NIOA 4

4.

Naiayos ko na ang gamit ko at palabas na ako ngayon ng room namin. Nauna ng lumabas sila Friza at Leicel. Pinipilit pa nga nila akong sumama but I declined. Kaya ko ang sarili ko.

This place is huge. Hindi ko nga alam kung saan ako dadalhin ng paa ko. I was walking along the hallway na may mga pinto. Iba't ibang dorm yata. Well, I don't care at all.

Dire - diretso lang ako hanggang sa makarating ako sa lugar na kinakatayuan ko ngayon. What the heck is this place?! Dining room? Aba, ewan ko! Maraming lamesa at may kung ano anong pagkain. Marami ring tao. Sobrang dami. Pare parehas sila ng uniform pero magkakaiba ng kulay. And may mga kung anong nakalagay sa gilid ng kaniyang coat na magkakaiba. Yung iba apoy, tubig tapos mayroon ding parang sword, mayroon ding parang potion. Tsk!

Saan naman kaya ako pupunta ngayon? Ako lang yata ang naiiba ang suot dito eh. Yes, pare parehas sila ng uniform pero halata parin ang pagiging galante nila. Their accessories and things are screaming nobility and richness.

I started walking in the crowd. Maraming tumitingin sa akin pero hindi ko sila pinapansin. Ni hindi ko nga sila binabalingan ng tingin. Diretso lang sa harap ang tingin ko hanggang sa makarating ako sa mga pinagkukuhanan ng pagkain. Buffet style 'to. Halatang magagara at masasarap lahat ng pagkain nila. Really, what the heck is this place?

Kumuha ako ng kaya kung kainin at umupo sa table na available. Walang nakaupo at malayo sa mga tao. Yun bang tago. Hindi lang ako sanay na may nakakakita sa aking kumain maliban kay Tita Aly.

I was about to start to eat ng may biglang umupo sa katabi kong upuan, with the same table as mine. Agad ko siyang tinignan. A woman with long curly brownish hair, pointed nose and perfect skin toned, pinkish cute lips and ocean blue colored eyes, meet my sight. Nakablue siyang uniform at parang may water drop sa gilid ng coat niya.

"Hi! New here?" she asked, cutely. Tumingin muna ako sa kaniya bago tumango. Maguumpisa na sana akong kumain ng magtanong ulit siya. "Want me to tour you? It's free!"

What's with this woman? Geez! Hindi ko siya sinagot, kumain na lang ako. Istorbo naman!

"Ayaw mo?" muli ko siyang tinignan. Malamlam ang mata niya at parang iiyak na. Naman oh! Mukhang may mapapaiyak pa yata ako ngayon. "Ano ba talagang kailangan mo?" I asked, coldly. Tumingin siya sa akin at nag puppy eyes.

"I want to be your friend! Can I? Can I?!" she even blink her eyes a multiple times. Umirap ako. "I don't need a friend." walang ganang sagot ko. Sumimangot naman agad siya. Tsk, childish!

"Okay. Basta para sa akin, you're my friend!" bipolar ba 'tong babaeng to? Sisimangot tapos ngayon nakangiti naman. "Bahala ka sa buhay mo." I answered.

Harsh ba ko?

Simula nun ay hindi na siya umalis sa tabi ko hanggang sa matapos akong kumain. Daldal lang siya ng daldal. Kung ano anong pinagsasabi eh hindi naman ako nakikinig sa kaniya. Bahala siya, ginusto niya yan eh.

Ng matapos akong kumain, tumayo na 'ko at nagsimulang maglakad. Sumunod naman siya sa'kin. Wala ba talaga siyang plano na tantanan ako?!

Naglakad ako palayo sa maraming tao tsaka ko siya hinarap. "Leave me alone." I caught her off guard. Napaatras siya at napatitig sa akin. Muli naman akong nagsalita. "Don't waste your time on me. I don't need a friend and I don't want a friend so leave me alone." sinigurado kung may diin lahat ng binanggit kong salita.

