The Top of the Mountain

It was half past five in the morning when I heard something like marching band in the hallway. I opened the door to be welcome by panic faces of my friends. They were running back and fourth with things on their hand.

"Mamayang seven pa flight natin, isang oras din tayo magb-byahe kaya bakit kayo nagmamadali?" I pointed out. My eyes are still heavy, I still wanted to sleep.

Andrea stopped on my doorstep, her eyes can't focus on one place—finding the right word to say.

"Magsi-six na! Wala ni isa sa amin ang naghanda ng gamit! WTF, bakit kasi hindi mo kami sinabihan? You, idiot!" Ibinato niya sa akin ang hawak na damit. Itinaas ko ito at may nakitang strap ng—BRA?!

Nakisali ako sa marathon nila. Tumakbo ako papunta sa dulo ng hallway kung saan naka-locate ang pink na pintong papasok sa kwarto ni Andrea. Kinalabog ko ito.

"Ano bang problema mo?! Nagmamadali ako dahil hinahanap ko pa ang damit ko kaya h'wag kang magulo ngayon!" Hinarang ko ang braso sa pintuan bago niya ako pagsarahan.

Her eyes are now squinting out of madness. Itinaas ko ang hawak kong bra na kapantay ng mukha niya. She covered her mouth with her hands while her eyes looks like it's popping out. She suddenly grabbed her bra together with her clothes. Binagsak niya ang pinto sa harap ng mukha ko. Feeling ko, nabingi ako ss lakas.

I chuckled at her reaction. I shook my head. Girls, girls, girls, you all are making me crazy by your cute reactions. Hindi nawala ang ngiti sa aking labi habang nagd-drive papuntang airport. Traffic dito sa Auckland pero hindi kasing-tindi ng Pinas kaya mas lalo akong na-excite makauwi sa Pilipinas.

"Mukha kayong nanakawan ng chocolate cookies sa mukha niyo! Traffic lang 'yan, hindi tayo mali-late sa flight, 'di ba Theo? Kung bakit kasi hindi na lang isa sa mga eroplano mo ang ginamit natin," pangguguyo ni Kevin sa seryosong mukha ng katabi niyang si Theo.

"Kumusta pala 'yong ganap niyo kagabi ni Theo sa sala, Nichole?" mahinang tanong ko sa katabi ko. Mukhang walang nakakaalam ng nangyari sa kanila kagabi.

"Hoy! May ginawa kayong kababalaghan sa sala kagabi, ha, Theo at Nichole?!" Halos mabingi ako sa sigaw ni Andrea na ngayon ay nakasilip na sa harap namin. Nagpalipat-lipat sa aming apat ang tingin ni Nichole.

"I apologize to Theo last night, don't act like we did something suspicious." Nichole's voice trembled.

"Sayang, akala ko pa naman, e, may magaganap na kasalanan na sa mga susunod na buwan. Tayo, Seb, kailan tayo aamin?" she blurted out. Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.

"May relasyon kayo?" The three of them gasped. I shook my head playfully as the smile is playing on my lips.

"Relax. She's just messing around. Right, Andrea?" Diniinan ko ang bawat salita habang pinandidilatan si Andrea.

"Oh, come on! It's fine. Right, Guys?It's not a big deal. I mean, we knew each other for years now, why don't we try some new things?" I shook my head many times before focusing on the road. They teased us the whole ride, it makes me feel so pissed.

"Woah, ang ganda naman dito!" Nichole shouting out loud while she's clapping like a penguin.

"Shut up, Nichole! It's only trees, nothing special! Weirdo," Theo hissed, spoiling Nichole's excitement.

"Weirdo? Ako pa 'tong weirdo sa atin, e, ikaw 'yong nagalit dahil lang sa cookies!" Nichole blurted while her hands are clenched.

"Besides, nature is SPECIAL! You can't live without it. Guess you're going to die early anyway," she added.

"Oh, tama na! Baka magising niyo pa si Sebastian, kayo pa sapakin niyan sa kaingayan niyo," biro ni Kevin para ma-ease ang tense na bumabalot sa kanilang dalawa.

I opened my eyes to see trees on my right side and the sea side on my left side. Napapikit ako sa silaw ng araw na nagre-reflect sa tubig ng dagat. Isang linggo na rin ang nakakaraan mula nang makarating kami sa Pilipinas at isang linggo na rin nila akong inaasar kay Andrea.

