Chapter 33: His Pain

Walang nangahas magsalita sa paligid matapos ang linyang iyon ni Lance. "Walang saysay ang mga bagay kung wala yung taong kasama kong bumuo dito. Alam mo bang, muntik ko ng di makuha ang sinasabi mong pangarap ko?. I don't want to blame you. Not even pointing any finger at you. Some part of me, saying that you are the one to blame for the pain I've got but something in me is not accepting that. Ayokong maninisi ng tao nang dahil lang sa sinaktan ako nito. I'd rather blame myself but never to anyone or everyone. There. Bamby, is my shoulder when that downfall came. She keeps on asking why I'm not in myself. Why I'm not moving or living my life. I didn't bother to answer her before because I thought I can. I thought I can handle the pain in me, alone but I'm so wrong. She caught me crying and almost kissing the ground because of pain."

"I'm sorry." mahina ko lang itong ibinulong na nadinig pa nya. I don't know how. Ganun yata katahimik ang paligid para marinig nya.

"No, you don't have to say that. You are not to blame here. I am accountable of my own pain so no one could be blame. Neither we nor you. It's me, my own mistake because I let myself eat the anger, the sadness, the pain and the lost of focus to my own self. I admit. I was wrong. You are right. Bago pala dapat natin mahalin ng buo ang isang tao, kailangan palang unahin natin ang ating sarili bago ang iba. Hindi ko noon iyon maintindihan dahil masyadong sarado ang isip ko sa mga ganitong bagay but then, time heal wounds. Oras lang ang makapagsasabi kung paano at bakit kailangang mangyari ang mga ganito at ganyan." tumigil sya. Tahimik na ginawang normal ang paghinga bago muling nagpatuloy. "Ang sabi ko noon sa sarili ko. Kapag nakita kita, hindi kita titignan. Ayokong makita muli ang mukha mo dahil maaalala ko lang ang mapait na nakaraan na ipinaramdam mo. Ayokong marinig maging ang boses mo dahil iyon ang huling nagpabaliw sakin hanggang ospital subalit hindi ko alam."

Masakit marinig ang mga ganitong salita ngunit ito ata ang daan para matutuhan nating buksan ang ating isip sa lahat ng bagay na ayaw nating pakinggan. That hardships taught us lessons.

"Grabe!. Matagal na nga ang dalawang to. Nakaraan na ang topic. Di ko magets." dinig kong bulong ni Billy kay Dennis.

"Kaya nga pare. Pag lihim nga naman oo. Masakit masyado." balik bulong naman nitong ni Dennis sa kanya.

"Di ko alam kung bakit kahit anong iwas, tanggi at pagpapanggap ko na gawin ay di pa rin kita kayang tiisin." titig na titig ito sa akin na para bang may gustong idagdag pero di alam kung paano. Tumitig ako sa kanya subalit kalaunan rin ay nag-iwas ng mata. Masyadong nakakatakot ang pagtitig nya.

Dinig kong naglinis ng lalamunan si Bamby. Kumalas sa yakap ni Jaden at umupo sya sa harapan ko. Mismong tabi din ng kuya nya. "i don't want to interfere between you two pero di ko na matiis eh." iling nito. Imbes tutugtog sana si Winly sa gitarang hiniram nya kay Aron. Naudlot iyon ng marinig ang sinabi ni Bamby. Nacurious din siguro.

"High school days, I already have this guts that you have this mutual understanding with him." tukoy nito sa kapatid. "I want to know pero natatakot ako noon dahil kuya is so insensitive at kaunting usisa ko lang sa kung anong nangyayari sa maghapon nya, magagalit na. That's why I didn't bother to ask him nor you. Hindi sa takot ako sa'yo noon. Di din sa takot ako sa maririnig mula sa'yo. Ang kinatatakutan ko lang noon ay ang takot na baka mas lalong masira ang ugnayan sating dalawa. Di rin sa ayoko sa ideyang kayo ng kapatid ko. Sadyang ang pinakatotoo ay, iyong takot na baka mawalan na talaga ako ng isang kaibigan na laging andyan para sakin. Takot ako sa ideyang baka masira ang pinagsamahan nating dalawa ng dahil lang sa may ugnayan kayo ni kuya. But I guess. Hindi siguro talaga oras noon ang lahat. Ang totoo. Nito ko nga lang rin nalaman nang magbreakdown na si kuya. I was shocked. As in. Di ako makapagsalita kasi nangyari ang bagay na gusto kong iwasan nyong dalawa. Kaya naisip ko na tama nga siguro ang desisyon kong wag mamagitan sa inyong dalawa noon dahil baka mas maging ugat pa iyon ng relasyon ninyo."

