Chapter 48: Worried

Pagod akong bumangon ng sumunod na araw. Kahit lunes, pinilit ko pa ring pumasok. Kahit bugbog at nanghihina pa ang tuhod kong tumayo. I have to go to school. Di ko alam kung anong ginawa nila kay Denise dahil ng araw na iyon hindi ko sya nakita sa bahay. I didn't tried to asked them about her kasi hanggang ngayon, ayoko pa ring maniwala na nagawa nya iyon sa akin. Hanggang ngayon, di ko pa rin sya maintindihan. At hindi ko na yata sya maiintindihan pa kung ganito at ganito lang sya sa akin.

Nang pumasok naman ako ng school. Alam kong magugulat ang lahat. Sa itsura ko. May pasa ang kaliwang pisngi ko at kalmot sa mga braso ko.

Nangilid agad ang luha ko ng nasa room na ako. Nagtatakang mga mata ang dumapo sa akin. Mga nagtatanong. "Gurl!?.." ani Winly. Gusto pang magsalita pero pinili nalang nyang wag ituloy ang kung anumang gustong sabihin pa. Kagat labi ko syang tinanguan nalang dahil di ko sya kayang kausapin. May namumuo na sa lalamunan ko at kung susubukan kong kausapin sya ngayon. Sigurado akong mababasag iyon. At sigurado din akong iiyak ako sa harapan nilang lahat.

Ayokong mangyari yun!

Umupo ako sa dati kong upuan at gumalaw ng parang walang nangyari. Maging si Bamby ay hindi maalis ang mata sa akin. Nag-aalala sya alam ko. Pero mabuti na siguro ang umiwas na muna ako sa lahat para di ako bumigay.

Lumabas ako't tumulong sa aming area. After our flag ceremony at first and second subject, recess na. Nagpahuli akong lumabas dahil alam kong mas dadami ang matang manonood sakin paglabas ko.

"Gurl, anong nangyari?.." ang buong akala ko. Ako nalang ang naiwan sa room. Iyon pala. Nakaupo si Winly sa harapang upuan ko. Hindi ko sya napansin dahil sa malalim na pag-iisip.

"Wala.." pagsisinungaling ko. Tinitigan nya ako ng mariin. Binabasa kung totoo nga ba ang sinabi ko. Kaya wala akong ibang maisip na gawin kundi ang ngitian sya. Ng peke. Kahit ganun. Hindi pa rin sya ngumiti. Malamang. Di yan maniniwala na wala lang ang nasa mukha at aking braso.

Para umiwas ako sa mata nyang nagtatanong. Pinagpahinga ko ang aking braso sa arm rest ko saka natulog doon. Nagtulog tulugan!. Iyon ang right term!. Wala eh!. Mahina ako ngayon at kung magsasalita pa ako, ewan ko nalang.

Natapos ang araw na iyon ng lutang ako. SI mommy ang sumundo sakin at binalitang may nahanap na syang malilipatan namin. "Doon na tayo ngayon didiretso.." anunsyo nya. Gusto kong umapila at kumontra pa kaso naisip kong mabuti na rin siguro ang ganun para iwas na sa gulo. Pagod na ako. At gusto ko ng tahimik na buhay. Iyon lang.

"Hello?.." mahina kong sagot sa cellphone kong kanina pa maingay. Nakarating na kami sa apartment na sinasabi ni mommy. Okay naman sya. May isang kwarto at kasya naman kami sa malaki nitong kama. May kusina at banyo. Sapat na iyon para sa aming dalawa. May sala rin na may maliit na sofa at tatlong upuan na maliliit. Sapat na itong maliit kaysa sa malaking bahay na hindi ko maintindihan.

Katahimikan ang nasa kabilang linya. I don't know who's in there dahil di ko inabalang tignan ang I.d caller kanina.

"Gusto kitang makita.." mahina iyon. Mabuti nalang at narinig ko pa. It's Lance at alam kong nalaman na rin nya na may mga galos ako.

Bumuntong hininga ako't kinagat ang ibabang labi. Damn baby!. Not now please!. Gusto ko iyong sabihin kaso natatakot na naman ako. Di ko alam bakit.

"Please.. I heard from little Bamblebie.. that..." di nya tinuloy ang gustong sabihin. Huminga sya ng napakalalim. "Where are you?. pupuntahan kita.."

Umiling ako kahit di nya naman makita. "I'm okay.." darn it! Kung bakit gumaralgal pa ang himig ko eh!?

"You're not baby. Please.. let me know where are you.."

Di ko na naman namalayan ang luhang naglandas sa pisngi ko. Lumunok muna ako bago sya sinagot. "Wag na. I'm okay Lance, don't worry.."

"Damn baby.. I'm fucking worried here.. please.." galit nyang tugon. Di ko na alam sasabihin. Galit sya at pagod ako. Kung ipipilit nya lang ang gusto nya. Mag-aaway kami.

Ilang mura pa ang pinakawalan nya bago nanahimik.

"Don't worry na. I'm really okay Lance.. Ah... I have to go.. tutulungan ko pa si mommy.." paalam ko. Binaba ang tawag kahit wala pa syang maayos na paalam.

Sana lang, maintindihan nya rin na gusto ko munang mapag-isa ngayon. Gusto kong mag-isip ng mag-isip hanggang sa magsawa ako.

Sana makuha nya iyon!

That day. Binisita agad kami nina kuya. They bought bunch of foods. Especially fruits for me. Nagpasalamat ako sa kanila at niyakap sila ng mahigpit. Humingi sila ng paumanhin sa ginawa ng aming kapatid. Di naman nila kasalanan kaya bakit sila ang humihingi ng tawad?. We talked a little bit. Maya maya nagpaalam na rin sila. They never mentioned anything about her. Di ko rin na tinanong pa. Huli ko lang naramdaman ang galit at inis kay Denise. Siguro dahil sa ginugulo nya ang dapat na maayos naman na. Maayos ang lahat sa pamilya. Nagkakagulo lang sa mga aksyon nya. Di ko talaga sya magets!

The next day. Binisita ako nina mama at papa. Like my kuya's, they hugged me. Kissed me and asked an apology for her. Nagpasalamat nalang ako at tinapos ang araw na iyon na tulala.