ส่วนที่ 1 บทที่ 095-3

บทที่ 95-3 จุมพิตดุดัน

เซี่ยฟางหวายืนอยู่หน้าเรือนลั่วเหมยเป็นเวลานาน จนกระทั่งถูกลมเย็นที่กลับมาหนาวอีกครั้งหลังอบอุ่นลงเพียงไม่นานสัมผัสตัวถึงค่อยๆ หันกลับมา ก่อนจะเดินกลับเข้าเรือนโดยเหยียบดอกลั่วเหมยที่ร่วงหล่นลงพื้นอย่างเชื่องช้า

เมื่อแหวกม่านประตูออกก็พบฉินเจิงหลับตาพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ แสงแดดที่ลาดเอียงสาดส่องเข้ามาสะท้อนกับลูกกรงหน้าต่างจนเกิดเงาลายพร้อยบนใบหน้าด้านข้างของเขา ทำให้เสี้ยวหน้าอันหล่อเหลานั้นเกิดความรู้สึกล้ำลึกยากจะคาดเดาได้จนนางชะงักเท้าลงครู่หนึ่ง

“เป็นอะไรไป เสียดายที่พ่อแม่ข้ากลับไปหรือ” ฉินเจิงพลันลืมตาขึ้น สำรวจใบหน้าจืดชืดจนแทบไร้สีสันของนางด้วยแววตาลึกซึ้งก่อนจะเลิกคิ้วถาม

“คนที่มีพ่อมีแม่ควรจะรับรู้ถึงคุณค่า!” เซี่ยฟางหวากล่าว

“ต่อไปข้าจะแบ่งพ่อกับแม่ข้าให้เจ้าครึ่งหนึ่ง เจ้าจะได้ไม่ต้องมองข้าด้วยท่าทางอิจฉาอีก” นัยน์ตาฉินเจิงสั่นไหวแวบหนึ่ง ความคิดไหลเวียนรวมกันพลางกำมือเอาไว้แล้วกล่าวขึ้น

เซี่ยฟางหวาชำเลืองมองเขา นางมองพ่อแม่ของเขาด้วยความอิจฉาจริง แต่แล้วอย่างไรเล่า กล่าวว่าจะแบ่งพ่อแม่ให้ครึ่งหนึ่งก็สามารถทำได้หรือ คิดเป็นเด็กไปได้!