29

Kasalukuyan kaming kumakain nang bigla kong naalala ang sing-sing na nakita ko sa jewelry shop.

Bigla akong nawalan ng ganang kumain. Nagtaka naman ang mga taong nandoon nang makita nila akong tumayo.

"Where are you going?" Kumunot naman ang noo ni tita Coolen habang nakatingala sa'kin at ngumunguya sa pagkain.

"I'm heading now. I lost my appetite, I'm sorry." Dali-dali akong umakyat at pumasok sa kwarto ko.

Nang tuluyan na akong nakapasok ay agad akong pumunta sa balcony. Naramdaman ko agad ang simoy ng hangin na tumatama sa balat ko. Ilang beses akong ngumiti dahil sa mga naalala ko sa nangyari kahapon.

It's good to be back. But I felt like a sense of déjà vu. I just furrowed my forehead and I was about to walk when I heard weird sounds below the balcony. Mas lalong kumunot ang noo ko at nilapitan ang railings at titingnan na sana ang nasa ilalim ng balcony nang bigla akong napasigaw pero agad ding nawala nang may biglang tumakip sa mata at bibig ko. Nawalan ng kulay ang paningin ko at tumibok ng mabilis ang puso ko dahil nasa isip ko lang ay isa iyong magnanakaw o kriminal.

Doon ko lang nalaman na ang tumakip sa mata at bibig ko ay mga kamay. At agad akong nagpupumiglas ng malaman kong isa iyong lalaki base sa kalakihan ng kamay nito. Naamoy ko ang kamay n'ya at nagtaka kung bakit ang bango nito.

Hindi naman ganito kabango ang isang kriminal. At bakit ang pamilyar iyon sa'kin? Ano 'yon? Ayokong pangunahan ang isipan ko.

He, then, suddenly push me towards the bed. I'm facing the bed sheet and I can't imagine myself on this position.

I need to let go of him. Pamilyar sa'kin ang bango n'ya, hindi ko lang mapangalanan kung saan ko ito naamoy.

"Who are you?" Sumigaw ako sa kan'yang palad na nakatabon sa bibig ko.

He whispered behind my ears. "Shh. It's me, baby."

Lumaki ng bigla ang mata ko at biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Totoo? Bakit s'ya nandito? Bakit n'ya alam na nakabalik na ako? I remembered the interview when I came here. Bakit naman s'ya pupunta dito? He have his fiancé, kailangan n'yang maging ready para sa kan'yang kasal.

"I don't know you, so please, let go of me." I begged, pretending I don't know him.

"I know, you know me. So, don't make me go crazy, babe." He kissed the back of my neck softly, sending volt through my veins, my fur on my skin are starting to raise.

"W-what are you talking about? Why do you keep on calling me such endearment? You're not my boyfriend." I hissed directly. I know it's John but I just want him to know that I have a boyfriend.

He suddenly rolled me over him, facing him. Umupo ako sa bewang n'ya pero bago pa ako makawala ay bigla n'yang hinila ang kamay ko at hinalikan ako ng mapusok. Hindi agad ako naging handa, nawalan agad ako ng hininga dahil sa gulat ko.

Nang lumayo ang labi n'ya mula sa pagkakahalik sa'kin ay nakita ko agad ang mukha ni John. Mas gumuwapo s'ya ngayon at mas lalong naging maskulado ang katawan. Malaki na ang pinagbago n'ya. Tumingin ako sa labi n'ya at bigla kong nakagat ang ibabang labi ko dahil parang nararamdaman ko parin ang halik n'ya hanggang ngayon.

"So you have a boyfriend?" Sarkastikong sabi ni John na nagpagising sa diwa ko.

"None of your business." Supladang sabi ko.

"You've changed a lot."

"Thank you. You too." Tumitig s'ya ng matagal sa mga mata ko na para bang may gusto s'yang ipahiwatig.

"I know you don't like me now, but I do." He said and continued, "I'll get you from him. Hold on to that."