- 3 ChsConteúdo
- Avaliações
- N/AAPOIO
For 18 years, no one stood up and claim the water tribute. For 18 years, Hope Academy trained with only three elementalist. But as the 19th year came to an end, a powerless Pandorian entered the school unintentionaly. Who is she? How can the school gate let her in when she have no powers? Where does she came from? What's her secret? What's her story? No one really knows, even her, or as she say so. But the question everyone wants to know- is Serena Montances gonna be the hope of Pandora? There is no assurance as of what's her identity is, or what's her future gonna be, but it will be surely one of a hella bumpy journey for us to know all of the answers. Wanna take off with us?
Serena's PoV
I was wandering around the forrest that time, no clue to where I'll be going, or where I came from. Para bang sinadyang burahin ang ilan sa mga ala-ala ko. Nagising na lang ako na nasa gubat ako.
Hindi ko napansin kung ilang oras na ako naglalakad. Basta pagabi na noong nagising ako, at ngayon nga ay magliliwanag ng muli.
I can feel how tired my body is. Basang-basa ako ng pawis at naninigas narin ang mga kalamnan ko, lalo na sa mga hita. Napaupo ako sa pagod, nanginginig ang kamay na pinunasan ang pawis sa aking noo. I take a deep breath in attempt to even my breathing.
Sumandal ako sa punong malapit sa akin ng mapatingin ako sa langit. Agad akong napatayo ng may maaninag na matayog na pader. Muli akong naglakad kahit na nanginginig parin ang tuhod ko sa pagod. I want to keep going. I need to keep going. May kung ano sa akin ang humihila patungo sa lugar na iyon.
Lumapit ako patungo sa mataas na pader, at pagdating doo ay nalula sa taas nito. Lagpas ng hindi kukulang sa dalawampung tao na pinagpatong-patong ang taas niyon.
Muli akong lumakad, sinundan ang mataas na pader, hinahanap ang lagusan o ano mang pwedeng daanan para makapasok sa loob.
Kahit pagod ay pinilit kong maglakad. Tuluyan ng sumikat ang araw ngunit wala parin akong nakikitang pasukan sa loob.
Pero hindi ako tumigil sa paglalakad. Matagal bago ko nasilayan ang isang gintong gate na higit pang mas malaki sa pader. The design was classic gold with a touch of black. Kumikinang ito sa tuwing natatamaan ng sinag ng araw.
Sinubukan kong itulak ang gate, ngunit hindi ito natinag. O baka naman sobrang pagod lang ako at wala akong lakas para gawin iyon? Masiyado din itong malaki para maitulak lang ng ganun-ganun. Napalo ko ang sarili ko sa inis, nang bigla akong may napansin.
Sa isang gilid ng malaking gate ay may malaking box na pawang nakabukas ang nakaukit. Mula sa bukana ay may mga maiitim na bilog ang lumalabas dito. Ngunit may isang naiiba. Kulay ginto ito na napalilibutan ng puti. Maliit lamang ito kumpara sa mga itim na bilog, ngunit kumpara sa mga itim na bilog, kumikinang ito at sa 'di maipaliwanag na dahilan, gumagaan ang loob ko habang tinitignan ang maliit na bilog na iyon.
Unconsciously, I outstretch my hand to touch the figure. Pero nang dumikit ang ang balat ko dito, ay bigla na lamang nandilim ang paningin ko, kasabay ng maingay na ugong ng metal, matapos magliwanag ng buong gate at ng aking katawan.
• • • • • • •
NAGISING ako sa mahinang ingay ng bulungan at kaluskos.
"But how did she entered our barrier kung Dark Pandora siya? Think Kuro. Baka naman special din siya?"
"And what if she's an enemy?"
"Edi sana nasunog na siya."
"What if she's a spy? A traitor?"
"Napaka-nega mo! Argh!"
"'Wag mo na kasing kausapin, Yzza. Nabibwiset ka lang."
Nagpatuloy ang mga boses kaya tuluyan na akong nagising. Ramdam ko ang sakit ng aking ulo at buong katawan, pumipintig na parang pinukpok ng paulit-ulit. Gayundin ang sakit ng kumukulo kong tiyan. I opened my eyes and thanked God for seeing a din room. Her eyes meet with a silver ceiling, slightly covered in darkness. I feel so weak that it takes some moments to actually move my arm. Napaungol ako ng maramdaman ang sakit ng muscles ko sa kamay kahit hindi ko naman ito masyadong nagamit sa paglalakad.
"She's awake," a girl shouted when she seemed to hear me groaned louder. Nakarinig ako ng yabag ng mga paa, na sigurado akong lalagpas ng tatlong pares.
"Do we really need to put her there?" a guy whispered, loud enough for my ears to pick up.
I try to find where the voices are coming from, buy I'm still in haze and I can't move most of my libs.
"Yes, until we make sure she's not a threat," it was the same guy I heard arguing a while ago. And I can hear hear him near me, on my right side. I muster all the strength I can manage with my state at the moment, and looks at the direction where the man's voice is coming from. My pale blue eyes meet a dark, fiery one. And that's when I realized where I am right now. Noon ko lang din naramdaman ang mabigat na bagay na nakapalibot sa aking paa.
I am currently cuffed and caged like a prisoner, and five pair of eyes are looking at me.
