3

KABANATA 3: Abducted

The sound of sirens wailed our mansion. I couldn't scream, I couldn't yell, yet I was hurt and being pulled by the killer away from the groundfloor.

Ipit ang aking pagsigaw dahil sa telang nakatakip sa aking bibig. The stranger put a towel on my mouth to prevent me from screaming. Hindi nga ako makasigaw, kaya kahit gaano pa kasakit at kahirap ang aking nararamdaman ay wala akong magawa kundi ang magpaubaya at magpahila. My chest and face is on the ground while my foot is being pulled.

"Fuck you!" sigaw ko ngunit hindi ko iyon naisantinig. Gusto kong mamangha kung paano kami nagtago. The police searched everywhere yet we were not visible. Nasa stock room kami, sa loob ng isang madumi at sirang aparador. No one would thought that someone is hiding there, napakagaling nga talaga ng taong ito dahil iyon na siguro ang pinakamahusay na paraan upang huwag kaming mahanap.

He's hugging me tight, we're both sitting and waiting until the police is done. Hindi naalis sa aking bibig ang pagkakatakip ng kanyang kamay, dinig na dinig ko ang kaniyang hininga, napakainit niyon at napakabilis.

Ang takot ko'y unti-unting nababawasan ngunit hindi nawawala, siguro'y napapagod na rin ako. Is there such thing? Siguro'y pagod na rin akong matakot, ngunit kung iisipin ay wala naman siguro niyon. Wala na lang akong maisip na ibang dahilan kung bakit unti-unting nababawasan ang takot ko.

"Clear the area!"

I moved when I heard someone entered the stock room. Ngunit mabilis niya akong pinuluputan at mahigpit na tinakpan ang aking bibig.

"Don't you ever make a sound, kapag nag-ingay ka sabay sabay tayong mamamatay dito." Bulong niya.

Muling umangat ang takot sa aking sistema at mabilis na tumango na parang sunud-sunuran na aso.

"Clear!"

Nadismaya ako sa sigaw ng mga naghanap sa loob. Masyado ngang sagrado ang lugar na aming napagtaguan, hindi kami basta-bastang mahahanap. Naramdaman kong lumabas na ang mga pulis, ngunit isang presensya ang nararamdaman kong papalapit sa amin.

Palakas ng palakas ang tunog nito, palapit ng palapit sa amin. Isang button ang naramdaman ko sa aking dibdib, tahimik akong napasinghap ng maramdaman iyon sa aking balat kasama ang kaniyang mga kamay. Malakas na kumabog ang dibdib ko sa hindi malamang dahilan. My heart is beating so fast dahil lang sa paglapat ng kanyang kamay sa aking dibdib.

"Hello?" Tinig ng pulis sa aming harapan.

Tahimik akong nagdasal na sana'y mahanap na kami, kaunting tapang na lang at matatagpuan na kami ng mga pulis.

My heart raced when the police touched the thing that was covering us. The first cover was removed, it still have one cloth then the door of the old wardrobe, and then us.

Mas lalong bumilis ang aking paghinga, ganoon din siya. Our breathes were in sync, hindi ko alam kung anong plano ang tumatakbo sa kanyang isipan. Ngunit malakas ang pakiramdam kong mayroon nga siyang balak.

When the cloth was removed, he pressed the button on my breast and something explode outside.

"Check the area! Move! Move!"

Mabilis na nagsitakbuhan patungo sa sumabog ang mga pulis, at tuluyan na nga kaming naiwan. He planted a bomb outside, hindi kaya alam niya nang mangyayari ito o sadyang ganito lang siya kagaling magpasiguro?

I stiffed when I felt his head rested on my back. His hand and the button is still pressed on my breast. I moved and moved until he got what I mean. He immediately removed his hands away from me, ngunit mabilis niyang ibinalik ang pagtakip sa aking bibig.

I heard him sighed, ganoon rin ako. Parehong mabibigat ang aming paghinga at pagbuntong hininga. Nang masiguro niyang wala nang pulis sa stock room ay mabilis kaming lumabas. Muli niya akong hinila na parang isang sako o gamit at lumabas ng stock room.

Muling bumigat ang aking pakiramdam, muling namuo ang mga luha sa aking mga mata. Hindi parin lubos maisip na totoong nangyayari ang lahat. Maingat kaming lumabas sa stock room, dumaan rin kami sa likod upang doon tumakas. He harshly made me stood up, kahit na masakit ang aking mga paa dahil sa pagbaril sa akin ay pinilit kong tumayo kaysa mahila sa damuhan.

I can't scream. Wala akong nagawa kundi ang ipit na umiyak habang pinapanuod ang patuloy naming paglayo sa mansion. Hindi na ako naglakad, he carried me like a sack. Hindi ako makareklamo, ngunit nararamdaman ko ang pagiging maingat niya sa gitna ng kanyang pagiging marahas sa akin.

Another explosion happened, and the next thing I saw, the mansion is burning. Doon ako napahagulgol lalo. Wala na akong pamilya, wala na sila Mama, Papa, Evan, at Ethan. Wala na ang aming mansion, wala na ang dati kong buhay. I was once a damsel in distress, and this criminal ruined everything.

This heartless criminal assassinated everyone I have.

Sumakay kami sa isang kotse na sa tingin ko'y hindi kanya. He's just good at opening cars. Ibinagsak niya ako sa passenger's seat at umikot siya sa driver's seat saka nagmaneho palayo sa aming mansion. Wala akong lakas na lingunin ang dati kong buhay, tulala lamang akong umiiyak habang pilit ba iniintindi ang lahat ng nangyayari.

Napakarami ng tanong sa aking utak, nakakapagod, nakakapanghina.

"Sleep well," he whispered. And the next thing I knew, I woke up in an unknown place.

I passed out in the car. Hindi ko alam kung saan kami dumaan, kung saan kami tumungo, nagising na lamang akong nakahiga sa isang silid habang nakatali sa mahabang kadena ang mga paa.

I almost jumped in shock, mabilis akong bumangon at pilit na tumayo ngunit mabilis akong bumagsak dahil sa pananakit ng aking leg. I tried standing up again but I failed. Hinayaan ko ang sarili kong humandusay habang nanghihina. I can feel an excruciating pain of volt and electricity from my leg traveling in every inch of my body and system.

"AARRRGHH!"

Malaya akong napasigaw sa sakit at gulat, napaliyad ako dahil sa biglaang paghila ng aking nabaril na paa. I felt a knife, no, something not so sharp thing that has two beaks entered my bullet whole.

"Oh, shit, damn you!" I uttered, cried and squalled in pain. "AAHHH!"

"Shut up, stop moving!"

He's removing the bullet. It hurts a lot! Hindi ko mapigilang gumalaw at lumiyad dahil sa sakit, he pressed my leg and tried to get the bullet again. Paulit-ulit iyon hanggang sa bumagsak akong muli sa sahig dahil sa panghihina. Kasabay ng pagbagsak ko ay ang pagkatanggal ng bala sa aking legs. He covered it with a cloth, he even cleaned the blood stains from my legs and feet since I couldn't do it myself.

"Why am I even helping you?" He uttered.

I didn't speak, I just silently cried, praying, wishing, hoping, that everything is just a nightmare.

"Rest. And when I say rest, you gotta rest."

Iyon lamang ang kaniyang sinabi bago ako iniwang bagsak sa silid na iyon. Hindi ako nahinto sa pag-iyak, iniisip kung bakit nangyayari ang lahat ng 'to, at kung bakit binubuhay niya pa rin ako hanggang ngayon.