I thought she would run away from me, crying. Pero mali pala ako. She did the opposite. Ngumiti siya sa akin. Matamis na ngiti. "I'm not wasting my time. This is my choice. Diba sabi mo bahala ako, oh di ito! I want to be your friend and I will be even you don't want to. Sorry pero makulit talaga ako and I won't leave you alone. Marami pa kaya akong gustong itanong sayo!" she insisted. Ang ingay niya! At ayaw na ayaw ko sa mga maiingay.

"If I will answer your questions, will you leave me peacefully?!" ayaw ko talaga sa mga madadaldal. Kung ano ano na ngang kwene - kwento, ang ingay ingay pa! Jusko naman!

"Hmm.." umakto pa siyang parang nag iisip. "Ayoko." aish!! Seriously?! Bat ba ang kulit kulit niya?!

Sa sobrang kulit niya, tinalikuran ko siya. Bahala nga siya sa buhay niya. I was about to walk away ng hawakan niya ko sa braso. Agad akong tumingin sa kaniya at tinignan siya ng masama pero parang wala lang sa kaniya yun. For heaven's sake, tumawa pa siya!

"Tara, may papakita ako sayo!"

Aangal sana ako pero hindi ko nagawa dahil hinila niya na ako. What's with this woman!? At dahil ayaw ko namang matumba, nakitakbo na lang din ako. Like, the heck! Nakakaasar siya! Bigla bigla na lang manghihila!

Gusto ko ng bumalik sa room ko! Ano ba naman kasi tong babaeng 'to! Nagsisimula ng uminit ang ulo ko at dahil sa sobrang inis ko ay agad kung binigwas ang kamay ko na hawak niya.

"Ano ba kasi talagang kailangan mo?! Just tell me what you want then leave! Wag mong sinasayang ang oras ko!!"

Dahil sa inis ko sa kaniya, nasigawan ko tuloy siya. But she just smiled. Parang wala sa kaniya na sinigawan ko siya. Ano ba talagang kailangan niya?!

"We're here." I stopped. Nilibot ko ang paningin ko at bumungad sa akin ang napakalaki at napakagandang lugar. Different kind of birds, butterflies, insects and flowers. May iba nga na ngayon ko lang nakita sa tanang buhay ko.

"W-What is this pl-place?"

She smiled. "Welcome to Mystic Garden!" simpleng sagot niya pero puno ng emosyon. She's so cheerful and bright. Umiikot ikot pa siya sa paligid ng mga bulaklak.

Samantalang ako, nakatingin lang sa buong paligid. This place is so calm and peaceful. I can literally hear the insects flying and crawling around the flowers. Ang gaan at ang sarap sa pakiramdam.

This is new.

Ngayon na lang ulit ako nakaramdan ng ganito. It feels new. My mind feels empty because of the calmness around. The fresh air and the smell of the flowers are caging me.

I closed my eyes habang mas dinadamdam at pinapakiramdaman ang paligid. This place is perfect for being a safe haven. Napaka kalmado. I can think, sleep and meditate. I want here. Gusto ko tong lugar na to.

Habang pinapakiramdaman ko ang paligid, may naramdaman akong mabigat sa dibdib. Parang kinakapos ako ng hininga. My breath becomes heavy and unbalanced.

Longing. Sadness.

That's what I feel right now. I miss them. So much. I want to be with them and stay by their side. Sana nga pwede...

Mama, Papa...

I miss my parents. Alam kong hindi ko sila matagal na nakasama pero ramdam na ramdam ko parin hanggang ngayon ang pagmamahal nila. I love them and I know that they love me too.

"Did you like it?" she said. Minulat ko ang mata ko at tinignan siya. She's smiling but her eyes are not. "I did." simpleng sagot ko. Doon bumalik ang babaeng makulit na nakasama ko kanina. Her face become bright again. "Wh-What's your name?"

"Oh! I'm Grella Nikole Stewart. Water user."

Stewart? Why that surname sounds familiar? Parang narinig ko na yata kung saan ang apelyidong yan.

"What do you mean, water user?" I asked. "I used water magic! I can control any kind of fluid and use it as a weapon. I can do everything with water!"