"Hoy, gusto mo ng drinks? May baon akong chuckie na paborito mo." Inabot ni Andrea ang chuckie sa harap ko, tinabig ko ang kamay niya saka humalukipkip sa bintana. Narinig ko ang pag-"woah" ng mga kasama ko.

Sa isang linggo namin dito sa Pilipinas, iba't ibang lugar na ang napuntahan namin. And believe me or not, mas naging sweet and caring si Andrea kaya hindi ko maitanggi ang sinasabi niya sa mga kaibigan namin na "relasyon" daw namin.

Magh-hike kami ngayon sa Mt. Daguldul ng San Juan, Batangas. 3-4 hours din ang pag-akyat doon kaya pinatulog ko muna si Andrea, baka ako pa guluhin nito habang umaakyat kami sa bundok, e.

Nang makababa kami ay kaniya-kaniyang puntahan kami sa cr bago magsimulang umakyat. Nangalay ang balikat ko dahil sa bigat ng ulo ni Andrea. Nang matapos ako umihi ,nakita ko si Andrea na naghihintay sa labas ng cr ng boys.

"Ako na lang ba hinihintay niyo? Dapat hindi ka na dito naghintay, baka mabastos ka pa ng ibang lalaki," kalmadong pagpapaliwanag ko habang nakalagay sa bulsa ang mga kamay ko. Hindi ko napigilang haluan ng inis ang tono ko dahil sa naisip ko na pwedeng mangyari sa kaniya.

"Gusto lang kita makausap about sa atin." She clasped her hands, relaxing herself.

Bumuntong hininga ako bago magsalita. Tama siya, kailangan naming pag-usapan kung ano kami. Naiinis ako na naaawa. Hindi ko maintindihan kung nakikipag-gaguhan ba siya sa akin dahil sa inaasta niya nitong mga nakaraang araw.

"Alright, let me clarify some things to you. Walang tayo, okay? Walang relasyon. Walang pagmamahalan. Kung mayroon man akong pagmamahal na pwedeng ialay sa 'yo, 'yon ay ang pagmamahal bilang kaibigan ko, Andrea. Hindi ko alam kung bakit kailangan mo pang patagalin 'tong pangt-trip mo. Minsan, nalilito ako kung totoo na ba lahat ng pinaparamdam mo, litong-lito na rin ako,Andrea. Pero hanggang mag-kaibigan lang talaga tayo, I'm sorry." Yumuko ako para ipakita kung gaano ako ka-sincere. Maya-maya pa, I hear her laughing hysterically.

Kumunot ang noo ko sa inasta niya, hindi ba't 'yon ang gusto niyang malaman? Tiningala ko ang mukha niyang walang tigil sa katatawa.

"Ang gusto ko lang sabihin ay sorry sa pangt-trip ko sa 'yo ng halos buong linggo. Grabe, inisip mo talagang may gusto ako sa 'yo? Dapat ko na sigurong palitan si Nichole bilang actress ng squad natin dahil sa galing ko." Inilagay niya pa ang dalawang kamao niya sa dibdib niya na animo, touch na touch sa nangyari. Iniwan ko na siya saka nagsimulang maglakad ng nakakunot ang noo.

"Hey, wait for me! I already said sorry! It's on my bucket list that's why I did that!" She doesn't care about people looking at her, she keep on screaming at the top of her lungs as if no one's watching.

Nang makabalik na kami kung saan naka-park ang van namin, nagsisimula na silang mag-picture taking. Naramdaman ko ang pagsundot ni Andrea sa tagiliran ko. I look at her with an annoyed expression on my face.

"What? Join them if you also wanted to take a picture, I'm tired," I commanded. She looks at me pleadingly.

"Ikaw lang naman photographer sa atin, e. Please?" she beseech. I sighed, I guess, I can't escape his stubbornness.

"Fine. Pwesto ka na lang kung saan mo gusto, ayusin ko lang 'tong camera," I  mumbled while focusing my camera lens.

It's currently three on the afternoon it's been three hours since we started climbing the Mt. Daguldul. Nangangahalati na rin ang malamig na tubig sa dala kong water jug.

"Pagod na 'ko, Guys! Pahinga muna tayo!" I heard Andrea shrieking from behind.

"Kung kailan malapit na tayo, ngayon ka pa magpapahinga?" I tched at annoyance.

"Easy-han mo lang, Seb. Alam mo namang model 'yan, hindi sanay sa mga hiking hiking," singit ni Kevin. He flinched as the rock landed on his head.

