Chapter 7: Daniel

"Happy birthday to you!. Happy birthday to you!. Happy birthday our dear Danica!." Kaarawan na ni Danica. Isang taong na. It's been a long long journey for me. For us. Especially, for them too. Walang araw na hindi sila umiiyak. Wanting to hug and kiss their Mommy. Daniel keeps on calIing her name. It breaks my heart everytime I saw him crying hard for his Mom's warmth hug. Hindi ko sya matignan sa totoo lang. Ni ang lumunok ay mahirap sa akin. Ang luhang nakahanda lagi na tumakbo pababa saking pisngi. Pilit ko iyong pinalis. Tinatago hanggat maaari. I can't find any exact for us to describe. Masyadong masakit ang nangyari at masyadong mabilis ang mga pangyayari.

"Happy birthday my Princess Danica." I look at her eyes. Twinkling like the city lights in the city. Excitement and happiness crept on it. Hinagod ko ang buhok nyang kulot saka sya hinagkan ng mahigpit.

"Dada.." she just utter those words. Kahit ilang ulit ko ng narinig iyon mula sa kanya. It feels fresh. Na para bang, hindi masink-in sa utak ko na andito na sya't unti-unting lumalaki.

"Happy birthday beautiful baby Danica." Sinugod ng halik ni Bamby ang pisngi nito kahit buhat buhat ko pa. Humagikgik lamang ang bata na kulang nalang magtago mula dito. I'm thankful. Bamby is always there for us kapag kailangan ng mga anak ko ang kalinga ng isang Ina. Sometimes, they flew from their house to us, here. Para lang mapatahan ang batang hindi papigil sa pag-iyak. It's Daniel. He's a big Mama's boy! Kaya laking pasasalamat ko lagi sa mag-asawang ito na andyan lagi para sa amin. Jaden is Daniel's crying pillow. Kapag binuhat na sya nito. Bigla nalang tatahimik tapos hindi namin alam na nakatulog na pala ito dahil sa pagod.

"Here's my birthday gift to you.." presenta ni Jaden ng isang malaking box sa harapan ng bata. Knoa is loud. Also excited for his baby cousins gift.

"What's inside Daddy?. A toy car?." He then joke a bit para matigilan naman sa kakulitan si Daniel. Knoa is seven while Dan-dan is four years old now. Masyadong mabilis ang panahon pagdating sa paglaki ng mga bata.

"Don't be nosy young man. A toy car is not Danica's ideal.. " suway sa kanya ng kanyang Daddy. Nangiwi lang ako ng tingnan ako ni Knoa. Kung Daniel is Jaden's favorite cushion. Si Knoa naman ay ako.

"Hindi ba, Tito Daddy?." Nanghihingi ng approval ko ang bata. I don't want to disappoint him tho. Pero I need to say the truth.

"You're just kidding right?." Tinaasan ko sya ng kilay. Tapos unti-unti ay sumilay ang kanyang ngiti sa gilid ng kanyang labi. Then he burst out. Alam ko na sinabi nya lang iyon because he really wanted a toy car. Pero hindi iyon ibibigay ng magulang nya. Not unless his eighteen. For sure. Bibilhan to ni Jaden ng sarili nyang sasakyan. For now. Ang toy car na bukambibig nya ay, hindi mangyari dahil ayaw ni Bamby na maging spoiled ito o brat pagdating sa mga luho. Actually. Ako lang naman ang nang-iispoil dito. Of course, Dad. He's one for his grandchildren. Pero ako kay Knoa. I'm not saying to no sa mga gusto nya. Except, for sure kung hindi papayagan ba ng magulang nya o hinde. Still. I'm depending on them too.

The celebration is exclusively for us, family and friends. Sa garden lang din ang napili kong venue dahil budget friendly. Kahit pinipilit ni Bamby at nina Daddy na sa isang resort na ganapin. Still, I insisted a no!Another one. Ayokong magpakita sa lahat ng tao na ayos na ako. Na okay na ako. Kahit ang totoo. Hindi pa!