I froze. "Are you crazy? T-That's impossible!" hindi makapaniwalang sagot ko. Tumawa naman siya. "Everything is possible in this place. Hindi normal ang mga tao dito. May sari-sariling kalakasan at kahinaan and of course, everyone have a magic!"

"A-Anong magic ang pinagsasabi mo? Eh wala namang ganon! Lahat ng magic may hidden tricks! Hindi naman totoo ang mahika!" pag pipilit ko. Because that what is real! Wala talagang magic or powers or what! Hindi totoo ang mga yun.

"Want me to prove it to you?" the person infront of me feels different. Parang bigla na lang nawala yung Grella Nikole Stewart na maloko at makulit. She feels strange.

Hindi pa ako sumasagot ng bigla niyang itaas ang kanang kamay niya. Anong trip niya ngayon?

I stared at her then look at her hand. Wala namang nangyayari eh. Pinagloloko ba ko ng babaeng to?

Umirap ako at tatalikuran ko na sana siya ng may biglang tumulo sa braso ko.

I touch my elbow and felt something wet. B-Basa? Muli akong tumingin sa kaniya at halos mapaatras ako sa aking nakita.

What?...Is this real?

Ilang beses akong kumurap at kinusot ang aking mata. T-This is not possible. Namamalikmata ba ko? O totoo lahat ng 'to?

Waters are freaking floating around her!

"Ano? Naniniwala ka na?" unti unti kung nilipat ang tingin sa kaniya. She's smirking and her hands are moving like a wave. "Wh-What are you?!" hindi makapaniwalang tanong ko.

Tumawa siya at sinubukan niyang lumapit sakin pero umaatras ako palayo sa kaniya. "Tell me! Ano ba talagang mayroon sa lugar na 'to?!"

Nagbago ang expression niya at dahan dahang bumaba ang kaniyang kamay kasabay ng pagbagsak ng tubig sa paligid niya. "Calm down, I won't hurt you." mahina ang boses niya. "By the way, what's your name first?" I sighed, trying to calm myself.

"Aleah..."

"Aleah? Aleah what?" she asked. "Just Aleah. My surname is not your business so don't ask." pagsusungit ko. Akala ko tulad nung una ay hindi siya maaapektuhan sa sinabi ko. Pero mali pala ako because she lowered her head this time.

"I'm sorry. It's just that...I know someone having the same name as yours."

"The same as mine? Sino?"

Umiling siya. "Nevermind. Wag mo ng pansinin yun." she answered. Okay. After all, it's not that I care.

"Do you believe me now?"

Nag aalangan man ay tumango ako. I did saw it with my both clear eyes. May tubig na lumulutang sa buong paligid niya kanina. Mahirap man paniwalaan pero mukhang totoo nga yung mga nakita ko. It looks like I'm in a mysterious place. Lugar kung saan pwedeng mangyari ang mga imposible.

Hard to believe but maybe I have to. But not everything can happen on this place, because even in this place, they can't bring back my parents. Now, I'm starting to hate being in here. Inilayo ako ng lugar na 'to kay Tita Aly. Ang nag iisang sandingan ko sa mga panahong hindi ko alam kung anong mangyayari sakin.

"So? What's your magic?" she asked. Umiling ako. "Nothing." mukha namang nagulat siya. "Anong nothing?! That! That's the impossible! Imposibleng makapasok at makapunta ka dito ng wala kang mahika!" she exclaimed. Muli akong umiling. "Wala nga."

Kumunot ang noo niya. "Impossible. No! You have magic! Maybe hindi mo pa ito nahahanap o hindi mo pa alam."

"Whatever." mayroon man o wala, I still hate this place.

Now, she smiled again. Ganito ba talaga kapag may magic? Nagiging bipolar? "Teka! May uniform ka na ba?" tanong niya. I nod. "Yes."

"Good! What color?" inalala ko naman kung anong kulay nung uniform na binigay ni Headmistress Adams. "Blue?" I answered. Nagulat ako ng magtatalon siya sa tuwa. "Oh my gosh!! We're the same! I hope you're my classmate!!"

Mukhang ang saya saya niya. "Let's go! Ipapakilala kita sa iba ko pang friends!"

"No, you won't."

"Yes, I will."