CHAPTER 1 [The Past] GENEVERE Danger and Regrets [The Present] EZSCHAELLE

*･゜ﾟ･*:.｡..｡.:*･'(*ﾟ▽ﾟ*)'･*:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･*

CHAPTER 1

DANGERS AND REGRETS

*･゜ﾟ･*:.｡..｡.:*･'(*ﾟ▽ﾟ*)'･*:.｡. .｡.:*･゜ﾟ･*

*Somewhere, year 19xx*

 "Kayzer" sabi ng babae sa kausap

"yes maam?" magalang na bati nito sa babae dahil sa mas nakakataas ito

" when the right time comes, give the rose to a girl who can make a difference—an exception, a baby destined to hold the rose, because the rose is the key, and whoever is destined for her shall inherit the crown and the gold" sabi nito na siyang nakapagpakunot ng noo ng kaibigan na siyang ikinatawa nito

"Ezeriah ano bang pinagsasabi mo?" iiling iling na sabi nito

"you may not get my point Kaizer, but soon, when the time comes, kapag nakita mo na siya, malalaman mo ang ibig kong sabihin" sabi nito

"but how am I gonna know that Ezeriah?" naguguluhang tanong nito

"you'll just know it Kaizer..when she's born" sabi lang nito at saka may kinuha sa bag nito, isang octagon golden box na may rose carved design yung gitna ang inilabas nito, nanlaki ang mata niya sapagkat alam niya kung anong laman nito

"Ezeriah, di ko matatanggap yan, that rose weighs big responsibility as well as wealth and power" sabi nito

"I know" sabi ng babae habang nakangiti dito at saka may pinindot sa box at nagbukas ito, revealing the Rose necklace "kaya nga sa'yo ko ipinagkakatiwala ito, sakali mang may hindi mangyaring maganda sa akin, nasa ligtas na kamay naman ang crown, the gold and the key" sabi lang nito at saka humalik sa pisngi ng kaibigan at saka nagsimulang naglakad paalis

[The Past]

*Europe-September 19xx*

~~~~~~~~~~~~~~~~

*GENEVERE's POV*

~~~~~~~~~~~~~~~~

"Genevere sigurado ka ba?" tanong sakin ng tauhan namin

"Oo naman, are you questioning my capabilities,Cyrus?" inis na sagot ko sa kanya

"hindi naman sa ganun Miss Genevere, pero alam niyo naman na hindi niyo kakayanin mag-isa" paliwanag nito sa akin

"who the hell do you think I am?" malamig na tanong ko sa kanya

"andun na nga tayo miss genevere, pero kapakanan niyo lang naman po ang iniisip ko" paliwag pa nito, napabuntong hininga na lamang ako

"Cyrus, alam ko ang ginagawa ko" pagkasabi ko nun dali dali na akong umalis, umapila man sila wala silang magagawa, kung si kuya Travis nga naiisahan ko sila pa kayang under ko lang?

~*~*~

*abandoned Pier-Manila 19xx**

Pasimple akong naglakad sa area, sinuguro ko na walang makakapansin sa akin, ang dami nila, hindi ko mabilang, nasa panganib si Zephyr..and I won't just sit there and do nothing, iniisip ko pa lang ang posibleng mangyari it already scares the hell out of me

isa isa kong pinatumba lahat ng nakakasalubong ko, bakit walang nakakapansin?

may silencer ang baril ko, hinack ko ang system nila, ang layo sa Genevere noon, ang Genevere na napakahina, nagiistruggle, at palaging nasasaktan, sadya ngang nagagawang baguhin ng panahon ang isang tao, especially when he's left broken, shattered rather...

"Genevere, hindi mo alam kung gaanong katagal kong pinag-isipan to, heck I went crazy! tang ina lang na kahit gustong gusto ko wala ako magawa dahil alam kong mapapahamak ka, madadamay ka oras na ituloy ko ang balak ko, and I'm doing what I am to do to protect you" yan ang huling niyang sinabi years ago. nung panahon na alam ko na sa sarili ko kung ano siya sa puso ko, noong panahong kahit alam ko na ang maraming bagay tungkol sa kanya, may it be good or bad, tinanggap ko yun, at kasama yun sa mga bagay na minahal ko sa kanya, yet he saw me differently

"pero hindi mo pa alam ang nasa isip at puso ko Zephyr, na handa akong gawin ang lahat, na sumugal kung ikaw lang din naman ang kasama ko bakit hindi? matagal na kitang mahal Zephyr, always had, but never admitted to myself, dahil hindi ko alam kung anong mangyayari kung sakali mang malaman mo, kung may magbabago ba? kung tama ba? matagal kong pinag-isipan to..heck! I was even scared dahil natatakot akong baka may magbago, ngayon sigurado na ako.." yan ang gusto kong sabihin sa kanya pero hindi ko nagawa...

Dahil bago ko pa man nagawa yan ay umalis na siya, kung saan hindi ko din alam..

He just left...just like that...

