CHAPTER 13 ,7 days of love

THE DAY BEFORE

15 days and 18 hours

TAGAYTAY

second list

Umagang kay ganda,

GOOD MORNING PHILIPPINES!

Sigaw ko habang tanaw ang napakagandang taal volcano sa tinutuloyan kung hotel sa Tagaytay.

Napakagandang pagmasdan, I can't believe that I can witness the beauty of rising sun,

Through the days that pass diko maisip na makakapunta ako sa tagaytay.

Well thanks to my doctor dahil sa kanya, ay kanailangan kung madiskubre ang ganda ng mundo at pansamantalang iwanan ang trabaho ko sa manila.

Pumasok ako agad sa loob para mag ayos dahil mag aagahan mona ako sa reatuarant sa baba,

While preparing my clothes na susuotin ko, ay nahagip ng aking mata ang isang brown envelope.

Nakaramdam ako ng lungkot, dahil sa oras nong buksan ko ang envelope nayan ay biglang naglaho ang mundong pilit kung binuo,

Kinuha ko ito, at biglang may nalaglag na isang pahabang papael, na sa tingin ko ay nakalagay lang sa alalim ng envelope,

Pinulot ko iyon at ng mabasa ay hindi ko maiwasang mapangiti at maiyak sa nakasulat,

KUYA RENCE TO DO LIST!

1- Makapunta ng Baguio

2- Masaksihan ang ganda ng Taal volcano

3- Makapunta ng Maldives

4-To watch the Beauty of Auroro B,

5- Makapunta ng Paris

6- Maisayaw ang Mahl kO Tower

7-

8-

9-

10-

Pinahid ko ang luhang kumawala sa aking mga mata, dahil sa maiwasang kalungkotang nadarama, at di ko maiwasang maalala ang kuya rence ko.

It was 2 years ago.

Saksi ako sa sakit at lungkot niya, Diko alam bat sinarili niya ang mga bagay na nagpahirap sa kanya, Handa naman kaming makinig pero siya yong ayaw at pilit kaming pinapaalis sa harapan nito.

He is no longer the rence nakilala ko at kapatid ko, nagbago siya nalulung sa inomin at minsan di ka niya nakikilala dahil sa alak at bawal na gamot.

My kuya's life was in missirable, kita mo yon sa bawat araw na dadaan, lasing, galit parati at minsan bigla nalang iiyak.

Ginusto naming iparehab siya, pero inisip namin na kailngan niya lang talaga ng attention.

Days and months pass, unti unti siyang nagbabago, minsan nalang umiinom at minsan ngumingiti narin siya.

Kuya was able to communicate us properly, unti unti na siyang naging okay at hanggang sa bumalik siya sa dati nitong gawain.

Naging masaya kami, para sa kanya lalo pat nakaya nitong bumangon para sa sarili.

Pero sa lahat ng balitang darating sa buhay namin at sa buhay ni kuya ay yon pang masakit at magwasak sa pagbangon nito.

After a year of misserable, we discovered that kuya diagnosed of stage four brain canser.

Kaya pala bigla itong nanghihina at unting lumabo ang mga paningin.

Mas dumagdag ang ginawa nitong pagpapabaya sa sarili.

Kuya show to us na hindi dapat kami malungkot, despite of what happened to him.

Gusto niya masaya kami, At isiping walang ganoong balita na dumating sa amin.

Sinunod namin siya, kahit masakit ay ginawa namin ang kagustohan nito.

Pero minsan hindi mo maiwasang maluha dahil sa nakikita mo ang paginda nito sakit.

Unting-unti bumagsak ang katawan nito, dahil sa wala itong ganang kumain at nahihirapan nading gumalaw At makakita dahil sa naapiktuhan ng canser ang parte ng kanyang utak ang balanse at paningin nito.

Ayaw nitong magpakchemo at magpaopera, dahil sa sawa na daw ito sa buhay niya.

Gustohin man ng mama at tiyo na pa operahan si kuya at ayaw namin nito at baka daw mas lumala ang lagay niya dahil nasa utak ang tumor.

Kuya was happy of what happened to him, he looks okay kahit payat at kita mo na may iniinda itong sakit.

Minsan pa nga sinabi nitong

Nais na niyang magpahinga, at don yong time na puro hagolhol sa kakaiyak ang maririnig mo sa kwarto lalo na si mama.

Subalit mas nagpagulo sa aming isipan ang sabihin nitong Hindi ipaalam ang kalagayan niya kay Mob, dahil sa hindi niya gusto malaman nito, kung di ayaw niya itong bumalik dahil sa naawa ito sa kanya lalo pa't masaya na ito kay junoh.

Makikita mo sa mukha nito ang kasiyahan, Kuya was happy that time ng sabihin niyang ayaw niya ng  awa mula kay mob, kahit may tumotulong luha sa mukha nito ay kita mo parin ang saya.

Matapos ang mahabang pahirap, kusa na rin si kuya bumitaw na ngumingiti at na para bang masaya na ito sa buhay niya.

Prisley was there at rinispito niya ang desisyon ni kuya na wag ipa alam kay mob sa una, pero nang namatay si kuya ay di niya na kayang sabihin ito kay mob.

Pero walang mob na dumating, dahil sa ayaw daw nitong makita ang rence na nakahimlay, dahil sa di nito tanggap na wala na si kuya, baka naglalaro lang daw kami. Pero bakas sa boses nito ang iyak at hagolhol sa tawag lalo pat si mama din ang nagsabi.

Hindi siya dumating ng lamay ni kuya pero dumating ito ng libing na. kita ko sa mga tao ang lungkot at bigat lalo pat naging masayahing tao at mabait si kuya.

Ringgggg...

Dahil sa tunog ng aking cellphone ay nagising ako sa aking pagbaliktanaw sa nakaraan. Pinahid ko ang luhang kumawala sa aking mata at inilapag sa mesa ang papel kasama ang envelope.

"Hey! sagot ko sa tawag.

"How are you? si jerome sa kabilang linya

"Okay naman ako! tugon ko rito habang kumokoha ng damit sa maleta.

"Sure ka? baka nahihirapan ka diyan, tugon nito

"Anu kaba jerome! isang araw palang ako nawawala miss mona ako agad!

"Tsk! miss mo mukha mo! alam monamang may-iniinda ka! sabi nito sa kabilang linya.

"OO! na, magiingat ako! tugon ko sa kanya.

"Hala basta kung kailangan mo ako sabihan molang ako, ani nito

"Naku jerome, intindihin mo yang si Jema alam mong manganganak na yang asawa mo.

"Tsk!, tugon nito sa kabilang linya

"Hhaaha, cge na bye na, Kakain pa ako, sabi ko sa kanya

"Oo na.. Ani nito sa kabilang linya.

Matapos tumawag ni Jerome ay agad din ako naligo at bumaba para kumain.

7days of Love in Paris

Y.Y