Chapter 32: His Regret

HE opened the light, and it spread quickly. Looking at Denise under the quilt, the guilt feelings came crashing his mind again. Lumapit siya rito at puno ng hinagpis ang puso niya ng makita ang ilang mapupulang marka na iniwan niya sa leeg at sa buong katawan nito. His hand gently cupped her beautiful face, and he let out a deep sighed.

Umupo siya sa gilid ng kama habang tinititigan ang tulog na anyo ng dalaga. Ilang saglit pa tumayo na siya at pumasok sa banyo, pinuno ng tubig ang bathtub. Binalikan niya si Denise na malalim pa ring natutulog, marahan niyang ginising ito kapagdaka.

"Honey, please wake up. You need to take a bath!"

Marahang dumilat ang mga mata ni Denise ng marinig niyang may tumawag sa pangalan niya. Sa nanlalabong paningin, bulto ng lalaking nakatayo ang nasilayan niya. Hindi niya maaninag ang mukha nito dahil sa liwanag na nagmumula sa ilaw ng kwartong tinitigilan niya.

"Honey, you need to take a bath!" ulit ni Reymond sa sinabi niya.

"Carl...Carl is that you?" tears began to stream down from her eyes.

Reymond was shocked when he heard Denise's voice. She mistook him as her fiance. A fit of sudden jealousy came across his heart.

"I'm not Carl. You should forget that man because I will not allow you to be with him," His voice came out and full of resentment.

Napatda siya sa narinig at akmang babangon si Denise ng mapansin niyang nakahubad pa rin siya sa ilalim ng kumot. A wave of sudden anger flashes in her mind, remembering what had happened an hour ago. This man assaulted her and forced himself to her.

"Demon! Devil! Stay away from me!" She screamed and tightly held the quilt to cover her body. Saka lamang nagising ng tuluyan ang diwa niya at nasilayang maigi ang mukha ng lalaki. He looked handsome, yet she couldn't figure out who he was. She never remembers meeting this man even in the past few years of her life.

"I know you hated me, but you need to clean yourself," His gentle voice came again. "I filled the bathtub with warm water, take a bath. The dress was here," sabay turo ni Reymond sa damit na nakapatong sa ibabaw ng kama sa paanan niya.

She was still crying aloud and didn't throw a glance at him. She wanted to kill this man because he ruined her life. Anger and frustration run through her mind, yet she can't do anything right now since this devil imprisons her.

"Please, stop crying, your voice become weaker and your eyes get swollen. Utang na loob, tumahan kana. Alam kong makasalanan ako pero hindi ko naman hahangarin na makita kang ganito," bakas sa boses ni Reymond ang lungkot at pagsisisi.

"Give my freedom, I wanted to go back to my family," She wailed.

Sa halip na sagutin ang pakiusap niya, iba ang tinugon ng binata. "Bababa lang ako para magluto ng pagkain. Kailangan nating kumain pareho, sana pagbalik ko rito nakaligo kana at nakapagbihis ng maayos,"

He didn't wait for her answer, and quickly he went out. Denise cursed him louder, and she even threw several pillows towards the closed door. Bumangon na siya at umupo sa ibabaw ng kama at kitang-kita niya ang mga markang iniwan ng demonyong lalaki. She lost herself to a stranger, and it brings so much disgust into her mind.

"Denise, you should sober yourself and find ways to escape this hell," bulong niya sa sarili. Taking so much courage, she crowl down to the bed and went to the bathroom to take a shower. Makalipas ang kalahating oras bihis na siya at muling bumalik ng upo sa kama. Nakapamaluktot siya habang hinihintay ang pagbalik ng lalaki. Kahit ilang beses niyang alalahanin, wala siyang matandaan na taong nakasalamuha niya na kamukha ng demonyong iyon.

Samantala, tapos na ring makapagluto si Reymond. He put the food on the tray and stride towards the room where Denise was staying. Pagbukas niya ng pinto, nakita niyang tahimik itong nakaupo sa ibabaw ng kama, ngunit sa mismong pinto naroon ang ilang unan na nagkalat sa sahig na alam niyang binato ng dalaga kanina. He quickly closed the door and locked it, and then he walks towards the bed with the tray on his hand.

Wala pa ring imik ang dalaga at ni hindi siya nito tiningnan. Bakas sa mukha nito ang galit ngunit hindi na lamang niya ito pinansin. Isa-isa niyang nilapag ang dalang pagkain sa mismong harapan nito.

"Let's eat. I know you're hungry. Ako rin sobrang gutom na, pasado alas-dose na ng tanghali at wala pang laman ang mga tiyan natin. Eat the food I prepare even if you hate me," He said. Pagkatapos ilapag ang pagkain sa harapan ng dalaga, muling dinampot ang food tray at tahimik na umupo sa sofa na naroon sa loob ng kwarto. Dinampot niya ang pagkaing inilaan sa sarili at nag-umpisang kumain. Hindi pa rin ginalaw ng dalaga ang pagkain, kaya't huminto muna sa pagsubo si Reymond at muling nagsalita.