But one thing's for sure, you'll always be in here Zephyr...

yan ang mga panahong wala pa akong kamalay-malay sa lahat, sa kung sino ako, kung bakit nangyari ang lahat ng yon, kung bakit nasa gantong sitwasyon kami, kung sino ako, at kung anong estado sa buhay ng tunay na pamilya namin ni kuya, kasama na ang sikretong nagpabago sa buhay ko...

sa pag-alis ni Zephyr sa buhay ko, hindi man totally pag-alis dahil may form of communication pa din naman kami, I was told everything, the whole truth, kung sino ako, kung bakit kami nahiwalay, mga kasagutan sa lahat ng tanong ko...

and my life had never been the same after...

"Watch out!" naisigaw ko na lang, dahil kung tatakbuhin ko di ko siya maabutan in time, kung papatamaan ko naman, theres this chance of me hurting him and I wouldn't want that

what happened next is beyond my expectations...

****

*[The Present] year 2014*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*EZSCHAELLE's POV*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hindi ko alam kung panong sa isang iglap bigla na lang maglalaho ang isang bagay na akala ko sa panaginip lang mangyayare but then again due to my stupid acts, it lead to this, now I don't know what else to do...

I was left hoping, wanting and for the least wishing that I was not as stupid as I was upon realizing what he tried to do...

And now I'm left with all the negativities I'm suppressing to overflow...

I should've known, all this time, all the feelings I kept receiving, all the mesages, everything, and with just a blink of an eye, gone, left without a clue, mga katanungang namumuo...

And that day I stayed up all night thinking, reflecting, remembering, and grinning like the complete idiot I was...

*************

"Tell me is it about my appearance?" he asked, I couldn't even dare look at him straight in the eye

"No, you know better than that" sagot ko naman, nakita ko syang ngumiti, isang mapait na ngiti, I wished then na sana hindi ko na lang pala siya tinignan but then that would be rude...

Tumalikod ako sa kanya with a grim face, I felt really bad kaso wala naman akong ibang choice, it was for the better for us both at kahit mabigat sa loob, bumalik ako sa class looking like nothing happened, but of course something did happen...

"Elise!" bati ng kaibigan ko, a few days after...

"Hmm??" Sagot ko naman

"Wala na talaga kayo?" tanong niya, may pakpak ang balita kaya naman mabilis na kumalat yun

"Yes" tipid sagot ko, avoiding eye contact

"And?" Tanong niya

"I feel free kambal, nakahinga ako after that" sagot ko, na totoo naman, for months I tried, lahat ng kaya kong gawin ginawa ko but then that feeling overpowered me and it scared me, but then I'm just human, I cannot bring back what was lost, and the only resolve I got after alam kong masasaktan siya...

"Masaya ako para sayo, you look better" nakangiting sabi niya sa akin, umpisa pa lang naman winarningan na niya ko, nakinig ba ako? Hindi, all because I was so deep within the idea of love that I refused any logical reasoning at ngayon? Tama naman siya...

Akala ko hindi ko na magagawa pero heto ako, masaya despite the odds, sa kabila ng nadidinig ko, sa kabila ng sinasabi nila, sa kabila ng lahat ng sakit...

Who am I kidding anyway? Palagi naman na kada may gantong event sa buhay ko all I would ever do was put on that silly mask na paniniwalaan ng lahat. Babalik nanaman ako sa dating ako na mapagpanggap, yeah I do pretend in front of all these people, masking the reality of my emotions, the entiretity of the fact that I'm severely wounded, and I refuse to cling onto anyone because that would make me feel weak, feel the pain more, when in fact all I wanted now was to subdue the pain...

Despite that...kailangan ko bumalik sa normal na buhay ko..sa normal na si Ezschaelle..A BS Pharmacy student, isang normal na estudyante, tamad mag-aral, hinahanap ang motivation..

And I'm weeping deep within, and no one from them knew that..

Masakit sa part ko, sa ilang taong inilagi ko dito, I've made friends, I made quite a name on our department, with our tandem we became quite famous, yet when we broke up, this is what I did not expect, kase yung mga taong inaasahan ko na samahan ako, na tanungin ako, e yung mga taong nanghusga at tumalikod sa akin, when I needed them the most, kung talagang kaibigan ang tingin nila sa akin dapat napansin nila that something was wrong, yet they didn't

Well I guess choosing them was the right choice for me then, kase right then and there I knew who to trust, at tama akong sila ang sinabihan ko...ng kwento...ng saloobin ko..ng nangyari

Oo maling nanahimik ako at umiwas, pero ayoko naman na habang sobrang emosyonal ko..na sobrang nasasaktan ako at naiinis may masabi ako sa mga tao na gusto akong tulungan na pagsisisihan ko..na maging dahilan para layuan nila, baka nga naperfect ko na ang definition ng pagiging isang human robot sa pinaggagawa ko

No one really did see me weep or look weak, all they saw was that stupid mask I dare put and all of them believed, that I was just fine, and that nothing was wrong

But then again, it was all for show, nakakapagod din kase na oo magmumukha kang mahina, you'll look stupid, for what? Magigising ka sa katotohanang walang mangingiming lapitan ka at aluin ka, that's reality for you