"Minamaliit mo ba propesyon ko, ha, Kevin?" angil ng nangagalaiting si Andrea.

"Para kayong tanga,mag-aaway pa kayo? Kung umupo na lang tayo doon sa bench kaysa sa nag-aaway kayo riyan." Turo ni Nichole sa bench na may limang hakbang lang ang layo sa kinatatayuan namin.

"Maganda naman pala rito, refreshing," Theo pointed out after minutes of observing the whole scenery.

"Payag na nga akong manirahan basta gan'to katahimik at relaxing 'yong lugar,e," Nichole agreed at Theo's point.

Nang makalipas ang kalahating minutong pagmumuni-muni, napagdesisyonan na naming magpatuloy sa pag-akyat.

Nagdala ng tungkod na kahoy si Andrea na napulot niya habang nagpapahinga kami kanina para mas mapadali ang paglalakad niya. Inasar pa nga siya ni Kevin na parang pilay kung maglakad. Na ginantihan naman ni Andrea ng nakakaalog ng utak na batok.

Naakyat namin ang tuktok ng saktong 6:15 ng hapon. The sun is already setting—I can say that it's already golden hour right now.

We took a lot of pictures for it to be remembered. Pwede naman kaming bumalik anytime pero walang kasiguraduhan sa buhay ng tao kaya maganda nang i-enjoy ang bawat sandali na magkakasama kami.

"Hoy, patay gutom ka talaga! Akin 'yan, e!" Echoes can be heard as Andrea yelled, AGAIN. Naghabulan sila ni Kevin na parang mga bata. Mag-aagawan pa para sa pagkain, akala mo naman hindi lalamon mamaya pag-uwi.

Umupo ako sa tabi ni Theo na pinagmamasdan lang ang paligid. Habang si Nichole naman ay nasa ilalim ng puno habang nakikinig ng music sa earphone niya.

Tulad ni Theo, pinagmamasdan niya lang din ang kapaligiran. Appreciating the surroundings is the right word as you can see her eyes glinting out of astonishment.

"Mag-skydiving naman tayo sa sunod gamit plane mo, Theo," I calmly suggested. He chuckled as if I just suggested something stupid.

"What? It feel so good doing something you know you can't—like flying. It would be a great experience. Naisip ko nga na kung magpo-propose ako sa soon Mrs. Esquivel,gusto ko ng nasa himpapawid kami para mas romantic." That's when he burst out laughing. I look at him, confused.

"Cringe, bro. Para kang babae sa sinasabi mo, baka nga daig mo pa babae. Paano naman kung takot pala sa matatas na lugar magiging asawa mo? E di sira plano mo? Pft." Nagpakawala pa ito ng huling hagikhik bago tuluyang kumalma.

"Syempre, kikilalanin ko muna siya, 'no! If she's afraid of heights, e di hahanap ako ng paraan na mas romantic kaysa sa pagpo-propose sa himpapawid. I will make her feel like she's the most beautiful woman in the world,like the most precious rock in the world, surpassing the diamonds. And I assure you, Theo, she's the only woman I would think and fall for everyday. Plus, she would be the subject for every paint I will do."

"Alright, I get it. You're the romantic guy every girls dreamed of. But none of us is in the relationship right now, where did you get that ideas of yours?" he look at me confused.

"From the wonderful mind of mine. People can imagine things, incase you don't know, mate." He was about to rebutt when my phone rang.

"Excuse me, gotta answer this call. Start thinking of your rebutt and make sure I would be roasted." Smirk formed my lips when I saw him frowned.

"Hello po, Sir Sebastian! Tapos na po 'yong pinapa-repack niyong mga relief goods. Bukas na po ba kayo aalis? Sabihan niyo lang po kami kung kailan kayo aalis para matulungan kayo ng mga bakla mamigay," Kyla offered. I nod behind the screen, as if she can see it.

"Alright. I'll inform you, thanks!" I ended up the call with a sigh. I don't want to leave yet.

"Sinong kausap mo, Seb? Jowa mo?" panted Andrea behind me. I give her a disgusted look. How could she think that I can find a lover so suddenly after giving me a false hope!

"Ay, galit? Attitude ka, Gurl? Para kang nireregla. Teka, may extra tampons ako rito, gusto mo?" she insisted while searching something on her bag. Seriously? Is she out of her mind? Psh.

"Aalis na tayo, bukas na flight natin," I announced to everybody leaving Andrea—who's still searching for her extra tampons on her bag—behind.