"Please put a little food into your stomach. Walang lason iyan at hindi rin ako lumapit sayo dahil alam kong galit at nandidiri ka sa akin,"

Denise angrily responded to him, "I will be happy to see you die. I wanted to kill you. I wish my family will brutally kill you because you're not human!"

A sad smile drawn in Reymond's lips. "I know. So, you needed to eat and have some energy to kill me. I will be happy to die in your hand since I ruined your life. Isn't it fulfilling to kill the person who hurt you? So, please eat, Miss Santillian!"

Nawalan na siya ng ganang magpatuloy pa sa pagkain. Agad siyang tumayo at muling nagsalita, "Babalikan ko nalang ang pinagkainan mo mamaya. Kumain ka para magkaroon ka ng lakas,"

Pagkasabi nito dali-dali siyang lumabas at bumaba sa kusina. He put down the plate in the kitchen sink, and he went out to take a breath. Mataas na ang sikat ng araw at mahapdi na sa balat ang sinag nito ngunit hindi alintana ni Reymond ang hapding dala ng araw. Mas mabigat ang pakiramdam niya at tuliro ang isipan. He felt lost and drained. He began to question himself why he becomes like a beast. He was a successful Doctor, but he becomes a different person simply because he wanted to avenge the Santillian for his family.

He wanted to escape reality but he don't know how to undo what he had done. Samantala, sa loob ng kwarto, napilitang kumain ng dalaga dahil kumakalam na ang sikmura niya. Nang nag-umpisa na siyang sumubo nalasahan niyang masarap ang niluto nitong pagkain. Hanggang sa sunud-sunod na ang ginawa niyang pagsubo at naubos niya ang iniwan nitong pagkain. She couldn't deny that the man cooked well. Hindi niya alam kung anong pagkain ang hinanda nito ngunit kahit papaano masarap sa panlasa.

After two hours, the man returned to her room. Reymond noticed that Denise ate all the food he prepared. A sudden joy came to his heart, knowing the fact she ate all the food. Tahimik niyang dinampot ang mga kubyertos at ng tatalikod na siya, narinig niyang nagsalita ang dalaga.

"How long do you plan to detain me here?"

"Until you get enough courage to kill me, so I could pay back what I owed you," tugon ni Reymond habang nakatalikod dito.

"Hindi ako mamamatay tao. Kaya utang na loob pakawalan mo na ako. Kung anuman man ang nagtulak sayo para gawin ito, pag-isipan mo ang lahat bago pa maging huli," tugon ng dalaga.

"I can't undo what had happened. I lost my self-control. And your family had ruined mine, but why was it still like this? Kung alam mo lang ang dinanas ng pamilya ko at kung ikaw ang nasa kalagayan ko, baka matagal mo ng kinitil ang buhay ng bawat sakop ng pamilyang sumira sa sarili mong pamilya,"

Muli, tila bombang sumabog sa harapan ng dalaga ang bawat salitang binitawan nito. "May sayad ka pala eh, bakit pati ako idadamay mo? Anong kasalanang nagawa ko sayo?"

Marahas na lumingon si Reymond sa kanya. "Wala kang natandaan? Huh, yeah, you won't remember the insignificant human being you've met before because you live a perfect life. You're a spoiled brat, who know nothing but to play someone's heart,"

The veins pop-out from her forehead, and she screamed, "Ano bang problema mo? Bakit ang dami mong drama? Gago ka pala eh, wala akong matandaan, demonyo ka! Napakaduwag mo! Sabihin mo ng diretso kung ano ang punto mo. You're making me sick!"

Reymond didn't answer her, at tuluyan na siyang lumabas ng kwarto. Naiwan galit na galit si Denise sa loob ng kwarto. Bumaba siya ng kama at marahas na kinalampag ang nakasarang pinto. Mula sa living room, dinig na dinig ni Reymond ang pagwawala ng dalaga. Ayaw niyang patulan ang sumpong nito dahil maging siya ng mga sandaling ito ay hindi pa nakakapag-isip ng tamang gagawin. Dinampot niya ang remote control na nakapatong sa ibabaw ng center table at binuksan ang TV. He knew there would be a piece of certain news about the disappearance of Denise Santillian. Ngunit kahit ilang channel na ang binuksan niya walang balita tungkol sa dalaga o maging ang naudlot na engagement party nito ng

nakaraang gabi.

Hinala niya kumilos na ang pamilya Santillian ng palihim at gumawa na ito ng mga plano para hanapin ang taong tumangay sa unica hija ng mga ito.