CHAPTER 16: Portal

SIRIUS

When I was on elementary I used to be an outcast on my school I attended, but I don't care at all I used to be alone. But, that time I didn't know na galing ako sa virtual world because my mom said I have an amnesia.

"Look who's here, Sirius the outcast"

"My mom said that he is just an adopted?"

"He's lucky dahil mayaman ang umampon sa kaniya"

"He don't deserved to be on our school, Look walang gustong kumaibigan sa kaniya"

"Awww, He's such an outcast boy"

Yes, i was aware that I'm just adopted at 'yun ang isa sa mga dahilan kung bakit ako na bubully noon. But everything changed when someone comprehend those bully.

"Hey, can you stop murmuring about gossips?"

Napatingin ako sa nagsalita, kasing edad lang namin ito at nakasuot ng kagaya ng uniporme namin, hindi ko siya kilala at mukhang bago lang siya sa school.

"What are you saying?" gulat na sabi ni Hiro leader ng mga bully.

"Hey Hiro stop, hindi mo ba siya kilala?"

"Who the hell is he,mukang bago lang siya dito"

"He's a son of the owner of this school" one of the bully murmured. Kita ko ang kaba sa mga mata ni Hiro at mga kasama niya.

"L—Let's go" Hiro said at saka umalis na ang mga bully, naiwan akong naka tulala sa sinasabi nilang anak ng may ari ng school.

"Are you ok?" He asked.

"Yes, thank you"

"You are Sirius right?"

"Y—Yes, don't talk to me baka ibully ka din nila— ay oo nga pala you are the son of the owner of this school hindi kanila ibubully tulad ko"

"My name is Oren, Sirius do you wanna know a secret?"

"Secret?"

"I'm an adopted too" He smile at me, sabay lagay ng kanyang daliri sa kaniyang labi na nagsasabi na sikreto lang ito. "So, can we be friends?" pagkasabi nito ay inilahad niya ang kaniyang kamay sa harap ko.

For the very first time there is someone that is willing to be friends with me. Walang pag aalinlangan na inabot ko ang kamay ni Oren at ngumiti naman ito.

"Yes"

He is my first ever friend that i made.

Pero mas naging masaya ako nang malaman ko na magkapatid pala ang mga non biological parents namin. Naging maging mas malapit pa kami sa isa't isa. Pero hindi ko alam na may magbabago sa dadating na panahon.

We are high school back then, Isang araw nalang ay hindi na niya ko kinausap,he even avoiding me.

"Oren, what's wrong?" I asked.

"Nothing?"

"Are you avoiding me, may problema ka ba? Tell me we're are bestfriend right?"

"I said nothing... just leave me alone" he said and about to leave nang tawagin ko siya.

"But, Ren!"

He stop and face me "Don't ever call me by that name" he said blankly and walk away.

That was the last, kahit kelan ay hindi na niya ako kinausap mas pinili niya nalang na mapag-isa at maghapon na magkulong sa kwarto niya. Don unti unti ay nagkaron ako ng tampo, inis, galit sa puso ko.

Iniwan niya ako sa ere, Noon din bumalik ang ala-ala ko na isa akong Virtual Human. Lumaki ang galit ko sa mga tao, at nagsimulang mang bully.

But then, Oren acts nothing parang wala kaming pinagsamahan at bigla nalang niya akong iniwan sa ere.

Ringg* Ringg*

My phone ring, tiningnan ko ang caller at bahagya akong napangiti.

"Hello"

"Pumapayag na ako sa plano mo"

"Good, let's discuss about that later"

"Ok, just promise me that you will do your part"

"Alright" Then I hang up the phone. Everything is under my plan, I will make you suffer and regret what you've done, Oren.

***

ASTRID

"Whaaaa Ate Astrid I missss youuuu!" masinglang bati sakin ni Lezia at agad akong niyakap.

"Lezia stop, she can't breathe" napangiti ako sa narinig ko na sabi ni Ren. Kasalukuyan kaming nasa mall dahil nangungulit daw si Lezia namakipagkita samin in Ren.

"Don't be kj Kuya, wag mong sabihin na pati sakin nagseselos ka hahaha" Lezia said sabay tingin sa kuya niya na ngayon ay pinapamulahan. Lihim akong napangiti. Ang cute nila tingnan, naalala ko ang aking kapatid at ina sa Virtual World.

"Lezia!" saway ni Ren sa kaniyang kapatid.

"Omgggg, super cute ng mga outfit nila out there~ taraaaa let's see" excited na aya sakin ni Lezia at agad akong hinila.

At nagsimula na kaming magtingin tingin ng mga dress sa shop. Nang mabaling ang tingin ko sa isang costumer. Dad?... Bigla kong nabitawan ang mga damit na hawak ko dahil sa pagkabigla.

Hindi ko na napiglan ang sarili ko at hinarap ang lalaki na kamukhang kamukha ni Dad. "Dad? Paano kayo napunta dito? Mabuti nalang po at buhay kayo" sunod sunod na tanong ko, kita ko na lumukot ang noo ni Dad na parang hindi niya ako nakikilala.

"Ahm,excuse me miss who are you?"

"H—Hindi n'yo po ba ko nakikilala?"

Bahagya itong umiling sakin na parang nagtataka sa sinasabi ko.

"I'm sorry but I think you've got a wrong person"

"Daddyyyy, what do you think?" nakangiting sabi ng babae na kasing edad ni Lezia.

"That suits you well my princess"nakangiting sabi ng lalaki sa marahil ay kaniyang anak.

Hindi ako makapaniwala buhay si Dad, at kaharap ko ngayon. Hindi ako pwedeng magkamali siya iyon. Pero mukhang hindi niya ako na aalala. Paano nangyari ang lahat ng ito? patay na si Dad paanong buhay siya at nasa Real world.

Kakausapin ko pa sana ang lalaki nang bigla ay may humawak sa akin.

"Astrid? What's wrong?" nag aalalang tanong ni Ren.

Nagbalik ako ng tingin kung nan naroon si Dad ngunit wala na ito. "N—Nothing" sagot k okay Ren. "Are you sure?" ulit niyang tanong at pahagya lang akong tumango.

"Let's go home..."

***

OREN

We just got home, nauna nang umalis si Lezia at sinundo na din siya ng kaniyang personal driver para ihatid pauwi. Hanggang ngayon ay wala pa din sa mood si Astrid na magsalita at tahimik lang ito buong byahe, Hindi ko alam ang rason kung bakit siya biglang tumahimik kaya minabuti ko nalang na huwag na siyang tanungin.

Nag paalam ako na mag shoshower muna at bahagya naman itong tumango at dumeretso sa kwarto. Maybe she's just tired.

Papasok palang ako sa cr nang makarinig ako ng tunog na nagmumula sa kwarto. Bigla akong kinabahan at dali dali na pumunta sa kinaroroonan ng tunog

Nakasalubong ko si Astrid na parang gulat na gulat sa nakita. "Astrid? What's wrong?" I asked her.

Hindi siya sumagot but then, tinuro niya lang ang drawing tablet ko, and there was something likea black hole that is connected to my drawing tablet.

"What's that?" sabi ko habang tinitingnan ang itim na butas.

"That is Portal..."

"Portal?"