Chapter 19;' 7 days of love in Paris

Eddieson

Third day, Friday so flyday.

I ask kung pwedi bang marebook ulit ang flight ko ng mas maaga, kasi mas tumatagal ako dito sa pinas, mas dama ko ang sugat ng mga ala- alang meron ako .

After masabing mamayang hapon pa ang flight ko ay agad akong nag ayos dahil mahabang biyahe nanaman papuntang airport, since nasa bagiou ako kaya need ko magmadali.

Matapos masauli ang susi ay agad kung tinungo ang labasan at nagpara ng taxi papuntan sakayan ng bus pa manila.

Nakarating ako ng airport ng 20 minutes early before my flight, sakto lang yon.

Habang hinihintay ang flight ko ay hindi ko maiwasang malungkot, dahil umowe ako ng pinas para maging masaya pero babalik ako ng paris na wasak na wasak.

I recieve a text message from Blain a good freind of mine, na hindi ako iniwan kahit may shota na itong si Elijah.

"Going home to paris? as i read a text message from Blain

"Yeah, for good! replay ko sa kanya

"Good for you, replay naman nito

"Lets talk about it later, I need to go, replay ko before shutting down my phone.

Nong tinawag ang flight number ko ay agad kung ibingay passport ko at ticket sa counter, matapos tatakan ay agad akong pumasok sa daanang papuntang eroplano.

Habang papasok sa eroplano ay hindi ko maiwasang mapatingin sa aking likoran.

"I think goodbye for now philippines, as I said before turning inside at umopo sa may bandang glass window ng airplane.

Junah

Today is kuya's birthday, my family and kuya mob ay kasama namin dito sa puntod ni kuya.

A second year birhtday ni kuya na wala na siya, kaya ramdam mo ang lungkot sa bawat isa na nandoon para gunitain ang karaawan nito sa himlayan.

After a short celebration na ginanap sa puntod ni kuya ay they decided na umowe na at may gagawin pa sila.

Me and kuya Mob nagpaiwan mona para samahan si kuya sa birthday niya.

"I really miss him, sabi ni kuya mob sa kalagitnaan ng katahimikan

"life is too short nga naman, hindi natin alam baka bukas mawawala na tayo, at kahit anung gawin nating pagpigil sa nakatadhana sa atin ay wala tayong magagawa para iwasan iyon, sabi ko habang hindi napigilan ang luhang umagos.

"Ang daya lang minsan ng tao, kasi junah handa naman ako balikan siya, sana manlang nagsabi siya para lumaban siya na kasama ako, sabi nito at ramdam mo ang pagiyak nito.

I can't blame kuya mob of he is saying now,  kasi pinagka-it sa kanya ang isang bagay na sana kasama siyang lumaban.

"Sorry! yon nalang ang nasabi ko

"Okay lang, sinunod niyo lang ang kagustohan ni rence and i cant blme him dahil baka ayaw lang niya ako idamay, sabi nito habang nakaupong hinahawakan ang puntod ni kuya.

"I Remembee the envelope na ibinigay ko sayo, anu ang laman non? tanong ko sa kanya

"A memory of yesterday, sabi nito habang tumatayong nakangiti

"Rence alaways here- turo ni sa dibdib, Nandito siya sa puso ko, gaya nang nakasulat sa liham na ibinigay niya. At iingatan ko ang ala- alang iyong hanggang sa magkita kaming muli dagdag pa nito.

"Masaya ako na kahit hindi kayo sa huli ay hindi mo siya nakalimutan , kahit na hindi naging maganda ang inyong storya, sabi ko at yinkap ko siya

Yumakap naman ito sa akin biglang ganti, at ramdam ko ang pag-iyak nito sa aking balikat.

"Hindi kapa ba uuwe? sabi nito ng bumitaw na ito sa yakap

"Later, mauna kana sa akin! sabi ko sa kanya

"Cge! salamat junah, sabi nito katapos ay nagpa-alam na din sa akin.

Played: Storya

              ( Regine V. ,COVER)

Naupo na rin ako sa harapan ng puntod ng kuya ko, habang hindi ko maiwasang mapaiyak habang ngumingiti.

"Ang daya no! kuya bat ang daya niyo ni papa, sabi ko habang tumatawang umiiyak

"Bakit? kuya kung sana lumaban kalang no! may rason sana ako para lumaban din kasi nakita kung lumaban ka!, "Kuya ang daya-daya ni papa sa daming ipapamana sa atin yon pang nakakamatay.

"Oo! kuya may sakit din ako, kuya may sakit din ako, paguulit ko habang kinakausap ang puntod na kailan man ay hindi sasagut

"Kuya ang sakit lang , ang bata bata kopa, pero parang hindi ako pinagbigyan ng tadhana na sumaya manlang, KUYA! sabi ko habang umiiyak at napayakap nalamang ako sa aking tuhod.

"Naalala mo kuya noong sinabi mong walang bibitaw na hindi mo ako iiwan kasi iniwan tayo ni papa, pero bakit iniwan mo ako. sabi ko na parang bata na inigawan ng lollipop habang umiiyak.

"Kuya ang hirap, ang sakit, ayaw ko umasa, ayaw kung isipin pero parang ayaw ko nang lumaban,

"Ayaw kung mahirapan sila mama, kuya sa bawat araw na lumilipas, ramdam ko bawat kirot, ramdam ko ang paghina ng aking katawan,

"Kuya, bawat araw na lumilipas ang ilan don ay diko na matandaan, sabi ko habang umiiyak.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong humagolhol sa pagiyak, ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon para umiyak, para ubohos lahat ng sakit at bigat ng damdaming meron ako.

"KUYA! kakasimula palang ng storyang sinusulat ko pero hindi pa nga ako umaabot ng ikalawang kabanata ay parang tapos na ang kwentong nais ko bouhin. Sabi ko habang umiiyak parin

Napangiti nalamang ako habang pilit pinopunasan ang mga luhang patuloy sa pag agos.

"Sayang na buhay, kuya sayang-

Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil nakarinig ako ng hikbi mula sa aking likoran.

Nakaramdam ako takot at pangamba, kusang tumigil ang aking luha.

Inayos ko ang aking sarili, ngumiti para harapin kung sino man ang tao na nasa likod ko.

Pero nagkamali ako kusang tumolo ang aking mga luha, agos na walang tigil habang pinagmamasdan ko ang tatlong tao na pigil ang sarili sa pagiyak.

Naramdaman ko ang sakit at takot sa mga mata nito,

Napa- upo ako sa damohan at yumoko habang umiiyk,

Ramdam ko ang paglapit nila sa akin at ang pagyakap nila sa akin.

Sa oras na iyon Ang pagpigil nilang pagiyak ay kusang kumawala nang lapitan nila ako,

"Ma, midnight, sky, sabi ko habang yinakap nila ako..

Y.Y