"Teka?. Ang gulo. Pwede bang bumalik hanggang sa umpisa?." Billy interfered again. Walang namansin sa kanya. Kahit may point naman sya. Magulo nga kung susumain subalit hindi na tulad noon.

"Kung anuman ang naging problema nyong dalawa. Nawa'y mapag-usapan pa yan." dagdag at pinal na himig ni Bamby. "I know you both well. Sana ay wag nyo lang hayaan na manaig sa inyo ang galit, poot at lihim. Let the world know what's going on, on you. Wag nyong solohin ang bagay na sinosolba dapat ng may karamay."

"I want to ask some opinions of you all. Mali ba ang naging desisyon ko?." once and for all. Ito ang unang tanong ko sa harapan ng karamihan. I'm one of the introverted ones and so isolated back then. Ngayon lang talaga itong nangyari.

"Para sakin hinde." ani Poro.

"Ako rin. Tama ang ginawa mo." ani Karen. Silang lahat ay ganun ang naging sagot. I ask again their explanation about it.

"Tama lang dahil atleast pareho kayong naging independent ulit. Not telling na tama ang manakit o ang saktan ang taong mahal mo but I am truly into your perspective. Naiintindihan kita sapagkat mas tama munang ayusin ang sarili bago pumasok sa isang relasyon." paliwanag ni Karen. Sumang-ayon ang lahat.

"Tama." si Poro naman. "Lalaki ako at kung ako man ang tatanungin. Tama nga ang desisyong ginawa mo. Hindi sa kinukunsinti ko sya pare o sa natutuwa ako sa paghihirap mo pero kasi kung titimbangin mo ang isang relasyon na may isang wala sa sarili, baka malamang mauuwi lang sa hindi magandang hiwalayan. Sinasabi kong tama ka sapagkat, heto kayo pareho. Nakikita kong healthy physically and mentally but..." tumigil sya't humalakhak. Nakitawa din ang iba. "But emotionally?. Still unstable. You two should work on it. It you guys really wanted it to work. Not saying here to give a second chance huh but come to think of it. Bakit nyo pa papatagalin ang isang bagay kung malinaw naman nang dumating na ang panahon nyong dalawa. I think your time is here. This is the right time kaya wag nyo nang sayangin ito." mahabang paliwanag ni Poro.

"I know. Kaya nga hindi ako nagsasalita hindi ba?. Ayokong magsalita dahil alam kong may punto sya. Ang sa akin lang. Bat kailangan manakit ng minamahal kung mahal mo naman pala sya?."

"It's for his own good Lance. Hindi basehan ang kung sino ang nasaktan at nanakit sa isang relasyon. Ang ibig ko lang iparating. Minsan, kailangan nating gumawa ng masakit na desisyon para sa ikabubuti ng iba. Gustuhin man natin ito o hinde basta't alam natin na para sa iba ang ginagawa natin, mabuti na yata iyon kaysa sa pansarili lamang." hindi sya umimik o tumango man lang. Naiintindihan nya man ito o hinde, atleast naiparating ko sa kanyang hindi ko ginusto ang nakaraan. Kung may alam nga lang akong ibang paraan, iyon pa siguro ang pipiliin ko wag lang syang pakawalan subalit wala e. Blangko ang isip ko wala akong mahanap na tinta upang makapagsulat ng mga nasa iaip ko. Yes, I've hurt him so bad. Mapatawad nya man ako o hinde. It's up to him. Basta sa akin ay, nahanap ko ang sarili ko't naituwid ko kahit papaano ang landas nya. Not saying that I'm the one who is his motivation in making his dreams come true. Sino pa ako para mangarap ng mataas pag sya na ang usapan diba?. Masaya na ako na naging parte ako ng pag-abot nya ng pangarap at sapat na sa akin iyon.