina kapa hinahanap ni Azure, malapit nang magwala doon. Lumabas kana dyan, at ikaw." Tumingin sya kay Leo. "Marami pa tayong gagawin."

Inakbayan ni Van si Leo at nauna nang silang pumasok sa loob. Pinark ko muna ang sasakyan ko bago ako lumabas at nagpasya nang pumasok ng mansion.

"Bakit ang tagal mo?" Bungad sa akin ng masungit na boss nang makarating ako sa office room.

"Nag usap kami, hindi naging madali para sa akin kaya wag ka nang mag tanong." Inunahan ko na sya dahil alam kong pagsasabihan na naman nya ako.

Pero hindi sya nagpatinag.

"I already told you that you don't have to open yourself again about your feelings for him. Eh bakit sa nakikita ko sayo, lumalambot kana naman? Pinagbigyan na kita sa closure nyo para umayos na ang trabaho mo sa akin, pero may napala kaba?" Pagdadaldal nya kaya inis kong tinignan sya.

"Meron! Ang lahat ng binitawan kong salita sa kanya ay kaya kong panghawakan at gawin. Wag mo nga akong itulad sa mga naging ka co member mo. Hindi ako ganoon." Seryosong sabi ko na ikinatahimik nya.

Naagaw pa nang atensyon ko ang hawak nya at inilagay sa lamesa ko kaya agad kong kinuha iyon.

"Ano na naman ba to?"

"Invitation, you'll still see him. May nakalagay dyan na may birthday ang kaibigan mong nag ngangalang france, kailangan ka doon kaya pagbibigyan pa kita nang isang beses, matapos nyan ay hindi kana pwede magkaroon ng koneksyon sa taong malalapit sayo, naiintindihan mo?"

Tinignan ko ang pangalang nakalagay doon. Hindi nga ako nagkakamali dahil sa bilis nang panahon ay paonti onting nagkakaroon ng pagbabago sa buhay namin.

Makikita ko na ulit sila.

To be continued...