After the celebration. I took my phone to check on Joyce's family. Kung may chat ba sila o tawag na di ko nasagot. But I'm just disappointed on them. They knew this day. It is clearly the day na parehong dumating at umalis ang dalawang tao sa buhay namin. Nalungkot ako sapagkat wala man lang pagbati ang pinadala. I expected Rozen to be as good as his family. But damn! Pareho lang pala sila. Pakiramdam ko na naman tuloy. Ako ang sinisisi nila sa aksidenteng iyon! I can't blame him though because hindi ako kasama ng asawa ko noong nangyari ang aksidente. Pero sino ba sa amin ang may gusto nun?. Hell! Wala! Gaya ng sabi ko. Ang aksidente. Biglang nalang dumadating ng walang pasabi.

"Daniel, put down your iPad now. And sleep." Inaayos ko na ang higaan ni Danica while lecturing my eldest son.

"Daddy." I paused when I heard him. Tumayo ako para pakinggan ang sasabihin nya. Sa silid. May malaking kama. Magkatabi ang magkapatid. Habang ako sa gilid. Likod ko naman ay isang mesa na may nakapatong na lampshade. Sa gilid naman ni Daniel ay pader na. Kaya ganun ang set up.

"What is it?." I ask. Almost, murmuring.

"Kailan po babalik si Mommy?."

Hindi ko alam.

Umawang ang albi ko. Nagulat ako. Natigilan at nasaktan sa totoo lang.

I pursed my lips para lang pigilan ang galit at inis sa ginawa nya. Hindi ko sya kayang pagalitan. He's too innocent for Pete's sake!

Nilapitan ko sya't inayos ang kumot na para sa kanya.

"Mommy, will no longer comes back young boy. She's –.."

"Why is like that, Daddy?." Nabitin sa ere ang sasabihin ko pa sana ng putulin nya ako. "I thought she's–.."

Pinutol ko din sya dito. "She's already gone, Dan.."

Kumunot ang noo nya. "What's gone po?. Where did she go?. Bakit hindi nya po tayo sinama?." I bit my lower lip upon hearing those words like a dagger. Lumunok ako kahit ayoko sana dahil kapag ginawa ko iyon. Makakaramdam muli ako ng sakit. Sakit na hindi ko alam kung ano ang gamot.

Paano ko ngayon ito ipapaliwanag?. Kung ang akala ko ay mas masakit ang nararamdaman ko ngayon. Hindi pala. Napagtanto ko lang ngayon na, may mas hihigit pa pala sa sakit na nadarama ko.

It's them!

Sila ang higit pala na dapat kong pagtuunan ang pansin. At hayaan nalang ang sarili na maghilom ng kusa.

"Dahil malayo ang pinuntahan ng Mommy mo Daniel. It's too far and we cannot do anything para puntahan iyon ngayon."

My heart is aching.

"But I miss her so much Daddy.." sobrang lungkot ng mukha nya. Namimiss na talaga nito ang Nanay. For sure. Danica too. Pero magkaiba kasi sila. Daniel already felt the love and warmth hug of his Mother. While Danica is too young for that. Hindi na maalala o higit pa ay walang alaala tungkol dito.

And it aches more!

"I know baby." Ginulo ko ang buhok nya. "I miss her too.."

Sinabi ko lang matulog nalang sya't maging good boy para matuwa ang Mommy nya sa kanya. He question that matter again. I was so tired but not giving up on explaining to him that she's no longer available for us.

At pagkapasok ko palang ng banyo para maghugas. Napahawak na ako sa may sink at duon tahimik na humagulgol.

Kahit pala taon na ang lumipas. O kahit pa. Ilang taon na ang nakalipas. Andun pa rin yung sakit. Hindi nawawala. Hindi na mawawala pa!